In Utrecht mocht Merel
Ritskes onlangs weer eens haar verdediging van dierproeven opvoeren. Het
praatje duurt een uur maar het is toch wel de moeite waard om het te
beluisteren. Het geeft een goed inkijkje in de mentaliteit die het veld van
dierproeven in alle facetten beheerst.
Het was in het kader van een
Studium Generale wat betekent dat er een gemengd publiek was. De vragenstellers
(m/v) aan het eind waren voorzichtig kritisch over dierproeven, en dat viel
niet tegen. In de eerste plaats spreek je een professor niet zo gauw tegen; in
de tweede plaats zijn studenten op dit gebied niet kritisch (genoeg) en denken
dat dierproeven nu eenmaal bij wetenschap horen. Het is natuurlijk wel heel
jammer dat dit soort praatjes haast altijd door de verkeerde mensen gehouden
wordt, t.w. de vivisectionisten.
Ik licht er een enkel punt uit. Zoals de openingsvraag, haar vaak gesteld: “Waarom doet een dierenarts dierproeven?” Daar kwam een raar antwoord op. Ze vond indertijd dat die proeven niet goed gedaan werden – dat vindt ze nog steeds, 25 jaar later! - en dat zij op dit gebied iets voor de proefdieren zou kunnen betekenen. Met andere woorden: waar een normale dierenarts gericht is op het genezen van dieren, op het bevorderen van hun welzijn, koos Ritskes ervoor het lijden van dieren - op z’n best - te verminderen! Let wel: lijden dat opzettelijk veroorzaakt wordt door mensen, haar collega’s.Ik moest daaraan denken toen zij later pleitte voor de aanstelling van een ander type onderzoeker. Inderdaad, dacht ik, een sprekend voorbeeld van het verkeerde type, dat staat voor ons!
Pijnlijk bleek de onwetendheid van het publiek op dit gebied toen Ritskes het de vraag stelde of Thalidomide (Softenon) vooraf wel of niet getest was op drachtige dieren. De meerderheid veronderstelde dat dat NIET gebeurd was! Het tegendeel is waar. Nog enkele andere ‘bekende’ testcatastrofen komen voorbij, en dat is alleen maar goed natuurlijk. Zoals de Pro Patria-trial – het eigen Utrechtse gehoor confronterend! – en TGN1412, in verband met de proeven op apen. Ze had ook nog de catastrofe met de fase III-tests in Rennes (Frankrijk) kunnen noemen van een jaar geleden: ook eerst op apen getest. Ze verbindt er de conclusie aan dat apen niet per definitie een beter model zijn dan bijv. muizen. Over de ellende die voor alle tests geslaagde geneesmiddelen patiënten bezorgen, zwijgt ze stil. Ook weten maar weinigen om welke aantallen proefdieren het gaat. Voor Nederland is dat omstreeks een miljoen (inclusief reservedieren), wereldwijd wordt geschat dat het om (minstens) 100.000.000 dieren gaat. PER JAAR. Ritskes meent dat het de helft minder kan! Dat schiet lekker op…
Conclusie
Ritskes wil NIET primair een eind aan dierproeven. Integendeel: haar streven is dierproeven die meer opleveren voor de patiënt. Ze wil de ‘vertaalbaarheid’ verbeteren van de uitkomsten van dierproeven naar de mens. Met andere woorden: alle mooie praatjes ten spijt, met haar winnen we de oorlog niet.-
Ik licht er een enkel punt uit. Zoals de openingsvraag, haar vaak gesteld: “Waarom doet een dierenarts dierproeven?” Daar kwam een raar antwoord op. Ze vond indertijd dat die proeven niet goed gedaan werden – dat vindt ze nog steeds, 25 jaar later! - en dat zij op dit gebied iets voor de proefdieren zou kunnen betekenen. Met andere woorden: waar een normale dierenarts gericht is op het genezen van dieren, op het bevorderen van hun welzijn, koos Ritskes ervoor het lijden van dieren - op z’n best - te verminderen! Let wel: lijden dat opzettelijk veroorzaakt wordt door mensen, haar collega’s.Ik moest daaraan denken toen zij later pleitte voor de aanstelling van een ander type onderzoeker. Inderdaad, dacht ik, een sprekend voorbeeld van het verkeerde type, dat staat voor ons!
Pijnlijk bleek de onwetendheid van het publiek op dit gebied toen Ritskes het de vraag stelde of Thalidomide (Softenon) vooraf wel of niet getest was op drachtige dieren. De meerderheid veronderstelde dat dat NIET gebeurd was! Het tegendeel is waar. Nog enkele andere ‘bekende’ testcatastrofen komen voorbij, en dat is alleen maar goed natuurlijk. Zoals de Pro Patria-trial – het eigen Utrechtse gehoor confronterend! – en TGN1412, in verband met de proeven op apen. Ze had ook nog de catastrofe met de fase III-tests in Rennes (Frankrijk) kunnen noemen van een jaar geleden: ook eerst op apen getest. Ze verbindt er de conclusie aan dat apen niet per definitie een beter model zijn dan bijv. muizen. Over de ellende die voor alle tests geslaagde geneesmiddelen patiënten bezorgen, zwijgt ze stil. Ook weten maar weinigen om welke aantallen proefdieren het gaat. Voor Nederland is dat omstreeks een miljoen (inclusief reservedieren), wereldwijd wordt geschat dat het om (minstens) 100.000.000 dieren gaat. PER JAAR. Ritskes meent dat het de helft minder kan! Dat schiet lekker op…
Conclusie
Ritskes wil NIET primair een eind aan dierproeven. Integendeel: haar streven is dierproeven die meer opleveren voor de patiënt. Ze wil de ‘vertaalbaarheid’ verbeteren van de uitkomsten van dierproeven naar de mens. Met andere woorden: alle mooie praatjes ten spijt, met haar winnen we de oorlog niet.-
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten