Hengelen naar begrip

.Mensen die dierproeven doen vinden het niet prettig met de nek te worden aangezien door een groot deel van de bevolking. Het zijn slimme mensen en hun trukendoos is groot. Intelligentie is nu eenmaal niet hetzelfde als integriteit, moraal en fatsoen. Voorbeelden van List en Bedrog, met name de halve waarheden, passeren hier geregeld de revue.(Overigens is dat maar een klein tipje van de sluier.)
-

Een van de strategieën is het hengelen naar begrip. Men begrijpt wel dat acceptatie van dierproeven een stap te ver is, maar proberen begrip te kweken is ook al de moeite waard. De angel uit het verzet halen. De verst gaande stap op dit gebied is het aanbieden van een rondleiding door het lab, en de dierverblijven. Bedoeling is dan dat je ziet hoe ‘goed’ de dieren het hebben en wat er allemaal gedaan wordt om ze het verblijf te ‘veraangenamen’. Water- en voedseldeprivatie worden natuurlijk niet getoond, om maar wat te noemen. De vivisectie zelf ook niet. Maar er is gelegenheid tot vragenstellen en misschien is er na afloop nog discussie. Op het eigen terrein voelt de onderzoeker zich nog zekerder van zijn of haar zaak. Bite Back, Proefdiervrij en Animal Rights zijn allemaal al eens te gast geweest bij Merel Ritskes in Nijmegen. Ook bij Martje Fentener van Vlissingen, ErasmusMc Rotterdam, staat de koffie klaar.

Methotrexaat

Methotrexaat is een frequent voorgeschreven medicijn en vormt de hoeksteen van de behandeling van patiënten met psoriasis of reumatoïde artritis. In lage dosering wordt methotrexaat veilig geacht; er zijn dan relatief weinig bijwerkingen. 

Dat methotrexaat echter ook in een lage dosering gevaarlijk kan zijn laten wij zien aan de hand van 2 casussen waarin sprake was van ernstige complicaties tijdens methotrexaatgebruik.

https://www.ntvg.nl/artikelen/ernstige-complicaties-tijdens-methotrexaatbehandeling

Martje Fentener van Vlissingen

-We hadden alweer een tijdje niks van d’r gehoord, maar daar is ze dan toch weer, in het Rotterdamse Algemeen Dagblad, onze bloedeigen prachtvrouw, dierenvriend Martje Fentener van Vlissingen (Erasmus MC). Ze voert een gesprekje met iemand van een krant die van toeten noch blazen weet, zoals gebruikelijk. Journalistiek, zo moeilijk hoeft dat niet te zijn. Iemand een microfoon voorhouden en wachten tot ze uitgesproken is. Zo komt Adrianne de Koning aan kopij, zo komt zij aan brood op de plank.
Martje wil niet, kan niet denken aan iets anders dan dierproeven. Daar is ook dit tekstje weer een uiting van. Dat dezelfde – of betere – resultaten behaald zouden kunnen worden zonder dierproeven, met andere methoden, dat ligt buiten haar blikveld. En dus krijgen we teksten als: We gebruiken alleen apen als het écht niet anders kan. Daar zou ik nu wel graag bewijs van willen zien. Hoe bewijs je dat trouwens?! Het is een excuus dat al gehoord wordt zolang dierproeven gedaan worden. Kortom: een leugen.
- 
“zij zijn niet diegenen die vragen om nieuwe behandelingen”
Vragen patiënten misschien om vivisectie?!
-
“Het is logisch dat je dit dan eerst bij een muis onderzoekt.” 
Het zou een tekst van Claudia de Breij kunnen zijn.
-
Terzijde, alle gekheid op een stokje: het spreekt vanzelf dat patiënten niet meer objectief kunnen oordelen. Ieder mens wil leven, wil genezen. Koste wat het kost. De observatie dat gezonde mensen vechten voor een vivisectievrije wereld is dus op zichzelf juist. “Logisch” zou ik haast zeggen.

 ***

http://www.ad.nl/rotterdam/wereld-zonder-proefdier-ver-weg~a9b2c966/

Facebook (ingez.)

Op Barends Blog wordt terecht veel aandacht besteed aan de verwerpelijke dierproeven. Het lijkt mij zinnig om ook een keer te attenderen op hedendaagse mensproeven. In zijn boek Internet is niet het antwoord wijst onderzoeksjournalist Andrew Keen erop dat Facebook in het geheim experimenteert om de stemming van de gebruikers te beïnvloeden. 
Ik ben blij dat ik mij nooit bij Facebook heb laten registreren en roep de lezers die wél bij Facebook geregistreerd staan in hun eigen belang op zich uit te laten schrijven. 
Gebruik ook geen g-mail, want Google leest de mails!

Neonicotinoïden

Neonicotinoïden zijn gewasbestrijdingsmiddelen, insecticiden. Afgekort: ‘neonics’. Belangrijke producenten zijn het Duitse Bayer en het Zwitserse Syngenta. 

Over deze middelen is veel te doen: ze zouden de oorzaak zijn van bijensterfte. En van sterfte van hommels, vlinders, en zelfs vogels (spreeuwen). 

Bayer ontkent dat bij hoog en bij laag. Bijensterfte, zegt het concern, wordt veroorzaakt door een parasiet – de varroamijt - en door onbekwame imkers.(!) De EU heeft een moratorium van twee jaar op het gebruik ervan afgekondigd, inmiddels verlopen.

Neonics zijn ontwikkeld en getest in proefdieren. Wat betekent dit nu eigenlijk? Hoe betrouwbaar zijn die proeven?

***

Update: https://www.theguardian.com/environment/2016/jan/07/eu-scientists-begin-review-ban-pesticides-linked-bee-declines#img-1

Doodsangst

.De eerste voorzitter van de Commissie-Biotechnologie bij Dieren was Henk Lommers, dierenarts bekend van de tv. In de praktijk een onaangename, norse man, duidelijk ongeïnteresseerd in het belang van proefdieren. Zoveel mogelijk beschermde hij de onderzoekers tegen lastige vragen en snoerde burgers de mond.

Zijn opvolger was Egbert Schroten (foto), een heel andere man, haast charmant. Hij zorgde voor een goede sfeer tussen aanwezige onderzoekers en activisten. Het bijzondere was dat de man niet alleen theoloog maar ook nog ethicus was. Om precies te zijn: Kerkelijk hoogleraar Christelijke ethiek; Gewoon hoogleraar Ethiek van het Christendom. Je kunt je voorstellen hoe blij de minister was hem te kunnen benoemen. Een ‘nettere’ persoon om dierproeven aan de man te brengen is haast niet denkbaar. En inderdaad, Schroten kende geen enkele twijfel over de ethiek van dierproeven. Daarmee zichzelf en erger, de 'Christelijke ethiek', te kijk zettend. Eigenlijk net zo’n lul als Rik Torfs, ‘kerkjurist’, en al een aantal jaren rector magnificus van de katholieke universiteit in Leuven. Voor wie proeven op apen nog niet te ver gaan.

Deze Schroten bracht eens naar voren dat dieren, anders dan mensen, geen doodsangst kennen. Blijkbaar bedoeld als verontschuldiging om ze te martelen en doden. Het mag waar zijn dat dieren niet weten dat ze sterfelijk zijn. Maar dat betekent allesbehalve dat ze geen angst kennen. Mijn ervaring met dieren is dat ze in beginsel heel wantrouwend zijn naar mensen, en ook heel angstig wanneer ze bijvoorbeeld door een arts onderzocht worden. Ze begrijpen niet wat er met ze gebeurt en ook niet waarom. Vaak moeten ze verdoofd worden om onderzoek überhaupt mogelijk te maken. Ik denk dus dat dieren eerder meer dan minder angst kennen dan mensen.

Slaughterhouse-Five

Slaughterhouse-Five, Dresden

 foto KeithGard

Met gepaste trots meldt u in AdValvas van 21 december j.l. dat het aantal dierproeven in Nederland in 2015 gedaald is, ten opzichte het jaar daarvoor, met 15%.

Helaas moet ik de feestvreugde bederven. Het aantal dierproeven aan VU en VUmc stèèg met bijna 7%. In 12 maanden werden hier zo’n 13.000 proefdieren afgemaakt. En het aantal reservedieren is hierin nog niet inbegrepen.

Mag ik nog een misverstandje wegnemen?

Anders dan gesuggereerd op de AdValvas-website schrijft de wet geen enkele onderzoeker voor dierproeven te doen. Dergelijke proeven gebeuren zonder scrupules, uit vrije wil. 

_______

Geplaatst in Ad Valvas, weekblad Vrije Universiteit Amsterdam

Water- en voedseldeprivatie

Onzorgvuldig gebruik van proefdieren

Naar aanleiding van publicaties over het niet gerechtvaardigde of onzorgvuldige gebruik van proefdieren heeft de Centrale Commissie Dierproeven (CCD) op 15 december 2015 advies gevraagd aan het NCad. 

De CCD herkent de bezorgdheid die uit de artikelen spreekt, maar heeft ook het beeld dat enige nuancering op zijn plaats is. De CCD is er van overtuigd dat de meeste onderzoekers hun dierproevenonderzoek zorgvuldig voorbereiden en nieuwe inzichten meewegen, maar er bestaat niet voldoende zekerheid dat dit systematisch gebeurt. Daarom vraagt de CCD het NCad advies uit te brengen of de conclusies uit de publicaties kloppen en welke handvatten het NCad ziet voor onderzoekers en de Instanties voor Dierenwelzijn (IvD) om deze aspecten bij de opzet van onderzoeksvoorstellen en advisering over dierproefgebruik goed te kunnen borgen.

De staatssecretaris van EZ heeft het NCad verzocht zich te buigen over mogelijke verbeteringen van onderzoeksmethoden waarbij de 
>opname van water en/of voedsel beperkt wordt met het doel om bij het proefdier de motivatie bij het uitvoeren van taken te verhogen. 

>Ook vraagt hij het NCad om te onderzoeken of er alternatieven zijn voor deze methoden. 

De staatssecretaris verwacht van het NCad voor het einde van het jaar voor deze onderzoeksmethoden 'best practices' voor Nederland en wil ook dat die in Europees verband onder de aandacht worden gebracht.

Taboe

Hoe groot het taboe is op dierproeven en vivisectie wordt ook weer gedemonstreerd aan wat zich noemt ‘Dierencoalitie’, d.i. Samenwerkende Dierenwelzijnsorganisaties Nederland (voorheen CDON). 

Samenwerkingsverband van  dierenbeschermingsorganisaties op het gebied van politieke belangenbehartiging.

We hebben het er in 2012 al eens over gehad, de ‘grappige’ ontwikkeling van afsplitsing (van landelijke Dierenbescherming) en weer - lukraak - samengaan. En dat gaat nog altijd door. Van eens 22 organisaties zijn er nog 15 over. Afhaakten o.a. Varkens in Nood, Dier en Recht, Wakker Dier, Viervoeters.  Er kwamen er ook weer een paar bij.

Hoe groot het genoemde taboe is blijkt eruit dat, ook na 10 jaar, ‘samenwerkingsverband’, de proefdieren niet vertegenwoordigd zijn. Ook niet nadat de aandacht erop gevestigd is. M.a.w. in eigen kring heeft men het al liever niet over dierproeven en vivisectie.