Doodsangst

.De eerste voorzitter van de Commissie-Biotechnologie bij Dieren was Henk Lommers, dierenarts bekend van de tv. In de praktijk een onaangename, norse man, duidelijk ongeïnteresseerd in het belang van proefdieren. Zoveel mogelijk beschermde hij de onderzoekers tegen lastige vragen en snoerde burgers de mond.

Zijn opvolger was Egbert Schroten (foto), een heel andere man, haast charmant. Hij zorgde voor een goede sfeer tussen aanwezige onderzoekers en activisten. Het bijzondere was dat de man niet alleen theoloog maar ook nog ethicus was. Om precies te zijn: Kerkelijk hoogleraar Christelijke ethiek; Gewoon hoogleraar Ethiek van het Christendom. Je kunt je voorstellen hoe blij de minister was hem te kunnen benoemen. Een ‘nettere’ persoon om dierproeven aan de man te brengen is haast niet denkbaar. En inderdaad, Schroten kende geen enkele twijfel over de ethiek van dierproeven. Daarmee zichzelf en erger, de 'Christelijke ethiek', te kijk zettend. Eigenlijk net zo’n lul als Rik Torfs, ‘kerkjurist’, en al een aantal jaren rector magnificus van de katholieke universiteit in Leuven. Voor wie proeven op apen nog niet te ver gaan.

Deze Schroten bracht eens naar voren dat dieren, anders dan mensen, geen doodsangst kennen. Blijkbaar bedoeld als verontschuldiging om ze te martelen en doden. Het mag waar zijn dat dieren niet weten dat ze sterfelijk zijn. Maar dat betekent allesbehalve dat ze geen angst kennen. Mijn ervaring met dieren is dat ze in beginsel heel wantrouwend zijn naar mensen, en ook heel angstig wanneer ze bijvoorbeeld door een arts onderzocht worden. Ze begrijpen niet wat er met ze gebeurt en ook niet waarom. Vaak moeten ze verdoofd worden om onderzoek überhaupt mogelijk te maken. Ik denk dus dat dieren eerder meer dan minder angst kennen dan mensen.