Dierproeven aan de Kath. Univ. Leuven

De 'Katholieke' - jawel - universiteit Leuven, met de passende afkorting: KUL, liet onlangs een propagandafilmpje op de Vlaamse tv uitzenden over haar dierproeven. Ene Dirk Draulans liet zich daarvoor als presentator strikken. Het kreeg de passende, schaamteloze titel: 'Dieren als instrumenten'. Het duurt 51 minuten en is nog te zien op:

.

http://www.canvas.be/programmas/dieren-als-instrumenten

Nabeschouwing in 'Reyers laat' met Michel Vandenbosch (GAIA) en de Vlaamse minister van Dierenwelzijn, Ben Weyts:

http://www.canvas.be/programmas/reyers-laat/a47341c5-e8c0-48a6-8c07-1edff7ba4f89

.

 ***

Commentaar 

1.   Dit veld zit vol list en bedrog: Michel Vandenbosch (GAIA) liet daarvan al iets op tv zien (nabeschouwing in 'Reyers Laat'). En verder: “ethische commissies” (Ben Weyts); “de drie V’s” (Ben Weyts); “onderzoekers houden van hun dieren” (Sjef Arnout): “over 10/15 jaar 1/3 minder proefdieren nodig” (Bart Landuyt). ‘Noodzakelijk kwaad’ behoort ook hiertoe.

Wie dit in ernst ter sprake brengt, weet niet waar hij/zij het over heeft.

NB. De onzin die Bart de Strooper debiteerde, is te gênant om te herhalen.

2.   Ik licht er één punt uit, en dan nog heel kort. Dat zijn de “strengere wetgeving” en de zgn. “ethische commissies”. Diverse malen wordt hiervan in de uitzending hoog opgegeven. Wat men kennelijk niet begrijpt, is dat al deze waarborgen noodzakelijk zijn en dat ze dwingend opgelegd moeten worden. Bepaald niet iets om als onderzoeker trots op te zijn.

3.   De verklaring hiervan is dat medische onderzoekers in de loop van de geschiedenis een reputatie opgebouwd hebben, zowel ten aanzien van hun omgang met dieren als met mensen, waarbij sadisme nog zwak uitgedrukt is.

Is er één reden om te veronderstellen dat het heden aan de KUL anders is, d.w.z. betere mensen betreft?

4.   Onderzoekers zijn nooit verplicht of gedwongen tot uitvoering van de getoonde wreedheden. Hun optreden berust op een vrije keuze, waarvoor ze de volle verantwoordelijkheid dragen. Hoe graag en hoeveel rookgordijnen ze ook opwerpen.

5.   Het gaat niet primair om ‘kind of aap’. Dat is een filosofische discussie over (on)gelijkwaardigheid, waar we niet mee opschieten. Naar menselijke maatstaven gemeten is de mens altijd de top.

Essentieel is wel dat er, ethisch, geen steekhoudende redenen bestaan om andere wezens schade en leed te berokkenen.

6.   Interessant is de regie die KUL voor de uitzending bedacht had. Die was in hoofdzaak: wat dieren laten zien, een proef met een aap en een operatie op een varken.

Maar waar de kijker op zat te wachten kreeg hij niet te zien, namelijk de aansprekende resultaten van al die jaren dierproeven in Leuven. Stel dat de afdeling proefdieren – ca. 100.000 dieren - morgen opgeheven zou worden, zou iemand in de wereld dat merken? Buiten de tijdschriftredacties? 

7.   Het gaat hier om dierproeven en geneeskunde. Welnu, de inwendige geneeskunde, gebaseerd op dierproeven, verkeert in deplorabele staat. De uitzending maakte dat ten overvloede duidelijk. Voorbij kwamen: Autisme, Parkinson, Alzheimer en ALS. Voor niet één aandoening bleek een doeltreffende therapie te bestaan!

8.   In weerwil van eeuwen van dierproeven, verricht over de hele wereld en ten koste van miljarden dierenlevens is er niets dat erop wijst dat dat binnenkort anders zal zijn. Juist daarom is het meer dan tijd dat er naar andere wegen gezocht wordt, zoals genoemde (human body on a) chiptechnologie. Het enige lichtpuntje.

9.   De uitsmijter kan nochtans niet anders zijn dan, in antwoord op:  “Vroeger was er minder bekommernis met de proefdieren” (Robberecht): - dat men weliswaar sindsdien de dierverblijven verbeterd heeft.

    Maar dat het onderzoek zelf voortgezet is op de oude, 19^de-eeuwse voet!

***

Siamese kat

8 Maanden oude kater 

 Karin Langner-Bahmann  (Martin Bahmann) 

.
Het verschil in donkere en lichte delen van de vacht wordt veroorzaakt door een mutatie in het enzym dat pigment aanmaakt. In warme lichaamsdelen functioneert het enzym niet, zodat de vacht daar licht blijft. Vorm van albinisme.

Erwin Chargaff (1905-2002)

.Erwin Chargaff werd in 1905 uit joodse ouders geboren in Czernowitz, nu: Tsjernivtsi in Oekraïene. Destijds nog deel van de Oostenrijks-Hongaarse monarchie. Er werd thuis Duits gesproken. Vader Hermann beheerde een kleine particuliere bank die echter in 1910 failliet ging. Hij vond toen gelukkig ander werk. 

Na een vakantie in 1914 aan de kust in Sopot kon de familie niet meer naar huis omdat de Russen voor de deur stonden. Ze vluchtten naar Wenen, op ruim 900 km ten westen van Czernowitz. De stad was boordevol vluchtelingen. Maar Erwin kon er naar het gymnasium. Vervolgens koos hij op de universiteit voor chemie. Hier leerde hij ook zijn latere vrouw kennen, Vera Broido. Hij studeerde in 1928 af aan de Technische universiteit, en scheepte zich toen in naar de Yale University in de VS (New Haven, Connecticut). Hij bleef er twee jaar, als ‘research fellow’, met dien verstande dat hij in 1929 terugvoer om Vera op te halen, met wie hij in september van dat jaar in New York trouwde. Maar zij konden er niet aarden en toen zijn contract bij Yale afgelopen was, keerden ze in 1930 alweer terug naar Wenen! Nog waren hun omzwervingen niet ten einde. Erwin kreeg een baan aan de universiteit van Berlijn, waar hij gedurende een jaar of vier een heel prettige tijd had. Maar het opkomende nazisme leidde ertoe dat hij, nog tijdens de behandeling van zijn aanvraag voor een vaste aanstelling, met Vera ijlings de trein naar Parijs nam. Reden: de dreiging van het opkomende nazisme. In Parijs werkte hij aan het Institut Pasteur. Maar toen ook hier de dreiging van het nazisme voelbaar werd, vertrokken ze… wederom naar New York! In datzelfde jaar overleed zijn vader (1870-1934). 
In Manhattan werd hij aangesteld als biochemicus aan de Medical School van de Columbia universiteit. Hij zou er 40 jaar blijven: 1935-1975. Ze verhuisden niet meer en in 1939 werd hun zoon Thomas geboren. In 1943 werd zijn moeder, Rosa (Chargaff-) Silberstein, in Wenen door de nazi’s met onbekende bestemming weggevoerd en nooit meer teruggezien. Ze was toen 65 jaar. Erwin had nog geprobeerd haar, voor de oorlog uitbrak, naar New York te halen. Dit werd belet door een schoft van een huisarts en een harteloze Amerikaanse consul, schrijft Chargaff letterlijk.
Erwin Chargaff is door zijn werk aan de Columbia universiteit beroemd geworden. Tegelijk is hij altijd naar Europa blijven terugverlangen. Hij probeerde nog na de oorlog, tussen 1947 en 1952, werk te krijgen in Zwitserland maar dat is niet gelukt.De autobiografie, die hij schreef na zijn 70^ste levensjaar, is weinig persoonlijk: vooral een beschrijving van zijn wetenschappelijke carrière en de mensen die hij daarin ontmoet heeft. Wel toont het hem als een zeer breed ontwikkelde erudiete persoonlijkheid. De titel van de autobiografie wijst al in die richting. Hoewel hij een glanzende loopbaan had, en overal ter  wereld lezingen gaf, maakt hij in het boek een sombere, haast verbitterde indruk. Boordevol kritiek op de moderne wetenschapsbeoefening; zo zegt hij: “verklaren is niet hetzelfde als begrijpen”. Hij is in de schaduw gebleven van Watson en Crick die in 1953 de structuur van het DNA bekendmaakten. Chargaff ontdekte echter een jaar eerder de samenstelling van de nucleïnezuren (de ‘N’ in DNA), inhoudende dat dubbelstrengs DNA evenveel adenine als thymine bevat en evenveel cytosine als guanine. Preciezer: er is in DNA altijd evenveel adenine als thymine (plm. 30% elk) en guanine als cytosine (plm. 20% elk), maar de verhouding tussen adenine en guanine kan verschillen. Chargaff ontdekte ook dat het meeste enkelvoudige DNA voldoet aan de 30:30:20:20 regel. Maar zelfs deze ontdekking beschrijft hij niet wat uitvoeriger. In 1981 was hij het middelpunt van een gesprek met vakgenoten voor de Oostenrijkse televisie. Daarin is hij wat milder. Ook laat het zijn uitstekende beheersing van de moedertaal zien. Het staat hier: http://en.wiki2.org/wiki/Erwin_Chargaff In 2002 overleed hij te New York, bijna 97 jaar oud. Een goede beschrijving van zijn betekenis voor de biochemie gaf bij die gelegenheid zijn oud-student en latere viroloog Seymour S. Cohen.

http://www.nasonline.org/publications/biographical-memoirs/memoir-pdfs/chargaff-erwin.pdf.

***

Erwin Chargaff, Heraclitean fire. Sketches from a life before nature. (New York 1978)

Proefdiervrij: heden en verleden (ingez.)

Ooit werden (jaren '80 - '90) twee antivivisectie-organisaties door top-ambtenaar H.J. Smid van Volksgezondheid via een collega vanuit het ministeriële ‘cadeau gegeven’ aan de alternatieven-industrie. Nu gaan de miljoenen van ooit goed-bedoelende donateurs van de toenmalige Ned. Bond tot Bestrijding der Vivisectie en de Anti Vivisectie Stichting middels het omgedoopte ‘Proefdiervrij’ (Proefdiervrij-directrice Zuidgeest ) naar 'alternatievenvalidatie'; geld dat werd geschonken om mee tegen dierproeven te strijden, wat nu niet gebeurt – terwijl het de taak juist is van de industrie om zelf haar onderzoek naar alternatieven voor haar eigen fouten te financieren.

[In de jaren '80 schonk Smid’s bestuur reeds proefdieren, kooien en financiering tot deelname aan congressen aan dierproefnemers, welke gegevens werden weggestickerd uit de financiële registeraccountantsrapporten, wat de leden van de ALV van de vereniging niet lukte ongedaan te krijgen. 

De oud- Haagse arts Pieter Pijl, oprichter van NBBV & AVS die reeds voor Hans Ruesch met wetenschappelijke argumenten tegen dierproeven wilde strijden draait zich om in zn graf.]

Top-ambtenaar H. Smid is inmiddels directeur van ZonMw, en op diens ‘Linkedin’ profiel is niet eens te zien dat hij ooit werkzaam, noch bestuurder is geweest bij de AVS en de NBBV, waarna hij werkzaam werd bij ZorgOnderzoek Nederland, Praeventiefonds, en nu dus ZonMw. 

Bij ZonMw verdeelt hij momenteel miljoenen Euro’s aan onderzoeksbudget aan dierproefnemers. 

Zuidgeest verdient tussen €3.500 en €4.000 netto en woont er aardig van in een van de duurdere duinwijken in Den Haag zuid .. met activisten praat ze niet; wel met de dierproefnemers met wie ze haar zaakjes/fondsjes runt.

Met Netty van Lookeren wordt nog steeds geheuld door dierproefnemers, die haar als 'alternatievenexpert' hebben opgeworpen richting staatssecretaris Dijksma (!? terwijl ze van huis uit vertaalster en commercieel kattenfokster! is, en niets anders). 

Ook wordt haar onkunde opgeworpen alsof zij juist dierenbeschermster is door de Stg MisInformatie Dierproeven (SID):

http://www.informatiedierproeven.nl/dierenbeschermster-pleit-voor-betere-verhouding-bprc-en-stichting-aap

Ze is in ieder geval een daadkrachtige infiltrante - laat dat gezegd zijn! 

 ***

Commentaar

De Dierenbescherming laat u nog onvermeld. Die is niet alleen NIET tegen dierproeven, - zij werkt zelfs mee aan de promotie ervan. En wel via deelname door Janne Kuil aan de redactieraad van de Stichting (mis)Informatie Dierproeven:

• dr. Jeffrey Bajramovic

PhD, afdelingshoofd Alternatieven,

Biomedical Primate Research Centre (BPRC)

• drs. Marianne Kuil,

senior beleidsmedewerker Dierproeven en biotechnologie,

Dierenbescherming

• prof. dr. Pieter H. Reitsma

hoofd Einthoven Laboratorium voor Experimentele

Vasculaire Geneeskunde, Leids Universitair Medisch Centrum

• prof. dr. Merel Ritskes-Hoitinga

hoofd Centraal Dierenlaboratorium en SYRCLE, Radboudumc

• dr. Cees Smit

voorzitter Stichting Informatie Dierproeven

 

Dit is de link:

http://www.informatiedierproeven.nl/files/Brochure%20SID/ZoDoende%20Brochure_2012-Digi.pdf

Dierenbescherming anno 2014.