Intrinsieke waarde van het dier

Sommige mensen vinden het begrip ‘intrinsieke waarde’, als het over dieren gaat, niet duidelijk. Ik vind het helder en nuttig en zie niet wat er moeilijk aan is.

Naar mijn mening drukt het begrip niets anders uit dan dat het dier er om zichzelf is.
Het is er niet voor de productie, niet voor experimenten, niet voor amusement. Het dier heeft recht op leven, op verzorging indien behoeftig. Op respect.

Het begrip is nodig omdat het gebruikelijk is het dier te zien als iets voor de mens.

Voor kritiek zie:
http://en.wikipedia.org/wiki/Intrinsic_value_(animal_ethics)

Dierproeven in België

Terwijl het aantal proefdieren in Groot-Brittannië met 14 % toenam, is het totale aantal proefdieren in Belgische laboratoria in 2008 t.o.v. het jaar daarvoor met 7 % gedaald tot 725.370. (Nederland: 578.123)

Voor het eerst in vijf jaar daalt het aantal proefdieren weer en naderen we het peil van 2005 (toen 718.976).

De daling in eigen land wordt door de Belgische dierenrechtenorganisatie GAIA positief onthaald, maar voorzitter Michel Vandenbosch is toch ook voorzichtig:"54.490 proefdieren minder ziek gemaakt, vergiftigd of verminkt voor allerlei doeleinden, is een goede zaak, maar het zou toeval kunnen zijn. Het aantal proefdieren moet ook de volgende jaren blijven dalen. Dat vereist een degelijk beleidsplan dat minister Onkelinx moet uitwerken."

Er moet eindelijk een serieus proefdierenbeleidsplan komen dat een jaarlijkse vermindering in iedere categorie en voor elke diersoort beoogt, vindt GAIA. "Een totale daling van min. 5 % per jaar zoals wij vragen, moet in het licht van de officiële statistieken van 2008 haalbaar zijn," zegt Michel Vandenbosch. "Mooi dat een nieuwe wet de oprichting van het Belgisch Centrum voor alternatieven voor dierproeven aankondigt. Maar zonder de nodige werkingsmiddelen wordt het een maat voor niks."

GAIA wil ook meer transpararantie. "De cijfers die bekendgemaakt worden, geven enkele grote lijnen weer, maar bevatten veel te weinig gegevens om de situatie degelijk te kunnen evalueren," licht Vandenbosch toe.

GAIA verwelkomt het initiatief van minister voor Volksgezondheid, bevoegd voor Dierenwelzijn Onkelinx, om een bijzondere commissie over apenproeven op te richten. Die moet nagaan hoe en op welke termijn het gebruik van alle proefapen in ons land kan stopgezet worden. Eerder besloot de regering op voorstel van minister Onkelinx proeven op mensapen wettelijk te verbieden. GAIA is al jaren vragende partij voor een verbod op apenproeven. Maar "het kan niet zijn dat zo'n commissie uitsluitend bemand zou worden met voorstanders van apenproeven," onderstreept Michel Vandenbosch. "GAIA stelt zich alvast kandidaat."

Vorig jaar werden ongeveer 1/3 minder ratten, muizen en cavia's en bijna de helft minder andere knaagdieren gebruikt in de Belgische labo's. Ook beduidend minder paarden en ezels (bijna - 40 %), minder fretten, en ongeveer 1/3 minder amfibieën en vissen.
De statistieken tonen helaas ook een stijging van het aantal proefhonden (788 tegenover 747 in 2007) en proefkatten (78 tegenover 47 in 2008).
Ook het aantal konijnen (+ 21 %), hamsters (bijna + 13 %), varkens (met meer dan 11 %,), geiten (met bijna 60 %), schapen (+ 22, 34 %) en runderen (+ 6, 66 %) dat voor experimenten gebruikt werd, nam gevoelig toe.
Een zeer sterke stijging deed zich vorig jaar voor bij de kwartels (+ 2294, 44 % of van 18 in 2007 naar 431 in 2008), een aanzienlijke stijging ook bij andere vogels (+ 1/3), en bij de reptielen (+ 46 %).

Bron:
http://www.gaia.be/ned/control.php?&topgroupname=&groupname=pb214

Over wolven

De Wolvenman (2009)
Shaun Ellis

Shaun Ellis is expert op het gebied van wolvengedrag en de manier waarop hij dat gedrag onderzoekt is uniek en soms omstreden: hij leeft met de dieren samen en maakt deel uit van hun wereld. Al vanaf zijn jeugd had Shaun grote belangstelling voor honden, vossen en wolven, en hij wist dat bij deze dieren zijn toekomst lag.

Hij richtte Wolf Pack Management op, een onafhankelijke organisatie in het Engelse Devon, waar hij met wolven in gevangenschap werkt.

Shaun strijdt al jaren voor het welzijn van (wilde) wolven, het bevorderen van kennis over hun benarde situatie en het vergaren van kennis over hun gedrag.

Maar Shaun doet meer: Hij leeft letterlijk in hun midden, en door dichter bij wolven te leven dan wie ook heeft hij een taal geleerd die enig is in zijn soort.

Dit is Shauns verhaal van moed, doorzettingsvermogen en liefde voor wolven.

De Wolvenlus (2001)
Nicholas Evans

Iedereen die 'De Paardenfluisteraar' heeft gelezen zal het boek van deze auteur willen lezen. 'De Paardenfluisteraar' werd beroemd en verfilmd en het is vanaf het begin een krachtig boek.
Deze pil is dat niet. Bijna de hele eerste helft is langdradig en daardoor teleurstellend. Maar daarna is de auteur dan ook weer 'los', om het zomaar eens te noemen. Pas dan zit de lezer midden in het verhaal en leest hij ademloos door, tot de laatste pagina.

De liefdesgeschiedenis in dit verhaal is heel bijzonder: een biologe die het moet opnemen tegen veeboeren wordt verliefd op de jonge zoon van de leider van die clan. En hij op haar. Samen bestuderen en beschermen zij een roedel wolven. Het is een bijzondere liefde die zij voor elkaar voelen en samen delen zij hun liefde voor de wilde natuur.

Dat zijn prachtig beschreven zaken.

Ook het leven van de wolven is met grote deskundigheid beschreven en volgens een kort naschrift heeft de auteur wat dat betreft veel te danken aan experts.
Kortom: de tweede helft maakt het héle boek dik de moeite waard.

Marianne Thieme en de Apocalyps

Wie het hele artikel van Marianne Thieme in het Financieele Dagblad leest – en dus niet alleen de passage over de AOW – die kan onwillekeurig het gevoel bekruipen dat hier een evangeliste aan het woord is die het einde der tijden verkondigt. Ik lees:

“We kunnen wachten op de gevolgen van de Ponzipolitiek in de vorm van hongersnoden, vluchtelingenstromen, oorlogen en uiteindelijk het onbewoonbaar worden van deze planeet.”

Zie: http://www.partijvoordedieren.nl/download/20091028%20Breek%20met%20de%20Ponzipolitiek.pdf

Ik ben niet zo goed thuis in bijbelse kringen maar ik meen hier een echo te horen van eerdere verkondigingen. En dan duid ik niet op de rapporten van de Club van Rome, zoals Grenzen aan de groei (1972).

Nee, ik bedoel de mensen die aan de deur bellen en die mij willen bekeren. Als bekeerling schijn ik een redelijke kans op overleving te maken wanneer bijvoorbeeld de dijken doorbreken en het grootste deel van Nederland onder water komt te staan.

Hoe dit verder ook zij, ik meen dat de Partij zich moet hoeden voor eschatologie.
We kunnen ons beter richten op doelen – dierenrechten - die niet al te ver weg zijn, in plaats van dat de Partij zich verliest in sombere profetieën.
Het winnen van zieltjes kunnen we overlaten aan bijvoordeeld de Zevendedagadventisten:

Naast het streven de bijbelse wetten strikt na te leven ligt de nadruk van het kerkgenootschap ook meer op de zogeheten "wederkomst" (de profetie dat Jezus Christus elk moment terug kan komen naar de aarde) dan bij de gevestigde kerken het geval is.

Profetieën, met name uit de Bijbelboeken Daniël en Openbaring, vormen voor zevendedagsadventisten een sleutel om te weten dat het huidige tijdperk de eindgeschiedenis zou inluiden van het menselijk leven op aarde.

AOW en Partij voor de Dieren (2)

In het Partijprogramma van de Partij voor de Dieren uit 2005/2006 staat onder 9.14 het volgende:

De AOW dient in zijn huidige vorm te blijven bestaan. Het is naar de huidige en aanstaande groep AOW-gerechtigden niet billijk om nu tot wijziging over te gaan.

(http://www.partijvoordedieren.nl/content/view/176#ixzz0VH0ANaNe)

Ik lees hieruit niet alleen dat deze kwestie inmiddels al jaren loopt, maar ook dat Marianne Thieme tegen het kabinetsvoorstel tot verhoging van de AOW-leeftijd zal stemmen.

Het argument is dat verandering ‘niet billijk’ is. Tja, wat is ‘niet billijk’? Is de kredietcrisis billijk? Is belastingverhoging billijk? Waar niets is, verliest de keizer zijn recht.

We moeten uit het Financieele Dagblad van 28-10-2009 de laatste stand van zaken vernemen. Daarin schrijft Marianne Thieme over de AOW het volgende:

“Neem het omslagstelsel van de AOW. Dat bepaalde dat uitkeringen betaald zouden worden uit lopende premie-inkomsten.
Ponzifraude verkocht als solidariteit.
Waren er vanaf aanvang deugdelijke reserves aangelegd, dan zou er geen vuiltje aan de lucht geweest zijn.
In 1990 richtte de politiek een AOW-fonds op dat vanaf 2020 tot uitkering zou komen om de gevolgen van de vergrijzing op te vangen. Het bleek een virtueel fonds, waarin op papier miljarden werden gespaard, maar niets werd gestort.
Dáárom zullen we moeten werken tot 67 en misschien langer.”

(http://www.partijvoordedieren.nl/download/20091028%20Breek%20met%20de%20Ponzipolitiek.pdf)

Hier lees ik nu weer in dat ook Marianne verwacht dat we langer zullen moeten werken. Een alternatief biedt zij immers niet.

Toch kan het ook zijn dat ze vasthoudt aan het partijprogramma, waarin staat dat de AOW-leeftijd 65 jaar moet blijven. In feite is ze hieraan gehouden.

We weten het niet. Het kan vriezen en het kan dooien.

Vleeswijzer

Is de Vleeswijzer van Varkens-in-Nood nu net zoiets als het vleeskeurmerk van de Dierenbescherming?!

Als dat zo is, wordt het tijd het donateurschap te heroverwegen.

Sneller, hoger, sterker

Jarenlang heb ik geen televisietoestel in huis gehad, nadat het apparaat ermee opgehouden was en aan de straat gezet. Ik heb geen enkele affiniteit met het medium; heb een hekel aan het gevoel bezig gehouden te worden. Ik doe graag ‘mijn eigen ding’.

Intussen is deze wereld zo vergeven van luxe en overdaad dat ik nu zelfs een breedbeeld tv in huis heb. Als ik er nog een cliché tegenaan mag gooien: gratis en voor niks. Een collega wilde ervan af omdat hij een ‘plasma tv’ aangeschaft heeft. En niemand wilde zijn andere toestel hebben!

Nu wordt mij weer een Tom Tom aangeboden, voor een paar centen. De reden is dat de eigenaar een uitgebreidere versie wil, eentje voor heel Europa, terwijl zijn huidige exemplaar alleen de Benelux dekt. Hoewel ik niet het idee heb zo’n ding echt nodig te hebben, zeg ik ook weer geen nee tegen zo’n speeltje. Het kan allicht wel eens te pas komen.

De grap is echter dat mij dus allerlei dingen ‘opgedrongen’ worden waaraan ik geen enkele behoefte heb, maar waar andere mensen niet genoeg van kunnen krijgen: 'sneller, hoger, sterker.’

AOW en Partij voor de Dieren

Nieuws: De ledenraad van de PvdA stemt in met verhoging van de AOW-leeftijd.

Brengt de filippica van Erica in herinnering, ondersteund door Riane.

De vraag die opkomt is wat het standpunt van Marianne Thieme is; zou het niet aardig zijn dat te weten, voor de leden het weer uit de krant moeten vernemen?

‘Er gaat niets boven Groningen’

De provincie Groningen staat toeristisch niet hoog aangeschreven. Toch wordt het gekenmerkt door veel rust en ruimte, en fraaie landschappen, met aardige dorpjes en verspreid in het land staande kapitale boerderijen.

Heel anders is mijn oude stad Groningen die bruist van vitaliteit en waar ‘het student’ zich bij voorkeur nog in groten getale per fiets verplaatst. Hoe bijdetijd de stad is, blijkt bijv. uit het feit dat gisteravond de Duitse vedette Shantel daar een show gaf, de man van ‘Disko Partizani’. Voor een groot en enthousiast publiek bracht hij twee uur lang - nonstop - uitbundig Balkanpop ten gehore.

‘Er gaat niets boven Groningen’ mag dan het motto zijn waarmee de stad zich graag afficheert, maar voor wie verder kijkt dan zijn neus lang is, valt ‘daarboven’ toch nog heel wat te ontdekken. Wie bijvoorbeeld in het midden van dat stille land Pieterburen weet te vinden, ontdekt tot zijn verbazing wellicht, heel wat toeristische activiteit. Er zijn daar verschillende hotels en caférestaurants, die je in de wijde omgeving niet in zo’n aantal zult aantreffen. De belangstelling wordt veroorzaakt door de schepping van Lenie ’t Hart, zo’n 40 jaar geleden: de zeehondenopvang. Ter plaatse spreekt men, ook Lenie zelf, van ‘de kres’. (= crèche).

In het hoofdgebouw kun je achter glas de zieke dieren zien en de quarantainedieren. Nieuwe dieren worden enige weken in quarantaine gehouden. Men spant zich tot het uiterste in om geen bacteriën of virussen in de populatie te krijgen; bij het terugzetten in zee zou dit immers een gevaar voor alle zeehonden kunnen opleveren.

Buiten zijn er enige verblijven waarin je zeehonden kunt zien die al flink gegroeid zijn en die binnen afzienbare tijd terug naar zee kunnen. Er zwemmen en duiken veel dieren in vrij kleine bassins. Ze zijn reageren nieuwsgierig op bezoekers. Je kunt niet te dicht bij de dieren komen, in ieders belang. Ze kunnen flink bijten, zoals een vrouw in de buurt van Kaapstad (ZA) ondervond in de zomer van 2005 toen ze een aangespoelde ‘huiler’ in zee probeerde terug te duwen. Hij beet haar neus af.

.

Buiten ook een enorme berg van verzameld vistuig, waarin de dieren soms verstrikt raken.

In totaal heeft de kres op dit moment enige tientallen zeehonden. De opvang die niet gesubsidieerd wordt, groeit uit z’n jasje.

Er wordt een goed voorlichtingsfilmpje vertoond, waarbij ook kort wordt ingegaan op de kritiek van sommige biologen dat het centrum overbodig is: zeehonden zijn geen bedreigde diersoort. Dat moge waar zijn, het antwoord van Lenie is dat geen fatsoenlijk mens een dier in nood aan zijn lot overlaat. Hier wordt geraakt aan aloude tegenstellingen. Het WNF bijvoorbeeld bekommert zich niet om individuele dieren maar alleen om soorten. (Daarom steun ik het WNF niet en het werk van Lenie ’t Hart wel!)
De schandelijke jaarlijkse zeehondenslachting in Canada wordt niet genoemd.

Bij het weggaan viel mijn oog op een bord met een tekst over de betekenis van ‘vrijheid’, als herinnering aan Hannes, de zeehond die in 2004 ontsnapte uit de dierentuin van het Duitse Nordhorn. En opgevangen werd door de mensen van Lenie. Toen de dierentuin het dier opeiste, was het plotseling in zee verdwenen…

Het is geen centrum van de omvang van bijv. het Dolfinarium in Harderwijk, maar zeker veel sympathieker en alleen al daarom is een bezoek alleszins de moeite waard.

Ethische dilemma's (door Erica)

Het blijft onbegrijpelijk waarom mensen eerder in de pen klimmen als het leed ezels, apen of beren betreft dan wanneer het om vissen gaat, zoals het ook vreemd is dat men zich doorgaans drukker maakt om bont dan om leer, vlees en dierproeven. Bert Stoop heeft erop gewezen dat de binnen de dierenrechtenbeweging bejubelde Peter Singer geen oog had voor het leed van schaaldieren. Binnen de dierenwereld zijn er blijkbaar ook voor dierenbeschermers rangen en standen. Aaibaarheid speelt nog steeds een rol. Singer heeft trouwens een slechte naam als het om mensenrechten gaat, omdat hij van mening zou zijn dat gehandicapte baby's zouden mogen worden gedood.

Ik moet mijn katten wel vlees of vis te eten geven. Maar als alle mensen veganisten zouden worden en daarbij een vit. B12-supplement zouden innemen, zouden er heel wat minder dieren hoeven te worden geslacht. Ik ben tegen fokken van honden en katten en voor sterilisatie van zwerfkatten.

Overigens schijnen er streken op de wereld te zijn waar runderen nog genoeg gras kunnen vinden om zich te voeden, terwijl daar voor mensen niet voldoende plantaardig voedsel groeit. In dit geval zou het voor mensen geoorloofd zijn om vlees te eten. Of niet? Hoor je als dierenliefhebber liever te sterven van de honger dan dat je een dier opeet? Het is hetzelfde dilemma als met bepaalde dierproeven. Mag je een aantal muizen opofferen voor bv. een kankertherapie die vele mensen en dieren het leven kan redden?

Mag je samen met nazi's demonstreren tegen het laten uitvoeren van kunstjes door circusdieren? Mag het eten van vlees of vis worden toegestaan aan mensen die anders de hongerdood sterven? In het eerste geval zeg ik nee, in het tweede geval ja. Moet je een kind aan kanker laten sterven omdat je geen medicijn op een muis hebt kunnen laten testen? Of mag je kankerpatiënten die toch al zware behandelingen hebben ondergaan onder druk zetten om zich in het kader van een experiment aan een nieuwe therapie te onderwerpen? Of gewoon maar iedereen die kanker heeft en niet te behandelen is, volspuiten met morfine en hem simpelweg laten sterven? Als je tegen dierproeven bent en stamceltherapie en computersimulatie, enz., zijn niet voldoende, lijkt de laatste mogelijkheid mij het enige alternatief.

Nu de Mexicaanse griep heerst, rijst ook de vraag of vaccins op dieren mogen worden getest. Ik ben ertegen en vind dat ieder mens zich maar op eigen risico moet laten inenten of het risico moet lopen dat hij aan griep en longontsteking overlijdt.

Welke rechten voor dieren?

In dagblad Trouw van vandaag schrijft het Comité Dierennoodhulp een stuk over de op handen zijnde vervanging van de Gezondheids- en Welzijnswet voor Dieren door een nieuwe Dierenwet. Ik citeer uit haar artikel enkele passages:

“Dieren hadden al niet veel: de Gezondheids- en welzijnswet voor dieren , een raamwet die in 1992 is aangenomen en 17 jaar na dato nog altijd grotendeels ingevuld moet worden.
In plaats van nadere invulling en evaluatie verzon minister Verburg van landbouw wat anders: voor het gemak wordt dierenwelzijn in één wet gepropt met productie-aangelegenheden (dit laatste als hoofddoel), en weigert de minister werkelijk belangrijke extra's ter bescherming voor de dieren toe te voegen. Dit in tegenstelling tot andere Europese landen die wel een aparte dierenbeschermingswet hebben.

'Een duif mag best de kop afgerukt worden', antwoordde minister Vetburg vorig jaar op Kamervragen.

De huisvesting die wij (d.i. Comité Dierennoodhulp enz.) vaak aantreffen is pure dierenmishandeling: de veelal zieke dieren kunnen zich niet strekken en zitten opgepropt in kleine kooien opeen draadgazen bodem in een bijna donkere schuur. Toch komen er geen regels voor particulieren voor het huisvesten en doden van dieren.“

Vervolgens worden in het artikel van het Comité enkele voorbeelden genoemd van mishandeling van huisdieren, waarbij door de rechter of helemaal geen straf (Tinkebel), of een taakstraf of een lichte boete opgelegd werd.
Het stuk eindigt als volgt:

“Het enige goede van de nieuwe wet is de positieflijst: een, hopelijk beperkte, lijst met diersoorten die gehouden mogen worden. Maar zolang er geen regels zijn die het welzijn van de dieren op de positieflijst waarborgen kan er wat ons betreft beter geen enkele diersoort gehouden worden. Het belangrijkste ontbreekt in de nieuwe wet: dieren krijgen er niet de status van levende wezens met bewustzijn en gevoel en de overheid onttrekt zich geheel aan haar morele verplichtingen om zich actief in te zetten voor hun welzijn en de bescherming daarvan.”

Commentaar
Tot zover dit artikel in Trouw. Het is een goed stuk dat aandacht vraagt voor een belangrijk onderwerp waarover – inderdaad – buiten heel kleine, Haagse kringen niet gesproken wordt. Ikzelf weet er dan ook niets van. Ik weet bijv. niet of met deze wet ook de Wet op de Dierproeven vervalt, de Flora en Faunawet etc.
Het artikel laat veel vragen open. Ik noem er hieronder nog een paar.

Wat het Comité duidelijk wil is regels voor het houden van huisdieren. Te denken valt bijv. aan vogels in volières, aan konijnen in piepkleine hokken e.d.
Ook moeten er harde strafmaatregelen komen op overtredingen van de wet.
Jammer genoeg komt het Comité niet met concrete voorstellen.

Ook de positieflijst heeft betrekking op huisdieren. Ook hier doet het Comité helaas geen vorstellen. Niet aan te nemen valt m.i. dat deze lijst veel verandering zal brengen in de huidige situatie. Zo zullen bijv. de meeste exotische dieren net als nu gehouden mogen blijven worden.

Een tweede categorie dieren die wordt onderscheiden zijn de productiedieren, d.i. de landbouwhuisdieren. Welke belangrijke extra’s het Comité hier zou willen hebben, wordt niet genoemd. Ik verwacht dat er wat regeltjes in de wet komen over veetransporten, ongeveer zoals de huidige praktijk al is.

Veel meer dan een vastlegging van een aantal actuele praktijken verwacht ik niet van de nieuwe wet. Het is pijnlijk dat – tenzij ik me sterk vergis - van alle organisaties die op dit gebied actief zijn, er geen enkele met een concreet alternatief voor het Haagse wetsontwerp gekomen is. Ook de Partij voor de Dieren niet. Op deze manier is er voor de Kamerleden geen alternatief en valt er dus niets te kiezen. Het vreemdste is nog dat volgens het Comité-artikel, andere Europese landen wèl een aparte dierenbeschermingswet hebben. Dan zou het toch niet zo moeilijk moeten zijn om hieraan een voorbeeld te nemen.

"Reizen met een gerust geweten"

Metro vrijdag 23 oktober: Foto op voorpagina en op blz. 23



Op deze manier, met een hengel aan de waterkant, draag je "op een positieve manier bij aan de plek die je bezoekt."

De koppenmaker doet er een schepje bovenop: Reizen met een gerust geweten.

Dierenmishandeling 'met een gerust geweten'.
-------------------------------------------------------------------------------

De ANWB kan er ook wat van. Die zet op het omslag van de Kampioen van november 2009 onderstaande foto groot op de voorpagina, en herhaalt die kleiner op blz. 70.
Dit wordt beschouwd als propaganda voor reizen naar Brazilië...
Een ezel die een hoogopgestapelde last moet trekken, en dan ook nog een forse man moet dragen.
Als extra aanbeveling zet de ANWB in de tekst in de foto: "Brazilianen zijn een trots en open volk".

Met wie doe je zaken? (vervolg)

ZAANDAM - In Zaandam zijn zaterdagavond twee groepen dierenactivisten kort maar hevig met elkaar op de vuist gegaan. Zeven actievoerders van de groep Met Dieren Tegen Beesten stonden te demonstreren tegen het dierenleed in circus Belly Wien, toen uit het niets 25 jongeren met bivakmutsen verschenen en begonnen te vechten. De politie heeft twee aanhoudingen verricht.

De actievoerders van MDTB zijn fel gekant tegen de wijze waarop het circus met zijn dieren omspringt. Ze vinden dat misbruik van de beesten wordt gemaakt.
De tegenstanders zouden representanten zijn van de actiegroep Respect voor Dieren. Die zijn, als het gaat over dierenleed in circussen, dezelfde mening toegedaan.

Het vermoeden bestaat dat de schermutselingen het gevolg zijn van tegenstrijdige politieke opvattingen. Respect voor Dieren zou zeer links georiënteerd zijn en MDTB staat bekend als een rechts-nationalistische organisatie.

De voorstelling ging zaterdagavond gewoon door. Belly Wien, dat zichzelf profileert als het dierenrijkste circus, is vaak mikpunt van demonstraties. Al diverse malen kon een voorstelling niet doorgaan wegens actievoerders. (HET PAROOL 19-10-2009)
-------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------

Poll Volkskrant 11-10-2009 (www.volkskrant.nl)

FNV zoekt steun bij W i l d e r s in de strijd tegen AOW-leeftijdsverhoging.

Stelling

Bij het zoeken naar bondgenoten is de politieke kleur niet van belang.

Toelichting door Erica:

Als er één dilemma duivels is, dan is dit het wel.
In een wanhopige poging het gros van de bevolking te behoeden voor de uitbuiting die het gedwongen werken op latere leeftijd gedurende veertig uur per week vaak is, alsof iedereen op leeftijd nog net zo gezond is als een dertiger, zoekt de FNV steun bij de anti-islampartij voor een grootscheeps protest tegen uitvloeisels van een economische crisis die door rijken is veroorzaakt.

Het is te gek voor woorden dat ouderen langer moeten doorwerken, terwijl er veel jongeren niet aan de bak komen en alleen daarom langer blijven doorleren. Het is natuurlijk een gelegenheidspact, zoals Rusland met Hitlerduitsland had gesloten om de bewapening op peil te brengen voor de oorlog tegen de nazi's.

De FNV mag de oorspronkelijk socialistische en katholieke beginselen niet te grabbel gooien door de islamitische vakbondsleden te laten vernederen door het tuig van Geert W. Ik vind dat iedereen die zich voor de PVV inzet uit de FNV moet worden gegooid, zoals destijds ook gebeurde met vakbondsleden die actief waren voor de Centrum-Democraten van Janmaat. Tegelijk moet de FNV zich vanzelfsprekend keihard verzetten tegen de kabinetsplannen, desnoods dan maar door het hele land plat te leggen. Alles beter dan buigen voor het grootkapitaal en het fascisme!

De smaak van Janneke Vreugdenhil

Een van de figuren waarvoor je NRC Handelsblad opzegt, is Janneke Vreugdehil.
Een nieuwe ster aan het NRC-firmament, nu we op Marjoleine de Vos langzamerhand (gelukkig) een beetje uitgekeken zijn.

We gaan er niet teveel woorden aan vuil maken, maar de kop boven haar krantenstukje: ‘Denk met Dierendag eens aan het eetbare dier’, vraagt toch wel om een reactie.

Het hele verhaaltje is geschreven in de wij-vorm. “Wij eten dieren.” “We weten het niet meer.” “We weten niks (…)”.
Ik zou zeggen, mevrouw, begin eens met voor uzelf te spreken. Ik eet namelijk geen dieren, en meen ook nog wèl iets te weten.

Voor Vreugdenhil is Dierendag de dag om na te denken over de vraag of ze misschien toch ook nog haar eigen hond zal opeten.

Ze heeft het ook even over paling. Als volgt: “Wat doen we eigenlijk met die paling, nu hij met uitsterven wordt bedreigd? Ervan p r o f i t e r e n of met rust laten?”

Anders dan ze pretendeert heeft de schrijfster niet het minste idee van het dierenleed, dat o.a. gepaard gaat met het vangen, het transport, het gevangen houden (in een bun) en – boven alles – met het doden van paling.

Voor deze mevrouw staat paling voor: “zachtjes gestoofd met groene kruiden en witte wijn.”

Ik mag dan zelf geen vlees/vis eten, - ik begin me toch af te vragen hoe Janneke Vreugdenhil zelf zou smaken...“zachtjes gestoofd met groene kruiden en witte wijn.”




betreft: NRC Weekblad d.d. 3-10-2009

Partijcongres

Ik krijg een herinnering van de Partij voor de Dieren dat ik me nog niet heb opgegeven voor het partijcongres op 6 december a.s.
Dat is enerzijds heel attent, anderzijds vrees ik dat de dag na 5 december niet heel gelukkig gekozen is om een grote zaal vol te krijgen.
Daarnaast bleken vorige congressen vooral bijeenkomsten te zijn van de Happy Clappies, iets waar ik niet warm voor loop. Wel is het altijd leuk oude bekenden te ontmoeten, daarvoor is dit wel een goede gelegenheid.

Het congres staat voor zover ik dat nu kan zien, voornamelijk in het teken van de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart volgend jaar. Daar is 5 uur voor uitgetrokken. Ik vind dat rijkelijk veel, al is het wel een belangrijk onderwerp natuurlijk.

Er is een statutenwijziging die, naar ik verwacht, de combinatie van fractievoorzitter en bestuursvoorzitter in één persoon, voor de toekomst uitsluit. Dat wordt wel tijd.

Graag had ik gezien dat (ook) een inhoudelijk onderwerp geagendeerd was, bijv. de Wet Dieren. Dat is toch een fundament van onze partij.

Aidsvaccin minder effectief dan geclaimd

Een recent onderzoek waarin wetenschappers claimen dat zij een aidsvaccin hebben ontdekt, wordt door andere onderzoekers als een stuk minder succesvol bestempeld. Volgens de critici zijn de uitkomsten niet goed genoeg om te concluderen dat het vaccin werkt, meldde de BBC dinsdag vanaf een conferentie in Parijs.

De wetenschappers hebben het vaccin in Thailand getest op meer dan 16.000 mensen. Daaruit bleek volgens hen dat het risico op hiv, het virus dat aids kan veroorzaken, door het vaccin daalde met 31 procent.

Nu het complete onderzoek is vrijgegeven, en niet alleen de resultaten, blijkt dat 51mensen uit de groep die het vaccin kreeg, toch hiv opliepen. In de groep die een placebo kreeg toegediend, kregen 74 mensen het virus. Dat verschil is volgens de critici te klein om te spreken van een doorbraak.

Vooral als de mensen die in de eerste zes maanden van het onderzoek hiv kregen niet meegeteld worden, is het verschil tussen de onderzoeksgroep en de controlegroep te klein. Deze mensen zouden al ziek zijn geworden voordat het vaccin zijn werk had kunnen doen. Het duurt na besmetting zes maanden voordat het hiv-virus in het bloed zichtbaar is.

Het Amerikaanse leger, dat het onderzoek samen met het Thaise ministerie van Gezondheidszorg uitvoerde, heeft inmiddels bevestigd dat de verschillen te klein zijn als mensen die in de eerste zes maanden hiv kregen, niet worden meegeteld.

Het Nederlandse AIDS fonds had eerder al verwonderd gereageerd op de uitkomst van het onderzoek. ''Dat hadden we niet verwacht omdat een eerder getest ander middel dat is gebaseerd op dezelfde theorie, niet effectief bleek'', aldus een woordvoerster toen. Toch vlamde de hoop op dat het middel wel werkzaam zou zijn.

Wereldwijd leven ruim 33 miljoen mensen met hiv of aids. Inmiddels hebben 3 miljoen mensen in ontwikkelingslanden toegang tot aidsremmers. Nog eens 7 miljoen hebben deze medicijnen nodig, maar krijgen ze niet. Aidsremmers werken anders dan een vaccin. Door de remmers leiden mensen met hiv langer een gezond leven. Een vaccin zou ervoor moeten zorgen dat mensen het virus helemaal niet oplopen.

Huisdier als gezinslid (2)

Bij het verzoek om een omgangsregeling voor een hond (na echtscheiding) stelde de Ned. rechter zich op het puur formele standpunt dat de hond eigendom is (van degene die hem betaald heeft), dus een voorwerp, en dat derhalve van een omgangsregeling geen sprake kan zijn.
Naar mijn mening een onbevredigend vonnis.

De Engelse rechter keek naar de betekenis van het huisdier voor de mens; hij accepteerde het feit dat (sommige) mensen met huisdieren omgaan als met gezinsleden. Hij accepteerde daarom een beroep op het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens, betr. het onvervreemdbaar recht op een gezinsleven. Voor deze rechter speelde het eigendomsrecht dus helemaal geen rol.

Het is dus maar hoe een advocaat de zaken voorstelt. Misschien had De Roy van Zuidewijn met een beroep op dit Verdrag wel succes gehad. Het zou goed zijn indien dit in voorkomend geval geprobeerd zou worden.
(Aan echtscheidingen – met dieren – geen gebrek.)


Rhodesian Ridgeback (voor wie omgangregeling verzocht werd)

Huisdier als gezinslid

Een illegaal in Engeland verblijvende Boliviaan heeft zich met succes verzet tegen uitwijzing, omdat hij inmiddels vier jaar in het Verenigd Koninkrijk woont, een vriendin heeft, en een huisdier dat ze samen verzorgen.

Voor zover ik heb kunnen nagaan waren deze feiten voor de rechter, ook in hoger beroep, voldoende om te concluderen dat de man volledig ingeburgerd is. En dat uitwijzing derhalve in strijd zou zijn met het recht op een gezinsleven, zoals geformuleerd in het Eur. Verdrag voor de rechten van de mens.

De hond als erfgenaam

Anders dan in ons land is in de Duitse Grondwet sinds 2002 de bescherming van dieren opgenomen, als volgt:

„Der Staat schützt auch in Verantwortung für die künftigen Generationen die natürlichen Lebensgrundlagen und die Tiere im Rahmen der verfassungsmässigen Ordnung durch die Gesetzgebung und nach Massgabe von Gesetz und Recht durch die vollziehende Gewalt und die Rechtsprechung.“

Sindsdien worden daar dieren geregeld aangewezen als erfgenaam. Dat was ook dit jaar weer het geval. Een man uit Euskirchen (ca. 100 km van Maastricht) die zijn einde voelde naderen, maakte een testament waarin hij zijn hond Lucky aanwees als enig erfgenaam. Het gaat om een vrijstaand huis met grond. Zijn vriend Klaus droeg hij op dit dier tot zijn dood te verzorgen.

Na zijn dood, op 52-jarige leeftijd, maakte echter een halfbroer met wie de overledene allang geen contact meer had, aanspraak op de erfenis.
Daartegenover stelde de - armlastige - vriend dat hij voor Lucky de goederen zou beheren, teneinde de verzorging van de hond ook financieel mogelijk te maken.

De rechter wees de eis af, ook in hoger beroep: dieren zijn dingen en dingen kunnen niet erven.

Het testament is nietig, de broer wettig erfgenaam.
Art. 20A van de Grondwet verandert daar niets aan.

De rechter voegde eraan toe:

"Wirksam sei ein Testament zugunsten eines Tieres nur, wenn ein Mensch als Erbe eingesetzt sei, der dazu verpflichtet werde, das Vermögen zum Wohle des Tieres zu verwenden.

"Sollte Klaus F. die Entscheidung akzeptieren und dennoch für Lucky sorgen wollen, hat er nur noch die Möglichkeit, Hans B.' Bruder als gesetzlichen Erben für die Kosten der Hundeversorgung in Anspruch zu nehmen."

Op de broer kunnen de kosten van de verzorging van de hond - mogelijkerwijs - verhaald worden. In de praktijk komt daar natuurlijk niets van terecht.

Dieren zijn e i g e n d o m , - kinderen n i e t

Bij de beoordeling van de vraag of de vordering van Edwin de Roy van Zuidewijn tot een omgangsregeling voor de hond Paco kan worden toegewezen is, anders dan hij heeft betoogd, wel degelijk van belang om vast te stellen wie eigenaar is van de hond.

Een echtscheiding van partijen, die buiten gemeenschap van goederen zijn gehuwd, brengt immers mee dat de ene echtgenoot geen aanspraak kan maken op de goederen, die aan de andere echtgenoot toebehoren, ook al heeft de eerstgenoemde zich aan die goederen gehecht. Met betrekking tot die eigendomsvraag is de voorzieningenrechter voorshands van oordeel dat voldoende aannemelijk is dat Paco eigendom is van de vrouw (prinses Margarita). Daarbij is niet alleen van belang het feit dat op de stamboom van Paco de vrouw als eigenaar staat vermeld, maar met name ook dat zij de aanschaf van Paco uit haar vermogen heeft betaald.

De eigendom van Paco brengt mee dat de vrouw bij uitsluiting kan en mag bepalen wat er met Paco gebeurt.

Dat het hier een levend wezen betreft, maakt dat niet anders.

Ook de vraag bij wie Paco het beste af zou zijn, speelt in deze procedure geen rol, nu er voorshands van uit wordt gegaan dat de hond alleen eigendom is van de vrouw.

Dat is een andere situatie dan wanneer kinderen bij een echtscheiding zijn betrokken: kinderen zijn geen eigendom.

Er kan dan ook niet van uit worden gegaan dat het op kinderen toepasselijke omgangsrecht analoog kan worden toegepast in een situatie, waarin een hond eigendom is van één der echtelieden.

Krijsen versus blaffen

Het geluid van kinderstemmen geldt vanaf 1 januari 2010 niet meer als geluidsoverlast.

Dat heeft minister Cramer (Milieu, PvdA) vandaag laten weten. „Kinderen moeten gewoon buiten kunnen spelen”, zegt een woordvoerder van het ministerie.

Dit betekent dat omwonenden van kinderdagverblijven en basisscholen niet langer maatregelen kunnen eisen tegen het geschreeuw en gehuil van kinderen van basisscholen en crèches.

Conflicten over geluidsoverlast spelen vooral in stedelijk gebied; speelplaatsen van kinderdagverblijven zijn vaak op binnenterreinen.

De Tweede Kamer had al eerder laten weten een aanpassing te willen van de regels voor scholen en kinderdagverblijven.

Rechten voor dieren

Rechten voor dieren zijn een moeilijk onderwerp. Dieren zijn levende wezens over wier levens wij vrijelijk beschikken. We slachten ze massaal voor consumptie. De parallel tussen kinderen en dieren die vaak getrokken wordt, vindt hier dan ook zijn grens.

Minister Verburg heeft een wetsontwerp in voorbereiding waarbij die rechten voor dieren geformuleerd worden. Of ze ook gewaarborgd worden, is vers twee. Ik ken de huidige stand van zaken niet en weet niet meer dan dat sommige dierenbeschermers ertegen te hoop lopen. In de media verneem ik er zelden of nooit wat over. Wil je er meer over weten, dan zul je dus echt je best moeten doen.

In een juridisch studentenblad kwam ik toevallig deze kwestie tegen, die nauw verband houdt met het onderwerp.


Honden zijn bijzondere dieren. Zij zijn trouw, waakzaam en bezorgen hun baas of bazin een leuk netwerk met andere hondenuitlaters. Maar honden zijn anderen ook wel eens tot last. Een hondenbeet wordt niet door ieder kind geapprecieerd. Blaffende honden bijten weliswaar niet, maar ook hondengeblaf roept soms weerstand op.

In Nederland honoreert de kantonrechter hiertegen gerichte klachten al gauw.

In Italië wordt hier anders over geoordeeld, getuige wat de vrederechter te Reggio Emilia op 13 augustus 2006 besliste.

Eiser had zich beklaagd over gedaagde wiens hond urenlang bleef blaffen. Eisers nachtrust werd hierdoor verstoord en zelfs werd de rust in zijn gezin erdoor bedreigd. Bij wege van verzoening stelde eiser voor om de hond van een anti-blafband te voor-zien. Zo'n band verhindert de hond door het produceren van tonen van een bepaalde hoogte om harder dan normaal te blaffen.

De vrederechter wil hier niets van weten:

'Het dient de hond vrij te staan om te blaffen, omdat hij op deze wijze zijn emoties uitdrukt, in positieve en in negatieve zin, zijn identiteit en zijn wezen tot uitdrukking brengt; want elke beperking dient te worden verboden, omdat zij schadelijk is voor de ontwikkeling van de existentie, in ruime zin, van de beste vriend van de mens'.

De stier van Monnickendam

Op het grasveld van het klooster in Monnickendam graasde een stier, die in anderhalve dag al het gras weg had. De prior van het klooster kon er niet van brevieren ; hij moest nadenken over de stier en wat die zou eten. Hij sloeg zijn ogen op naar boven, zoals dat hoort bij vrome mensen, en meteen viel zijn blik op het dak van het klooster: daar groeide gras. De prior was er erg blij mee en besloten werd de stier op het dak te hijsen. De stier werd dus omhoog getrokken, om op het heilige dak te grazen. Maar hij vond het trekken geen plezier. Hij kan best last van de hoogte hebben gekregen, toen hij eenmaal met de poten los was van de aarde. In elk geval spartele hij, en loeide.

De monniken trokken dat hun adem er van in brand stond, en hun armen knakten. De stier hing zo langs de muur en riep akelige dingen. En toen opeens kraakte er iets, en de prior wist het eerste ogenblik niet of het een stier was, of het klooster, of een monnik. Maar het was de zeel waaraan het arme beest hing, en met een dreun als een vallende boom stond de stier weer op zijn eigen poten.

Dat hij toen een woeste stier was, laat zich wel raden. Hij begon met de staart in de lucht weg te lopen - weg, ver weg van de monniken die door de schok allemaal door elkaar lagen, zodanig dat hun sandalen tussen hun mouwen zaten.

Een van hen wist zich los te maken en greep een knots, om de stier te volgen. 'Houd hem !' riep hij, 'houd hem !' Een boer langs het pad stond stil en vroeg wat de stier gedaan had. Ja, daar wist de monnik eigenlijk geen antwoord op, zodat niemand hem hielp en de stier ontkwam.

Maar als troost hebben ze die monnik met zijn knots in het wapen van Monnickendam gezet, en daar staat hij nog:

Nederlands Fotomuseum

Erica zegt:

Bakoenin zei dat volksvertegenwoordigers niet het volk vertegenwoordigden, maar zichzelf.

Ik ben erachter gekomen dat ook menigeen die zegt dat hij voor de dieren opkomt allereerst zichzelf vertegenwoordigt. Ik geef het volgende geval als voorbeeld.


Op 1 oktober jl. meldde Trouw dat de Fotoprijs voor jong talent was toegekend aan een fotografe die in China o.a. een foto had gemaakt van goudvissen die in flessen werden gehouden. Deze foto werd niet als een aanklacht tegen ernstige dierenmishandeling beschouwd, maar als een poëtisch stilleven. Ik heb hiertegen geprotesteerd bij:

* Trouw,
* Nederlands Fotomuseum in Rotterdam, waar de foto t/m 25 oktober a.s. wordt tentoongesteld,
* bij de jury en
* bij de sponsors.

Ook heb ik de kwestie onder de aandacht gebracht van leden van de Partij voor de Dieren, en de Vissenbescherming werd eveneens ingelicht.
Mensen die een functie hebben of ambiëren bij de Partij voor de Dieren of de Vissenbescherming vonden het niet nodig te protesteren, omdat de vissen niet ter gelegenheid van de fotosessie in flessen waren gestopt. Alsof het érger is dat vissen voor 5 minuten in een fles worden gestopt dan dat zij dag en nacht erin worden gehouden!

Wie zich niet hiertegen verzet, heeft het recht verspeeld zich een dierenbeschermer of -activist te noemen.

Klachten s.v.p. richten aan: info@nederlandsfotomuseum.nl

Dierenpartij: m i l i e u p artij ? (vervolg)

Met Jelle Reumer (foto onder) maakte ik kennis via de circuswereld.
(Niet persoonlijk – gelukkig.)
Reumer is directeur van een Rotterdams museum en in dat kader presenteerde hij de liederlijke circusexpositie van Jet Bakels, en regelde en passant koppelverkoop met een in die stad optredend circus.

Omdat zijn recente boekje Een prachtige puinhoop nogal positief in de media beoordeeld werd, heb ik het maar even gelezen. Dat was een vergissing; het is een niet meer dan een bundeling van eerder gepubliceerde teksten, in het kader van ‘dubbel vangen’. Er staat weinig interessants in. Qua inhoud doet het denken aan de titels van Midas Dekkers, maar behalve dat diens boeken mooier uitgegeven zijn heb ik ook de indruk dat Dekkers wat origineler is.

Ook Reumer is bioloog en zoals veel van die mensen g e e n dierenvriend. Het bleek hierboven al t.a.v. het circus. Voor een bioloog is een dier vaak niet meer dan een machientje: leuk om uit elkaar te halen om te zien hoe het werkt. De enige positieve notitie over dieren is dat Reumer erkent dat de bestrijding van muskusratten wreed en contraproductief is.

Toch moet ik toegeven dat er één goed hoofdstuk in staat, en wel het laatste. Dat heet: ‘Een kindje minder kan geen kwaad’. Hij richt hier zijn pijlen op de veelgehoorde bewering: “De aarde warmt op en dat is dus onze schuld.”
Al Gore kreeg er de Nobelprijs voor; Reumer noemt hem een demagoog.

Het werkelijke probleem waarvoor deze planeet gesteld wordt is de overbevolking.
De vergrijzing wordt erbij gehaald om nòg meer kinderen op de wereld te zetten. Ten onrechte.
De Duitse minister voor Familie heeft zeven kinderen. Haar Nederlandse collega, André Rouvoet, heeft er vijf. Volgens Reumer zouden deze mensen zich hiermee juist diskwalificeren voor deze functie! Hij pleit ervoor om na het tweede kind niet alleen de kinderbijslag af te schaffen, maar ook de subsidie voor kinderopvang, de gratis schoolboeken en andere dergelijke regelingen.

Een onverwacht sterk slotakkoord.

In de kantine

Ik observeer vaak een klein mannetje, die ik houd voor een van de saaiste van ons land. Type ambtenaar. Altijd colbertjasje aan, bril op. Strakke blik. Raar loopje, enigszins opgetrokken schouders. Altijd trap op met twee treden tegelijk.
Hij moet een vijftiger zijn.

Deze man zie ik tegenwoordig geregeld lunchen met een niet onaantrekkelijke, veel jongere dame. Mooi donker haar. Hun contact verloopt geanimeerd.

Onlangs zag ik hem uitsloverig koffie voor haar halen. Ik was benieuwd hoe hij de trap op zou gaan, met in iedere hand een beker koffie. Geen probleem: twee treden tegelijk. Zonder morsen; knap hoor.

Ik kijk er geboeid naar. Zou het iets worden? Niet goed voor te stellen. Ik zou willen weten waarvan zo’n man ’s nachts droomt. En zij: wat denkt en voelt zo'n vrouw?
-------------------------------------------------------------------------------
Vandaag zag ik ze weer, nu bij het verlaten van de kantine. Ze liepen de trap op, waarbij zij voorging; haar achterwerk kon niet over het hoofd gezien worden. Daarachter kwam mijn gebrilde vriend, met dat vreselijke colbertje. Ik geloof niet dat het erg opschiet.
--------------------------------------------------------------------------------
In diezelfde kantine zie ik geregeld een man die een theatertje beheert. Dat leek me een geschikte man om eens een praatje mee te beginnen. Tot ik in het personeelsblad een column van hem las waarin hij schreef dat hij een schutting om zijn tuin toch wel erg belangrijk vond. Voor z’n privacy.
Toen hoefde het voor mij niet meer.
---------------------------------------------------------------------------------
Bij de kassa zit tgw. ook vaak een Marokkaan. Hij werkt al heel lang in de kantine, is nooit ziek, doet altijd plichtsgetrouw zijn werk en is vrij ruim inzetbaar. Met hem maak ik wel eens een praatje over Marokko. Hij was er deze zomer nog. Ik kan goed begrijpen wat het voor mensen zoals hij betekent om hier te moeten wonen en werken. Ik vraag waarom hij niet teruggaat: hij heeft nu toch wel genoeg gespaard.

Antwoord: “MIJN VROUW WIL NIET.”

Ik vraag waarom niet.

“Ze heeft hier meer vrijheid.”

Jef Geeraerts

Vanavond een uurlang geluisterd naar vraaggesprek met Jef Geeraerts, op Radio Kunststof.(Ned. 1) Hij was de schrijver van mijn studietijd. Ik verslond zijn boeken over toen nog (Belgisch) Kongo. Hij was een vitalist die bijzonder genoot van het eenvoudige leven in Afrika, waar hij zeven jaar woonde en werkte als bestuursambtenaar. Hij leerde de taal: Lingala.

Toen Kongo onafhankelijk werd, moest hij, net als alle andere blanken, vluchten voor zijn leven. Terug in België kon hij niet aarden; hij benoemde dat land (en Europa) als Schroot. Het was niet het ware leven. De gelijknamige roman hierover maakte heel grote indruk op mij.

Daarna verloor ik de man uit het oog. Hij legde zich toe op het schrijven van misdaadromans – een genre dat me niet boeit.
Tot mijn stomme verbazing hoorde ik vanavond in de auto ineens de aankondiging van het interview met hem. Dat liet ik me niet ontgaan!

Geeraerts is nu 80 jaar. Hij maakt een vrij vitale indruk, hoezeer hij ook lijdt onder het verlies van zijn (veel jongere) vrouw, met wie hij dertig jaar lang een twee-eenheid vormde.(foto onder) Zij stierf vorig jaar aan kanker. Zijn volgende boek gaat over haar en over de dood. Het zal heten: De zwarte vogel.

Heel vreemd – voor mij - was in dit gesprek zijn passie voor klassieke muziek. Het is ongeveer het laatste wat ik bij deze auteur zou verwachten. De aanleiding voor het gesprek was zijn nieuwe boek, getiteld Muziek en emotie.

“Artis is geen dierentuin”

In De Volkskrant van 7 oktober j.l. stond een interview met de directeur van Artis, de heer Haig Balian. Hierbij een paar aantekeningen.

Fokprogramma’s
Over de zin van het fokken draait Balian de overbekende mantra af: diersoorten sterven uit; wij proberen ze te redden door een reservebestand te kweken dat je opnieuw kunt uitzetten.

Blijkbaar zijn er nog mensen die in dit sprookje geloven, maar het is de grootst mogelijke kolder:

a) Dierentuindieren is niet geleerd hoe ze in het wild moeten overleven, welk voedsel eetbaar is, hoe ze met andere wilde dieren moeten omgaan, enz.
b) Soorten sterven uit omdat hun biotoop verdwijnt; zonder biotoop geen herplaatsing mogelijk.

Bestand
Balian zegt: “Ik praat over Artis. Andere dierentuinen interesseren me niet.” Veel duidelijker kan de man zijn totale desinteresse voor dieren niet formuleren. Uit deze woorden blijkt ook dat er nauwelijks of geen beleid is m.b.t. tot aantallen dieren en hun welzijn.

Ik kan dat goed illustreren aan de orang oetans, die Artis zojuist in andere ‘tuinen’ ondergebracht heeft in het kader van …………een fokprogramma.

1. Artis heeft drie orangs: een moeder van 42 jaar, en twee dochters, in de leeftijd van 26 en 6.
De moeder is op transport gezet naar Schönbrunn (Wenen) en de dochters gaan deze week naar Madrid. Men ziet hier al direct uit hoe gevoelloos Artis met z’n dieren omgaat: een familie van mensapen wordt ruw van elkaar gescheiden. Een bejaard vrouwtje van 42 jaar wordt blootgesteld aan de risico’s van een zwangerschap.

2. De onzinnigheid van fokprogramma’s stipte ik hierboven al aan. Maar er komt nog iets bij.
Het in gevangenschap houden van mensapen is, als zijnde nauw aan ons mensen verwant, buitengewoon wreed. Het zou verboden moeten zijn, en indien al toegestaan tot het uiterste beperkt. Daarvan is echter geen sprake. Dit is niet alleen Balian aan te rekenen, al is hij vermoedelijk de laatste die er wakker van ligt.

De vraag is welk beleid hier gevoerd wordt – zo al sprake is van enig beleid. Hoeveel orang oetans kan Artis verantwoord houden – een minidierentuin, nog niet de helft van het Vondelpark? Is drie niet genoeg? Moeten dat er zes worden? Of nog meer?

Hoeveel orang oetans – en andere mensapen – zijn acceptabel in dierentuinen binnen een dwergstaat als Nederland? Is het nog niet genoeg dat er tientallen orang oetans gehouden worden in Apeldoorn (Apenheul), in Arnhem, in Rhenen, en net over de grens in Münster, in Krefeld, enz.enz.

Conclusie
Balian vermeldt dat rijksoverheden en de gemeente Amsterdam zijn hobby financieren. Hoe is het mogelijk dit kennelijk gebeurt zonder enig beleid m.b.t. het dierenwelzijn, aantallen dieren, e.d.?

De uitsmijter is de kop boven het artikel, een citaat van Balian: Artis is geen dierentuin maar een mensentuin. Misschien wel aardig erbij te vertellen wat een bezoek aan deze ‘mensentuin’ in Amsterdam-Oost kost: 55 euro (man, vrouw, kind). Exclusief consumpties…

Het gen dat niks oploste

Een zeldzaam artikel in NRC Handelsblad van 19 september 2009. Over een mislukking in het onderzoek naar de, in westerse landen, meest voorkomende erfelijke, en dodelijke ziekte. En nog wel op het gebied van de genetica en biotechnologie, de paradepaardjes van het wetenschappelijk onderzoek op dit gebied.

Het gaat over taaislijmziekte (cystische fibrose) en de tekst, onder de titel: 'Het gen dat niks oploste' *, is van Wim Köhler. Hij schrijft dat in 1989 het gen werd ontdekt dat, indien beschadigd (gemuteerd), de ziekte veroorzaakt. Het probleem zit, naar men veronderstelt, in een verkeerd gevouwen eiwit.

Zowel artsen als onderzoekers erkennen dat de ziekte meer heeft bijgedragen aan de wetenschap dan de wetenschap aan de ziekte. Er is teveel ingezet op gentherapie. In 2009 is de verwachting op genezing dezelfde als in 1989: over vijf jaar.

Uiteraard is bijzonder interessant dat de vondst van het CF-gen ‘een jarenlange, tientallen miljoenen kostende onderneming' was.

Dat dit onderzoek een onnoemelijk aantal dierenlevens gekost heeft, - de gedachte komt zelfs niet op bij meneer Köhler.


* http://archief.nrc.nl/index.php/2009/September/19/Wetenschap/w08/Het+gen+dat+niks+oploste

Wat is populisme?

DEN HAAG (ANP) – De PvdA staat welwillend tegenover voorstellen van de oppositie om het Koninklijk Huis een bijdrage te vragen om de overheidsfinanciën op orde te brengen. Als van iedereen een bijdrage wordt gevraagd is het volgens fractieleider Hamer van de regeringspartij in de Tweede Kamer „redelijk” als dat ook van het koningshuis wordt gevraagd.

Dat zei Hamer woensdag tijdens de algemene beschouwingen. Wel benadrukte zij dat eerst de reactie van het kabinet afgewacht moet worden, omdat de begroting van het Koninklijk Huis wel degelijk is gewijzigd.

Coalitiegenoot en CDA-fractievoorzitter Van Geel verweet de oppositie juist P O P U L I S M E en hield de boot af.

PVV-leider Wilders was degene die een bijdrage van het Koninklijk Huis had geopperd. Hij wil dat de toelage van koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima met 20 procent wordt gekort, hetzelfde percentage als het kabinet aan bezuinigingsmogelijkheden op de hele begroting zoekt.

Wilders kreeg steun van Halsema (GroenLinks), Kant (SP), Verdonk (ToN) en THIEME (Partij voor de Dieren).

Halsema wil dat het Koninklijk Huis ook inkomens– en successiebelasting gaat betalen. Kant pleitte voor het bevriezen van de toelage.

Uruzgan en de dieren

Op het Radio 1 Journaal hoor ik vanavond dat de Partij voor de Dieren vindt dat we na 2010 weg moeten zijn uit Uruzgan. Daar hoor ik van op: dat is iets anders dan de Beekse Bergen.

De vraag die rijst is die naar de legitimatie van zo’n standpunt.
Over de buitenlandpolitiek staat niets in de verkiezingsprogramma's.

Uiteraard zijn kamerleden vrij om te stemmen zoals ze willen maar ze blijven tegelijk ten allen tijde verantwoording verschuldigd aan de leden.

Dat geldt ook voor het bestuur dat zo nodig afstand moet nemen van standpunten die de fractie ingenomen heeft.

Uruzgan is een moeilijk onderwerp en mijn vraag is dan ook wat de PvdD-kamerleden beweegt zich hiermee überhaupt in te laten.

Ad Dunning, cardioloog

De cardioloog en columnist/essayist Ad Dunning is maandag plotseling overleden. Dat heeft zijn familie dinsdag laten weten. Hij was 78 jaar.

Cardioloog Dunning schreef onder meer: Betoverde wereld. Over ziek en gezond in onze tijd.
Daarin een hoofstuk over de strijd tegen kanker, getiteld: O n v e r s l a g e n.

Hij lichtte tal van medische ontdekkingen toe, MAAR WERD VOORAL BEKEND OMDAT HIJ ALS EEN VAN DE EERSTEN WAARSCHUWDE VOOR BEPERKINGEN EN RISICO'S VAN DE GENEESKUNDE.

Dunning studeerde in de jaren '50 geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam. Tussen 1980 en 1994 was hij hoogleraar cardiologie aan het AMC in Amsterdam.

De medicus was een van de medeoprichters van het Republikeins Genootschap.
In 1994 was Dunning voorzitter van de kandidatencommissie van de PvdA die moest zorgen voor geheel vernieuwde Tweede Kamerfractie.

Dierproeven in Waalwijk

Kranten en tijdschriften hebben zgn. stoppers liggen om bij de opmaak gaten op te vullen. Dit zijn kostenloze advertenties van wat genoemd wordt ‘goede doelen’. Bij de Waalwijker, een lokale krant, hebben ze een opmaker aan wie naar mijn mening een steekje los is. Hij (of zij) plaatste zondag j.l., op Dierendag, vijfmaal een stopper van de stichting Informatie Dierproeven (beter te noemen: Misinformatie Dierproeven). De tekst luidde: Medisch onderzoek kan (nog) niet zonder dierproeven.

Uitgerekend op Dierendag, vijfmaal, in verschillende formaten, deze propaganda voor dierproeven. De Waalwijker toont daarmee aan niet alleen een bijzonder luie opmaker te hebben – liever steeds dezelfde stopper gebruiken dan bijv. iets aan de opmaak veranderen – maar ook een eindredacteur die zijn vak niet verstaat.

De tekst van deze (anonieme) stopper is afkomstig van een clubje dierproefnemers dat probeert goodwill voor hun smerige werk te kweken. Want wie geeft iemand het recht om dieren levend op de snijtafel te leggen? En is er iemand die zijn of haar dier daarvoor afstaat?!

Dierproeven worden gedaan omdat de meeste onderzoekers te lui (en te beperkt) zijn om andere methoden te bedenken. Dierproeven zijn daarnaast in hoogste mate onbetrouwbaar. Zelfs proeven op mensen geven nog geen zekerheid, want de testtermijnen zijn te kort. Lees de bijsluiter van je ‘genees’middel daarom maar liever N I E T!

De krant staat on line: overtuig jezelf!
http://www.waalwijker.nl/html/2009/week40.html

Stofjas

Omdat ik na jaren weer eens wat schilderwerk moest doen en ik mijn kleren liever niet onder de verf wil hebben, ging ik op zoek naar een stofjas. De vorige was afgedankt en in de vuilnisbak terechtgekomen. Overalls draag ik niet graag: teveel gedoe om aan te trekken.

Ik wendde me tot de bekende dhz-zaken Gamma, Praxis, Karwei. Uiteindelijjk belandde ik zelfs in een heel grote Duitse bouwmarkt: Hornbach Zaandam. Nergens een stofjas.

Ik ga naar een verfwinkel. Naar een detailhandel in kappersbenodigdheden.
Alles tevergeefs.

Wel werd ik verwezen naar steeds specialistischer zaken. Dat was op zich wel leuk: je komt nog eens ergens, je ziet nog eens wat. Zo kwam ik ook in een grote gereedschapswinkel. Maar ook daar niet. Maar daar kreeg ik wel de Gouden Tip: Hensen in Haarlem.

En ja hoor, die zaak, vlakbij de Grote Markt, had zelfs een sortering! Kwaliteiten, kleuren, modellen. Daar heb ik mijn slag geslagen; wel aanmerkelijk duurder dan ik gedacht had, maar dat is natuurlijk niet vreemd als er zo weinig handel in is.

En passant deed ik nog de volgende weetjes op. Er zijn mensen die een stofjas niet prettig werken vinden: te krap. Dat was de reden dat de verkoper mij een wat een grotere maat aanbeval.

Voor het fenomeen dat ze niet meer gedragen worden, had niemand een verklaring. Omdat ook bedrijfskleding toch aan een zekere stilering (mode) onderhevig is, vinden winkels het te duur worden om een voorraad aan te houden, als ze haast niks verkopen.

Je kunt me feliciteren.
Ik ben nu de trotse bezitter van een blauwgrijze, getailleerde stofjas! Ongeveer zoals op de foto.

Dierenpartij: m i l i e u partij?

Onder Partij voor de Dieren (hieronder) maakt Erica bezwaar tegen de Partij voor de Dieren die zich profileert als m i l i e u partij. Ze vindt dit niet onderscheidend genoeg.

Ik ben het grotendeels met haar eens. Want al is het niet verkeerd om het partijprofiel wat te verbreden en daardoor mogelijkerwijs aantrekkelijker te worden voor meer kiezers - het accent dient ook naar mijn mening te blijven liggen op de wetgeving ten verbetering van de rechtspositie en het welzijn van dieren.

Meer zorgen maak ik me echter over de partijdemocratie. Zo lees ik vandaag in de Volkskrant het volgende statement:


Is dit nu de opvatting van de Partij of - de toevallige opvatting van mevrouw Thieme?!

Ik heb het opgezocht in het recente Europese verkiezingsprogramma; http://www.partijvoordedieren.nl/download/EU2009/EUverkiezingsprogramma.pdf.
Het woord ‘zonnepaneel’ komt daarin 1x voor. Aan het Klimaat is de voorlaatste paragraaf (nr. 8) nog even gewijd.

Vaker is in dat programma sprake van de volksgezondheid.
Het is een minstens zo belangrijk onderwerp. Paragraaf 4 is eraan gewijd.
Maar dit onderwerp zit niet in de portefeuille van mevrouw Thieme maar in dat van mevrouw Ouwehand - die duidelijk de tweede viool speelt.

Partijleden, partijbestuur – ze zitten erbij en ze kijken ernaar.
De Partij voor de Dieren zou dan ook beter kunnen heten:

de Partij van Marianne Thieme.

Milieu en menselijke maat

Een van de collega’s wijst erop dat volgens een buitenlands rapport Italië en Spanje over 50 jaar woestijn zullen zijn, t.g.v. de opwarming van de aarde. Deze collega vindt het kennelijk wel opportuun dat Partij voor de dieren zich als Milieupartij afficheert.
Ik blijf het daarmee oneens. Welzijn van dieren dient m.i. voorop te blijven staan; secundair het milieubelang.

Het nieuwe element in de discussie is (misschien) de periode van 50 jaar. Voor ouders die nu een baby hebben of verwachten een relevante periode. Maar niet bijvoorbeeld voor mensen als Salomon Kroonenberg; zie zijn boek De menselijke maat.



Wij mensen kijken door een zo nauw sleutelgat naar de tijd dat we denken dat het klimaat nu pas voor het eerst verandert, en dat het niet meer zal gebeuren als we in de toekomst maar braaf zijn. Maar alle rampen waar we nu bang voor zijn hebben in het verleden al eens plaatsgevonden, en zelfs nog wel grotere, door natuurlijke oorzaken. En we moeten niet alleen vooruitkijken tot het jaar 2100 zoals de meeste klimaatmodellen doen; dat is de toekomst gemeten met de menselijke maat. Natuurlijke processen als klimaatverandering, zeespiegelstijging, aardbevingen en vulkanische erupties fluctueren in veel grotere tijdschalen. Als je kijkt tot het jaar 10000 zie je de huidige veranderingen in een heel ander perspectief, zo betoogt dit boek. Wie zoals Al Gore zegt: 'we might lose the earth', ziet niet dat alles wat nu gebeurt, ook de recente opwarming van het klimaat, vanuit het standpunt van de aarde business as usual is. Wie zegt dat de aarde er aangaat, bedoelt niet de aarde, maar zichzelf, de mensheid. Dat is een kleinzielig antropocentrisch wereldbeeld dat geen recht doet aan het feit dat de mens voor de aarde, zoals Mark Twain het zegt, niets meer is dan het likje verf op het topje van de Eiffeltoren.
Een interessant en ook wel spannend boek over het begrip tijd en dan met name het vooruit kijken in de tijd: hoe lang duurt duurzaamheid, wanneer komt de volgende ijstijd etc. Het toont dat het ontrafelen van bijv. klimaatsveranderingen niet zo eenvoudig is en dat de achterliggende natuurkundige drijfveren niet zo eenvoudig zijn. De grote drijfveren zijn kosmisch en cyclisch van aard; ze zijn af te leiden uit de variaties in zonne-energie, die de aarde ontvangt in samenspel met de baan van de aarde om de zon en de stand van de aardas. De daaruit berekende parameters van de Servische wiskundige Milankovic laat tijdseenheden zien van een grotere orde dan men zich menselijkerwijs kon voorstellen. In het boek wordt een verscheidenheid aan geologische onderwerpen behandeld met betrekking tot processen als klimaatsveranderingen, aardbevingen en vulkanische erupties. Veel van deze mechanismen kunnen nog niet worden verklaard; het verband met de regelmatig optredende zonnevlekken bijv. is onduidelijk. De auteur is hoogleraar geologie aan de TU Delft. Deze herziene en uitgebreide druk bevat een epiloog (8 p.) met aanvullingen en nieuwe inzichten en een nawoord. Met zwart-witillustraties en register. Bekroond met de Eureka-prijs 2007 voor het beste non-fictieboek.