Respect voor dieren

donderdag 26 juni 2014

Dierenrechten (conferentie)

International Animal Rights Conference



International Animal Rights Conference

Welcome to Animal Rights Conference 2014!

The fourth international animal rights conference in Luxembourg will take place on September 11th until 14th 2014 at the Kulturfabrik in Esch, Luxembourg. We welcome all animal rights activists and all people who care about animals, the environment, and would like to learn more about animal rights in both theory and practice.

HIGHLIGHTS

  • viewpoints on animal liberation / animal rights
  • learning and networking options
  • exhibits
  • lectures
  • workshops
  • animal rights concert
  • animal rights art exhibit
  • of course vegan meals
  •  

http://ar-conference.com/index.php

dinsdag 24 juni 2014

Manifestation contra la vivisection

Lyon > Mézilles  Samedi 6 septembre  07h30 → 22h30
Expérimentation animale Manifestation

Manifestation contre la vivisection / car

Place de l’Église
69000 Lyon -> Mézilles Rhône-Alpes (Tél : 06 20 03 32 66)
Car organisé au départ de Lyon pour la manifestation contre la vivisection et pour la fermeture du Centre d’Élevage Des Souches (élevage de chiens à des fins d'expérimentation animale en laboratoire).
Facebook Twitter

Mézilles  Samedi 6 septembre  12h → 18h
Expérimentation animale Manifestation

Manifestation contre la vivisection

Place de l’Église
89130 Mézilles Bourgogne
Grande manifestation contre la vivisection et pour la fermeture du Centre d’Élevage Des Souches (élevage de chiens à des fins d'expérimentation animale en laboratoire).
Des cars sont organisés au départ de plusieurs villes (voir l'événement facebook).
Organisé par CCE²A
Facebook Twitter




maandag 23 juni 2014

Dierenrechten (Rencontre internationale)

Luxembourg  Du jeudi 11 au dimanche 14 septembre
Droit des animaux Conférence

Rencontre internationale pour les droits des animaux

Centre culturel Kulturfabrik à Esch-sur-Alzette
Plus d'info à venir...

Facebook Twitter

zondag 22 juni 2014

Wat is het rendement van dierproeven?

.
It’s more than 20 years since Doug Altman wrote his scorching editorial in The BMJ on “the scandal of medical research”.

Earlier this year The BMJ’s former editor Richard Smith summarised why the same editorial could be published today with little change, referencing the recent Lancet series on waste in medical research and John Ioannidis’s PLoS Medicine article entitled, “Why most published research findings are false.”

The medical literature remains beset with academic and commercial biases caused by overinterpretation of small, poorly designed, and badly implemented studies, many of them erroneously or selectively reported or not reported at all. The result is an evidence base that systematically exaggerates the benefits and underplays the harms of treatments.

But as if this were not enough, an even more fundamental problem casts doubt on the validity of clinical research: the poor quality of the animal research on which much of it is based.

Ten years ago in The BMJ Pandora Pound and colleagues asked, “Where is the evidence that animal research benefits humans?”

Their conclusions were not encouraging. Much animal research into potential treatments for humans was wasted, they said, because it was poorly conducted and not evaluated through systematic reviews.

Since then, as Pound and Michael Bracken explain this week  the number of systematic reviews of animal studies has increased substantially, but this has served only to highlight the poor quality of much preclinical animal research.

The same threats to internal and external validity that beset clinical research are found in abundance in animal studies: lack of randomisation, blinding, and allocation concealment; selective analysis; and reporting and publication bias.

The result, said Ioannidis in 2012, is that it is “nearly impossible to rely on most animal data to predict whether or not an intervention will have a favourable clinical benefit-risk ratio in human subjects.”

Such wastage is as unethical in animal as in human research. Poorly done preclinical research may lead to expensive but fruitless clinical trials exposing participants to harmful drugs. And of course there is the unnecessary suffering of the animals involved in research that brings no benefit.

What to do about it? Better conduct and reporting of animal research will help, say Pound and Bracken. This could come from better training and education of basic researchers and from a cultural change fuelled by greater scrutiny and public accountability.

But how much would this really improve the rate of successful translation from animals to humans? Not much, it seems. Even if the research were conducted faultlessly, argue the authors, our ability to predict human responses from animal models will be limited by interspecies differences in molecular and metabolic pathways.

Funds might be better directed towards clinical rather than basic research, where there is a clearer return on investment in terms of effects on patient care.

The authors conclude: “If research conducted on animals continues to be unable to reasonably predict what can be expected in humans, the public’s continuing endorsement and funding of preclinical animal research seems misplaced.” Where would you place the balance of effort: investment in better animal research or a shift in funding to more clinical research?

Fiona Godlee, editor in chief, The British Medical Journal:

'How predictive and productive is animal research?'

donderdag 12 juni 2014

Netty van Lookeren Campagne

.
Verhalen vertellen is een boekwerk met 49 ‘persoonlijke verhalen over het Vervangen, Verminderen en Verfijnen van dierproeven'. Uitgave NKCA december 2013, alwaar gratis te verkrijgen (zolang de voorraad strekt).

Zo ongeveer alle bekende namen staan erin, met uitzondering van Cees Smit, o.a. van de stichting (mis)Informatie Dierproeven (SID).

We hadden het al eens over de bijdrage van Theo Mulder (KNAW) en van Sue Gibbs (VUmc), nu nog maar weer even over de beruchte Netty, hopelijk voor de laatste keer.

Als het over dierproeven gaat weet je dat je bedonderd wordt, linksom of rechtsom. Hier gebeurt dat door het NKCA, het Nederlands Kenniscentrum voor Alternatieven. Vaak bestaat de misleiding uit dat wat NIET verteld wordt. Dat is hier ook zo. Natuurlijk mag Netty haar eigen visie op de Sophia-Vereeniging en het BPRC vertellen. Maar een essentieel aspect wordt weggelaten: het bedrag dat zij uit de kas van de Sophia-Vereeniging nam, en schonk aan het BPRC.
-
Dat was 250.000 gulden.

Daarmee werd het BPRC van de ondergang gered. Allemaal duidelijk beschreven door Patrick Meershoek in De Slag om de Chimpansees. (2005)

Wat mevrouw verder in deze tekst naar voren brengt is het lezen niet waard. Haast grappig is haar ‘activiteit’ in een clubje genaamd TRAIN, waar niemand ooit van gehoord heeft. Je mag hopen dat er geen geld in kas is. (N.B. Ze is er alweer weg.)

Cees Smit kreeg een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam en Netty Campagne een lintje in de Orde van Oranje Nassau.

maandag 9 juni 2014

De biologische klok

Wilde muizen lopen vrijwillig in tredmolens, ontdekten Leidse onderzoekers. Dat is belangrijk om te weten bij het onderzoek naar hun soortgenoten in het lab. ‘Het lijkt er toch op dat ze een drang hebben om te bewegen.’

De muizen in de achtertuin van Joke Meijer (foto) zijn wereldnieuws. De afgelopen weken haalden ze The New York Times, The Guardian, Der Spiegel, New Scientist en talloze andere media uit binnen- en buitenland. Het is opmerkelijk, want normaal gesproken houdt Meijer zich bezig met hersenonderzoek. ‘Wij onderzoeken de biologische klok, en vooral het netwerk van zenuwcellen in de hersenen dat verantwoordelijk is voor het 24-uursritme. Om dat ritme in het gedrag te meten, gebruiken we muizen. Om de activiteit van de muizen te meten, verbinden we de loopwieltjes in hun kooien met een computer.’

De hoogleraar neurofysiologie is niet de enige die zo met muisjes werkt. Allerlei onderzoek naar de gevolgen van iets op activiteit of de gevolgen van activiteit op iets, berust in elk geval voor een deel op metingen met proefdieren die rondjes rennen in een tredmolentje.
‘Dan rijst natuurlijk de vraag of je geen pathologisch gedrag aan het meten bent’, vervolgt Meijer. Mensen en andere dieren die je in gevangenschap houdt, gaan soms zogeheten stereotiep gedrag vertonen: dwangmatig, steeds herhaald gedrag dat heel duidelijk te maken heeft met stress. IJsberen, kopschudden, de tralies aflikken, dat soort dingen. Als een muis alleen maar in een tredmolen loopt omdat hij diep ongelukkig is, ben je niet alleen de gevolgen van beweging aan het meten, maar ook die van ongelukkigheid.



***

Commentaar

Terwijl in de wetenschappelijke literatuur de betekenis van muizen als proefdier al jaren ter discussie staat*– dr. Bart Roep kaartte dit al aan, meer dan tien jaar geleden - komt ‘Mare’ van 5 juni j.l. maar weer eens met een vrolijk berichtje over de betekenis van tredmolens voor deze dieren. Alsof het welzijn van muizen gebaat is met het verblijf in een kunststofbak in het laboratorium. 

Het betreft onderzoek naar ‘de biologische klok’. De relatie met een ernstige menselijke aandoening ligt m.i. niet voor de hand, terwijl dit toch het gebruikelijke excuus is voor dierproeven. Wat de betrouwbaarheid van het onderzoek betreft, rijst de vraag waarom hiervoor geen proeven met mensen gedaan worden. Men kan hieruit afleiden dat de dieren zulk groot lijden toegebracht wordt, dat mensen hieraan niet blootgesteld willen worden. Van zulk soort onderzoek liggen veel mensen wakker. 

Het bericht geeft ook enig inzicht erin hoe vlotweg jaarlijks een aantal van zo’n 25.000 muizen moet lijden en sterven in het LUMC; een vergelijkbaar aantal dieren wordt in reserve gehouden (en gedood).

 ---


*Algemeen: Fiona Godlee, ‘How predictive and productive is animal research?’ http://www.bmj.com/content/348/bmj.g3719

Hersenonderzoek: Virginia Hughes, ‘Microglia in Mice and Men’.

zondag 8 juni 2014

'Muizen zijn net kleine mensen'

Annelies Mesman
(...) Een van de sprekers op deze winterschool van de Nederlandse Vereniging Voor Immunologie was Bart Roep, professor aan het Leids Universitair Medisch Centrum.

Professor Roep, diabetesonderzoeker, sprak zich onder andere uit tegen de overschatte waarde die aan muizenonderzoek wordt gehecht. Biomedisch onderzoekers zijn constant op zoek naar het beste modelorganisme. Het doel van bio-medisch onderzoek is het begrijpen van het menselijk lichaam, en de wisselwerking tussen dit lichaam en bacteriën, virussen, parasieten. Het lastigste hierbij is dat experimenteren op het menselijke lichaam over het algemeen niet mogelijk is. Veel experimenten worden tegenwoordig ex vivo uitgevoerd, een model dat Fedde hier al eerder beschreef. Echter voor het gros blijft het muismodel de standaard. Niet in de laatste plaats omdat data die gegenereerd zijn met muizen zeer publiceerbaar zijn. En gebruik van een ‘humanized mouse’ suggereert dat de onderzoeksresultaten vertaald kunnen worden naar de mens.

Maar, zoals Bart Roep al eerder benadrukte: “Een muis is geen mens”. Zo zijn bepaalde typen muizen die als model worden gebruikt allemaal identiek aan elkaar, iets wat voor de gemiddelde patiëntenpopulatie niet opgaat. Dit heeft er onder andere tot geleid dat er de afgelopen decennia al ruim tweehonderd therapieën en preventiemethoden voor diabetes zijn beschreven in de muis – hiervan werkt er niet een in de mens.

Afgelopen jaren liep er een interessante klinische trial voor een nieuwe diabetes therapie in Zweden. De resultaten zijn veelbelovend, het middel Diamyd lijkt veilig en werkzaam. De behandeling bestaat uit het inspuiten van het eiwit GAD65. Dit eiwit induceert regulatoire T cellen, cellen die belangrijk zijn voor de balans in het immuunsysteem dat bij diabetes mellitus type I is doorgeschoten naar een ontstekingsreactie gericht op het eigen lichaam.

In Nederland wordt ook geëxperimenteerd met een nieuwe therapie die min of meer op hetzelfde mechanisme gebaseerd is. Bij deze therapie, bedacht door professor Roep, wordt bloed van de patiënt afgenomen. Cellen uit het bloed worden behandeld met de actieve vorm van vitamine D (D3) en terug in het lichaam zetten de cellen de inflammatoire T (killer- en/of helper T cellen) cellen om naar regulatoire T cellen.

Beide therapieën hopen te leiden tot terugkeer van de insulineproductie in de patiënt. En het voorwerk voor beide therapieën is grotendeels in muizen verricht. De boodschap van professor Roep moge duidelijk zijn, en is een belangrijke, we zullen het menselijk immuunsysteem nooit volledig doorgronden door alleen naar muizen te kijken. Het zijn alleen de kleine lettertjes die missen. Zijn carrière en deze experimentele therapie werden mede mogelijk gemaakt door muizen: Muizen bedankt. 

Annelies Mesman (11 januari 2010) 
http://www.sciencepalooza.nl/2010/01/muizen-zijn-net-kleine-mensen/  

Annelies Mesman studeerde bio-medische wetenschappen aan de Vrije Universiteit, en raakte tijdens de studie compleet in de ban van parasieten. Ze reisde af naar Vietnam en Duitsland om daar alles over haar geliefde wormen te leren. Omdat er ‘in de wormen’ nu eenmaal moeilijk werk te vinden is, verricht ze tegenwoordig promotieonderzoek naar dendritische cellen en het mazelvirus in het AMC.
 ***

Commentaar: 

Uit dit stuk, met de bizarre titel: "Mensen zijn net kleine mensen", en het verbijsterende slot ("Muizen bedankt"), citeer ik het volgende: 

1.“Afgelopen jaren liep er een interessante klinische trial voor een nieuwe diabetes therapie in Zweden. De resultaten zijn veelbelovend, het middel Diamyd lijkt veilig en werkzaam. De behandeling bestaat uit het inspuiten van het eiwit GAD65.” Enz. 

2.“In Nederland wordt ook geëxperimenteerd met een nieuwe therapie die min of meer op hetzelfde mechanisme gebaseerd is. Bij deze therapie, bedacht door professor Roep, wordt bloed van de patiënt afgenomen. Cellen uit het bloed worden behandeld met de actieve vorm van vitamine D (D3) en terug in het lichaam zetten de cellen de inflammatoire T (killer- en/of helper T cellen) cellen om naar regulatoire T cellen.” 
-----------------------------------
Dit dateert dus allemaal van (minstens) vijf jaar geleden. Wanneer schrijft Annelies Mesman hierop nu een vervolg? Hoe ver zijn we nu op de weg naar genezing van diabetes type 1? Dit klemt te meer als ze zelf van Bart Roep overneemt dat er de afgelopen decennia al ruim tweehonderd therapieën en preventiemethoden voor diabetes zijn beschreven in de MUIS – hiervan werkt er niet een in de mens. 

Op internet lees ik over het hierboven genoemde Diamyd en GAD65 het volgende: “Diamyd's gad65 vaccine for new-onset type 1 diabetes disappoints in clinical trial.” (juni 2011)