Ik denk dat de vooruitgang – de vervanging van dierproeven -
toch vooral moet komen van de compassie en daarbij behorende verontwaardiging
en woede van de fatsoenlijke burger over de wreedheid van de witte jas in de
laboratoria.
We moeten niet ophouden onze mond open te doen en een stem te
geven aan de stemlozen.
Ethisch staan we met 10-0 voor!
Daarnaast blijft het bekritiseren van de medische wetenschap
inclusief de farmacie van belang. Steeds weer benoemen hoe beperkt het
rendement is van alle geneeskundige inspanningen, zowel medisch als financieel.
(White Coat Waste) Uiteraard is de onderzoeker hier gevoelig voor. Die streeft
naar erkenning, en is niet blij met verachting. Allicht zal dat hem of haar
aanzetten tot het nadenken over mogelijke alternatieven.
En dan dient de politiek aangesproken te worden.
De NVWA publiceert jaarlijks braaf een overzicht van de
proeven (waarbij de farmaceuten uit het zicht gehouden worden - jawel!). Dit
zou aanleiding moeten zijn om het systeem te bekritiseren. Wettelijke en andere
procedures inbegrepen.
II
De vervanging van dierproeven staat
in de kinderschoenen. Ook de dieractivist kan niet wijzen op genezing
door alternatief onderzoek. Zelfs geen overleving.
Er zijn wel ontwikkelingen om dierproeven te vervangen maar die leveren nog geen kant-en-klare therapieën op.
Wat de activist in huis heeft is tweeërlei. Eensdeels wetenschappelijk,
anderdeels ethisch. Het ethische argument lijkt niet sterk. De patiënt
koopt daar niets voor en de medische wetenschap buit dat uit. Degene die dierproeven doet stelt simpelweg een andere ethiek te hanteren…
Maar dan rekent de doctor of professor toch buiten de burger. Gelukkig
zijn verreweg de meeste mensen gezond en hen laten beelden van het
lijdende proefdier niet onverschillig. De onderzoeker kan zo algauw zijn
hand overspelen.
(slot volgt)
----------------------
I
Het dierproefdiscours (debat) is daarom zo moeilijk omdat
wij vanuit een achterstand starten. Dieractivisten staan bij wijze van spreken
met 10-0 achter in de strijd tegen de gevestigde medische wetenschap waarin de
dierproef van oudsher vertrekpunt en de gouden standaard is. Wat het ons
gebracht heeft zien we vandaag de dag. Weinig genezing – tenzij met chirurgie
of met antibiotica, de laatste een toevallige vinding – maar vooral overleving.
De patiënt stelt voorop dat hij of zij niet doodgaat. Liever een hondenleven
dan geen leven!
De medische wetenschap richt zich dan ook steeds meer op
vaccins. Als die werken, dan hoeft er niks genezen te worden.
(wordt vervolgd)
