Maxima, wèèr genomineerd..........

Maxima zwemt voor dierproeven

Zondag j.l. deed Maxima mee aan de City Swim, ten behoeve van de stichting A.L.S. Het hield in dat er twee kilometer gezwommen werd door de Amsterdamse grachten. Ze deed er bijna een uur over.

Er is 629.000 € opgehaald. Daarmee worden nieuwe dierproeven gefinancierd.

De vraag is in hoeverre ze zich daarvan bewust is. Vermoedelijk niet. Ik heb haar er tenminste nog nooit over gehoord. Er zijn betere manieren denkbaar in het bestrijden van deze dodelijke ziekte.

Maar zelfs als wel: ook deze dame heeft niets met dieren.

***

Sta op tegen kanker !

De reclamespot 'Sta op tegen kanker' kan niemand ontgaan zijn.

Niet alleen tot ververvelends toe herhaald in reclameblokken rond het Journaal, maar ZELFS in het voetbalprogramma Studio Sport (oproep door Maarten van der Weijden - de ex-zwemmer).

Sascha de Boer haakte meteen in: staande presenteerde ze het Journaal.

En om het nog een beetje spannend te maken liep ze ook nog van het ene tafeltje naar het andere. Toe maar.

Nationale hysterie is altijd goed voor de portemonnee (van het KWF). Ik zou willen weten wat deze campagne kost, en hoeveel die opbrengt. Dat is uiteraard nauwkeurig vooraf gecalculeerd.

Niettemin lijkt het tijdvak slecht gekozen, met Sinterklaas en kerst voor de deur.

Tussen twee haakjes: wanneer staan we op tegen dierproeven ?

Softenon

In het Louvre in Parijs bevindt zich een sepiatekening van Francisco de Goya uit 1798, waarop een kind is afgebeeld met de afwijking die nu bekend is als phocomelie (= zeehondenledematen). Dit is een aangeboren afwijking waarbij de bovenarm of het bovenbeen ontbreekt en de hand, de voet of delen daarvan direct aan de schouder of het bekken zitten.

Tot 1957 was focomelie een uiterst zeldzame afwijking.

Dat veranderde toen Softenon in de handel kwam. 

De voorstelling laat twee staande vrouwen zien, die zich over een zittende moeder buigen, die hun het mismaakte kind toont.

Thomas Quasthoff in Passau

Ik ben naar Passau ge­reisd om een masterclass te geven, en ik heb door mijn agent een hotelkamer laten reserveren. Wanneer ik het etablissement betreed, bekijkt de receptioniste mijn onorthodoxe gestalte alsof ze een wandelende vuilniszak ziet. Het is duidelijk: ze houdt niet van dwergen. Overigens ziet ze er zelf ook nier echt uit als Miss Donau, maar meer als een opgezwollen deegbal met een pluk haar erop.

'Helemaal vol,' sist de vormeloze matrone voordat ik zelfs maar mijn mond heb geopend .

Geconfronteerd met de reservering vindt ze mijn naam op haar lijst en gromt misnoegd. Ze moet de homunculus waarachtig on­derdak verschaffen. Ze draagt de hotelbediende op mijn bagage zeven verdiepingen hoog naar een kamer te dragen, waarbij verge­leken een berghut een paleis zou zijn. Het hok is klein, muf en duister, en het bad is bedekt met viezigheid. En zo ruikt het ook.

Ik pak mijn koffer niet eens uit en ga meteen weer naar de receptie om - argwanend bekeken door de meelbal - mijn pianist Charles Spencer op te wachten, die elk moment kan arriveren. Lang hoef ik niet te wachten. Charles komt met verende pas binnen en be­groet me met zijn gebruikelijke uitbundigheid: 'Aha, Herr Profes­sor, zeer verheugd u te zien.' 

***

Uit: Thoams Quathoff, Mijn stem (autobiografie)

Thomas en Heintje

 

"Nog groter successen behaal ik bij moeders koffiekransjes. Dat heb ik te danken aan de zingende zijscheiding Heintje, Neder­lands late wraak voor het aanvalsplan van generaal Von Schlieffen en de Blitzkrieg.

De dames gaan nooit weg voor minstens één ge­trouwe kopie van zijn megahit Mama te hebben gehoord. Ik krijg daarvoor enorme stukken slagroomtaart overhandigd en begin een vetlaag op de heupen te ontwikkelen. Mijn moeder wil in ver­band met mijn zwakke heupgewrichten niet dat ik al te dik word, en bovendien vindt ze het lied nogal stom, maar wat kan ze eraan doen? De koffietantes eruit gooien?

Die maatregel heeft mama, voor zover ik me kan herinneren, maar één keer getroffen. Het gaat om een zekere mevrouw Benedikt, die haar enthousiasme als volgt verwoordt:

'Uw zoon zingt echt prachtig, maar je kunt hem er be­ter niet bij aankijken.' 

***

Uit: Thomas Quasthoff, Mijn stem (autobiografie)

Thomas Quasthoff, bas-bariton

Begin dit jaar kondigde Thomas Quasthoff het einde van zijn zangcarrière aan. Een groot verlies voor ieder die van klassieke zang houdt, want Quasthoff is een buitengewoon begaafde zanger.

Hij werd in 1959 geboren in Hildesheim, Duitsland, met zware lichamelijke beperkingen (softenon-slachtoffer) Maar het was niet zijn voorkomen waarmee hij opzien baarde. Het was zijn ‘miraculeuze stem’, zoals een criticus hem eens omschreef. Een stem waarmee hij uitgroeide tot ‘één van de opmerkelijkste zangers van zijn generatie’, zoals een ander zei.

Quasthoff begon zijn muzikale opleiding in 1972 in Hannover. Voordat hij definitief doorbrak als zanger studeerde hij ook nog drie jaar rechten en werkte hij enkele jaren als radio-presentator voor de NDR.

In 1995 debuteerde Quasthoff op het Oregan Bach Festival, wat de basis legde voor een lange en succesvolle carrière in de Verenigde Staten.

In 1999 tekende hij een contract bij het label Deutsche Grammophon. Hij bouwde daar een uitgebreide discografie op, waarvan vele albums bekroond werden met prijzen. Zo ontving hij drie Grammy’s en de BBC Music Magazine Award.

Quasthoff ontpopte zich als wereldwijd gevierde liedzanger. Hierboven zingt hij uit Schuberts Winterreise ‘Gute Nacht’. Begeleid door Daniel Barenboim. De twee maakten bij Deutsche Grammophon een dvd-opname van de cyclus.

Pro Life: een vergissing

Pro Life is een beweging voor het recht van het ongeboren kind en dus tegen het recht op abortus voor de vrouw.

De vergissing is dat het niet om 'het leven' gaat zoals de naam suggereert, maar om menselijk leven. Het toekennen van unieke en speciale rechten aan cellen van de soort Homo Sapiens is echter niet te verenigen met het feit van de evolutie.

Dat de cellen van een embryo menselijk zijn, bezorgt ze geen absoluut discontinue, morele status. Dat is onmogelijk wegens onze evolutionaire continuïteit met chimpansees en, in een verder verleden, met elke soort op onze planeet.

De geleidelijke continuïteit – kenmerk van de biologische evolutie – leert dat er een of andere ‘tussenmens’ te vinden met zijn die zo dicht bij de ‘scheidslijn’ zou staan dat het morele principe zou vertroebelen. Er kan derhalve geen unieke en speciale status toegekend worden aan mensen omdat ze menselijk zijn.

Evolutie kent geen natuurlijke grenzen. Als dit anders lijkt, komt dat doordat de evolutionaire tussensoorten zijn uitgestorven. De continuïteit van de evolutie laat zien dat er geen absoluut onderscheid tussen soorten bestaat.

Dit feit levert tegelijk een motief op voor sommige mensen om zich te verzetten tegen de evolutieleer. Ze zijn bang voor wat volgens hen de morele gevolgen zouden zijn.

 Richard Dawkins, God als misvatting

Abortus

Dialoog:

‘Ik wil je mening horen over het beëindigen van een zwangerschap in de volgende situatie.

De vader had syfilis, en de moeder tuberculose. Van de vier geboren kinderen was het eerste blind, het tweede overleed, het derde was doofstom en het vierde had ook tbc.

Wat zou jij hebben gedaan?”

“Ik zou de zwangerschap hebben afgebroken.”

“Gefeliciteerd. Dan heb je Beethoven vermoord.”

 ***

Commentaar: 

Een drogreden want:

1. de wereld zou evengoed van een Beethoven kunnen zijn beroofd door kuise onthouding;
2. de toevallige beslissing om geen abortus te plegen bezorgde de wereld Adolf Hitler.

Richard Dawkins, God als misvatting

De Vasolastine affaire herzien

De affaire-Vasolastine, die zo’n dertig jaar geduurd heeft, beoordeel ik bij nader inzien toch anders. Het is eigenlijk een strijd geweest om toelating van Vasolastine als geregistreerd geneesmiddel. Dat bleek te hoog gegrepen. De werking van het middel, als ‘enzymtherapie’, is omstreden en onderzoek levert tegenstrijdige uitkomsten.

Het is het aloude verzet van de gevestigde wetenschap tegen alternatieve geneesmiddelen. Pure broodnijd. Zolang de reguliere geneeskunde niet geneest, zal de alternatieve praktijk blijven bestaan.

De bewindspersonen Kruisinga, Veder-Smit en Borst-Eilers hebben ermee te maken gehad. Zij hebben het middel niet willen verbieden, ondanks adviezen daartoe. Het middel is nog steeds verkrijgbaar, zij het in wat aangepaste vorm. Vasolastine werkt namelijk bij veel patiënten. Zonder bijwerkingen!

Wat de zaak tot een affaire gemaakt heeft is de smerige rol van de fabrikant uit Soest. Hij heeft alles uit de kast gehaald om het middel geregistreerd te krijgen. Hij probeerde met name de Wageningse onderzoeker Veeger het leven zuur te maken. Deze vond geen enzymactiviteit in het middel en gaf daar ruim publiciteit aan.

Wikipedia meldt:
Met ingang van 1 juli 2007 is vasolastine niet meer toegelaten. De fabrikant brengt als vervangend middel het voedingssupplement Vasolastica op de markt waarvan wordt gesteld: "Vasolastica is geconcentreerder dan Vasolastine, en heeft daarom bij oraal gebruik nagenoeg dezelfde werking."
Hoe dat kan is moeilijk te begrijpen aangezien enzymen bij oraal gebruik worden afgebroken en dus hun beoogde werk in de circulatie niet kunnen doen. *

* Inderdaad werd Vasolastine intraveneus toegediend. (BW)

***

Lit.: André Köbben en Henk Tromp, De onwelkome boodschap, of hoe de vrijheid van wetenchap bedreigd wordt (1999)

Disfunctioneren van de longarts

Ik neem mijn petje af voor het vonnis van de rechter – in kort geding nog wel – tegen de longarts van het VU-ziekenhuis. De arts wordt in het ongelijk gesteld. De man fungeerde als klokkenluider en werd aanvankelijk door het bestuur ontslagen. Daarna moest het bestuur zelf echter zijn biezen pakken, en werd de arts weer in genade aangenomen. Echter: hij mag niet terugkeren als hoofd van de afdeling. En dat pikte de man niet, en hij spande een kort geding aan tegen de VUmc-directie.

De kracht van de uitspraak zit ‘m m.i. vooral in twee dingen. In de eerste plaats geeft de rechter de arts alle ruimte om zijn kijk op het geschil voor het voetlicht te brengen. Waardoor de arts niet het gevoel kan krijgen niet serieus genomen te zijn.

In de tweede plaats legt de rechter de vinger precies op de gevoelige plek. Wat nog helemaal niet zo eenvoudig is in deze kwestie waarbij diverse partijen betrokken zijn.

Dr. Postmus (foto), voormalig hoofd van de afdeling Longziekten, wordt verweten niet goed te communiceren. Om die reden wil men hem niet langer als hoofd hebben, maar nog wel als longarts. De kern zit in het feit dat de longarts intern zijn mond gehouden heeft over (vermeende) misstanden, maar WEL de Inspectie ingelicht! Hoe Postmus dat ook tracht te verbloemen, de indruk bij mij blijft bestaan dat het inderdaad iemand is die tekortschiet als leidinggevende. Dat vindt dus ook de rechter: als klap op de vuurpijl constateert deze dat Postmus er nog steeds geen blijk van geeft inzicht te hebben in de structuur waarin hij dient te functioneren..

Interessant is nog dat geen wetsartikel ter sprake komt. (Wel jurisprudentie.)

De longarts wordt, als in het ongelijk gestelde partij, veroordeeld in de kosten van de tegenpartij. Dat is echter slechts een schijntje: een bedrag volgens een puntensysteem. De werkelijke kosten liggen veel hoger, maar die worden de verliezende partij dus bespaard.

Zo stelt de arts zelf reeds ca. € 40.000 aan advocaatkosten te hebben gemaakt! Vermoedelijk is er geen advocaat die de arts had kunnen weerhouden van de procedure. Dan valt het bedrag te billijken.

Het vonnis is te lang om af te drukken: je vindt het hier

Baycol (Lipobay)

Cerivastatin (brand names: Baycol, Lipobay) is a synthetic member of the class of statins used to lower cholesterol and prevent cardiovascular disease. It was marketed by the pharmaceutical company Bayer A.G. in the late 1990s, competing with Pfizer's highly successful atorvastatin (Lipitor).

Cerivastatin was voluntarily withdrawn from the market worldwide in 2001, due to reports of fatal rhabdomyolysis.

During post-marketing surveillance, 52 deaths were reported in patients using cerivastatin, mainly from rhabdomyolysis and its resultant renal failure.

Risks were higher in patients using fibrates, mainly gemfibrozil (Lopid), and in patients using the highest (0.8 mg/day) dose of cerivastatin. Bayer A.G. added a contraindication for the concomitant use of cerivastatin and gemfibrozil to the package 18 months after the drug interaction was found.

The frequency of deadly cases of rhabdomyolysis with cerivastatin was 16 to 80 times higher than with other statins. Another 385 nonfatal cases of rhabdomyolysis were reported.

This put the risk of this (rare) complication at 5-10 times that of the other statins.

Cerivastatin also induced myopathy in a dose-dependent manner when administered as monotherapy, but that was revealed only after Bayer was sued and unpublished company documents were opened. 

bron: wikipedia

***

Commentaar

Ontwikkeld in dieren en op dieren getest alvorens toegelaten te worden als geneesmiddel.