De labradors van Maastricht

.

Vierdejaars studente Communicatie, Emmelie, besloot een ethiek-essay te schrijven over de labradors die de Maastrichtse universiteit wilde misbruiken in proeven. Een goed plan, actueel, duidelijk afgegrensde casus. Belangrijke aspecten voor iemand die verder niets van het onderwerp afweet, en blind moet varen op wat de universiteit meedeelt. En – last not least – de Hartstichting.

Ze maakt kritische opmerkingen. Bijvoorbeeld ten aanzien van de Dierexperimentencommissie (DEC),  die positief adviseerde maar verder buiten beeld blijft. Ten onrechte.

Ze merkt op dat het gebruik van het woord ‘ongerief’ niet deugt. Bravo..

Niet erg slim is haar (herhaalde!) opmerking over het feit dat we niet weten wat de labradors zelf vinden.
Wel is het zo dat de labradors partij zijn - en dus vertegenwoordigd moeten worden!

.Ze is niet helemaal duidelijk in haar standpunt. Ze vindt dat de proeven wel uitgevoerd mogen worden, terwijl zij tegen het eind schrijft dat men ermee moet stoppen. Maar dat hoeft niet met elkaar in tegenspraak te zijn. Zij is namelijk voor alles voor ‘overleg’, in de zin van een soort mediation. Maar als het aan haar ligt, is er groen licht. Doorslaggevend voor haar is dat het ‘maar’ om 39 dieren gaat. Dat kan ik niet serieus nemen.

.Het kan haar op dit niveau niet heel kwalijk genomen worden dat ze zich niet echt in het onderwerp verdiept heeft. Vrijwel blind vaart op de info van Hartstichting en universiteit.

Ik noem een paar punten. Voor de hand ligt een vraagteken bij de bijzondere geschiktheid van labradors. Nog even los van het aantal (en de herkomst: zijn dit honden van medewerkers?).

.Ze heeft niet uitgezocht dat pacemakers sinds 1928 bestaan en sindsdien geperfectioneerd zijn. En zeer veel levens redden en/of de kwaliteit ervan verbeteren. Je kunt natuurlijk ten eeuwigen dage blijven ‘verbeteren’ en proefdieren opofferen, maar wat is dan nog het grensnut? Wat die proeven nu precies moesten opleveren, we vernemen er niets over. Ze heeft er geen rekening mee gehouden dat die proeven niet doorgaan, noch welk alternatief er dan is. Misschien wordt het tijd eens naar een geheel andere innovatie te zoeken.

.Schrijfster legt wel even de link met de vergrijzing, maar verzuimt op te merken dat iedereen ergens aan dood moet gaan.

***

Emmelie Prins, Maakt ons hart een sprongetje voor dode labradors? (Pdf)

https://follio.nl/story/document/363707022627049472

26 sep. 2014 - Essay module Ethiek | Emmelie Prins | 491361 | CON-G01 | 26 september .

Hardlopen tegen verwarring (?)

‘Donders Wonders’ is een website waarop overwegend jonge hersenonderzoekers hun zegje doen, d.w.z. verslag uitbrengen over hun dierproeven. Ze doen dat in eenvoudig Nederlands, waardoor het goed te volgen is. Dit initiatief mag je wel (over)moedig noemen. Het geeft een inkijk in de zinloosheid, de nutteloosheid en de wreedheid van dierproeven.
Het Donders Instituut is onderdeel van de Radboud Universiteit in Nijmegen waar mevrouw Ritskes hoofd van het proefdierlab is. Zoals bekend werd zij in 2011 onderscheiden door de Dierenbescherming.
.
Ik heb de drie korte artikelen gelezen over ‘Hardlopen tegen verwarring’, 'Subsidie' en 'Nieuwe hersencellen.'
Je vindt ze hier: http://blog.donders.ru.nl/?p=3082 
.
Wat ik primair niet begrijp is waarom niet b e g o n n e n wordt met onderzoek aan mensen, zoals nu eindelijk wel gebeurt. De voorgeschiedenis is dat prof. Lucassen een idee had (opgepikt) over de aanmaak van nieuwe hersencellen bij volwassenen. Daarvoor heeft hij nu een subsidie van € 250.000 aangevraagd en gekregen. Maar stel nu eens dat er niets nieuws van belang uit het onderzoek komt, wat dan? En nog ernstiger: waarvoor zijn dan ontelbare muizen, ratten en zelfs apen gruwelijk mishandeld en gedood? Let op: dit betreft òòk Frans en Amerikaans onderzoek dat al jaren gedaan wordt. En dan heeft iemand elders op de website van DW het lef te schrijven dat er nog te weinig proefdieren misbruikt worden…
.
Het genoemde artikel over nieuwe hersencellen, waarnaar onderaan verwezen wordt, stamt uit 2008. En we gaan nog verder terug. In 1998 berichtten Eriksson et al. dat adulte neurogenese “recent ook in de hersenen van de mens aangetoond (is), en wel op dezelfde twee plaatsen,” enz. Nu zijn we 17 jaar verder. Waar is de progressie, de toepassing? Dierproeven worden toch gedaan met het doel zieke mensen beter te maken?
.
Op een vraag naar een antidepressivum van ene A. Ruijs onderaan het artikel uit 2008, verwijst Lucassen naar ‘mifepristone’ waarover hij zegt dat dat “vooralsnog alleen in Amerika gebruikt wordt, in klinische trials voor (psychotische vormen van) depressie en daar inderdaad, en dat is nieuw, al op korte termijn effectief blijkt te zijn.” 
Maar op internet vind ik alleen dat dit middel een synthetische steroïde is met antiprogestagene werking, dat gebruikt wordt bij abortus provocatus en voor het opwekken van de weeën wanneer het ongeboren kindje (foetus) is gestorven in de baarmoeder.
Dus hoe zit dat nou?

.
In het wilde weg wordt ook nog gesproken over het nut van sporten en hardlopen, voor de eventuele neurogenese. Dit wordt op geen enkele wijze nader bepaald. Uitgangspunt is het gedrag van muizen en ratten in een tredmolen….

Stop Vivisectie (Lyon)

http://antidote-europe.org/action-ic-03-oct-lyon//

Morfine

.Een van de redenen waarom er geen einde dreigt te komen aan dierproeven is het zich onledig houden met zoeken naar ‘het betere’. We zagen dat onlangs in Maastricht met de voorgenomen proeven met labradors ter wille van ‘betere‘ pacemakers. Men doet dus dierproeven voor iets dat er al is, en dat ook werkt, soms al tientallen jaren. (‘pacemakers’)

Nu lees ik over een ‘internationaal onderzoek naar ‘betere pijnstillers’. In de Nederlandse aankondiging (onderaan) staat dat men de bijwerkingen van dit medicijn (morfine) vervelend vindt (!), en dat moet dus beter… Of dat kan en hoe dat moet, wordt nergens duidelijk. De links naar de 'Nature' publicaties zijn op mijn verzoek toegevoegd in de Nederlandse tekst. Het gaat om: 

• Structural insights into µ-opioid receptor activation

• Propagation of conformational changes during μ-opioid receptor activation

• Crystal structure of the µ-opioid receptor bound to a morphinan antagonist (2012)

Hiermee zijn ze dus al jaren bezig. En het eind is niet in zicht. Het laatste onderzoek “opent een deur”. Jaja. 

En daar komt nog iets bij. Hoe wordt dat onderzoek gedaan? In de Nederlandse tekst lees je daar niets over. In de publicaties in ‘Nature’ moet je verdraaid goed lezen om te zien – wat wel te verwachten is – dat het gaat om muizen! Het aantal dieren dat al misbruikt en gedood is, wordt als gebruikelijk niet vermeld: dat is niet belangrijk. Enige concrete prognose van deze research tref ik niet aan.

De vraag is ook wat pijn bij muizen is. Het is al heel moeilijk te bepalen wat het bij mensen is. Dat is in ons land opgelost door te zeggen dat proefdieren helemaal geen pijn lijden, maar uitsluitend ‘ongerief’ ervaren. (Wet op de Dierproeven, artt. 1b & 10) Voor dit soort inopportuun, oneindig onderzoek wordt dus vergunning verleend. Hiervoor zijn zgn. Dierexperimentencommissies ingesteld, naast een Centrale Commissie Dierproeven. Het kan niet op met de bescherming van proefdieren!

***

Nederlandse toelichting:

http://www.fmtgezondheidszorg.nl/internationaal-onderzoek-opent-deur-naar-betere-pijnstillers/

PS.
Uit: Michael C. Gerald, De geschiedenis van de geneesmiddelen

Nieuwere middelen zijn minder verslavend dan morfine, werken langer en zijn effectiever bij orale toediening., maar geen enkel ander geneesmiddel is effectiever tegen hevige pijn. Morfine vermindert het subjectieve bewustzijn van de pijn, d.w.z. de patiënt voelt de pijn nog wel maar wordt er nu niet langer door gehinderd.
Behalve als pijnstiller worden morfine-achtige geneesmiddelen ook gebruikt tegen hoest (codeïne; dextromethorfan), diarree (difenoxylaat), verslaving aan heroïne en vergiftiging door morfine-achtige geneesmiddelen.  (tegengif naloxon)
Morfine blijft de gouden standaard waarmee alle andere pijnstillers worden vergeleken en is een van de belangrijkste geneesmiddelen die ooit zijn ontdekt. (in 1806)

'Ga door met mijn strijd'

.Al enkele jaren plaatst de ALS-stichting billboards met een foto van een aan die ziekte overleden man of vrouw. De tekst erbij luidt: ‘Ga door met mijn strijd’. De actie loopt nog steeds. 

Los van de kwestie van 'goede smaak' is het een domme, paradoxale actie. Bedelactie. Immers, het is de bedoeling dat u geld geeft. En dat geld wordt gebruikt voor…… U raadt het.
.

Een betere tekst bij het billboard zou dan ook zijn: 
‘Ga door met mijn strijd tegen dierproeven. Mij hebben ze ook niet geholpen.’

Waar zijn de fatsoenlijke mensen?

olieverf op doek, door Antonio Zanchi (1660)

Langer leven door.... ?

Er zijn ook groeperingen die, als reactie op de tegenstanders, strijden voor het doen en behouden van dierproeven. Ze hebben m.i. geen steekhoudende argumenten, maar dat deert ze niet. Emoties hebben ze wel en die laten ze de vrije loop. Ze voelen zich bedreigd en in de hoek gedreven. Zie hierboven de slagzin, bij een foto van activisten:

Door dierproeven protesteren ze 23,5 jaar langer. 

Ik denk dat je, zelfs als je niet meer dan basisschool gehad hebt, je zou moeten schamen voor zo’n bewering: die is TE doorzichtig. In feite grenst dit aan opzettelijke misleiding. Zoals dat vrijwel voortdurend gebeurt door verdedigers van dierproeven.