Wat is het verschil tussen de dierenarts die opereert, en
vivisectie?
De d.a. wil genezen. Hij (of zij) brengt het dier onder
narcose opdat het geen pijn lijdt. De arts maakt een ziek dier gezond. Het is een eervol beroep.
Vivisectie is iets heel anders. Het is ingewikkelder en kent twee fasen. In de eerste
fase maakt men het gezonde proefdier ziek. Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan.
Daar kan een operatie voor nodig zijn.
Als dit slaagt, en het dier inderdaad ernstige symptomen van
de ziekte vertoont – op sterven na dood is, vindt de eigenlijke vivisectie plaats.
Geprobeerd wordt het dier te genezen. Dit is niet goed gezegd: men is uiteraard
niet geïnteresseerd in genezing, het dier wordt sowieso afgemaakt.
Men wil zien wat het toegediende geneesmiddel doet. Ook dat
is simpeler gezegd dan gedaan aangezien ook de dosis getest moet worden. Het
gaat dus nooit om 1 dier, er zijn altijd veel proefdieren nodig.
Pijnbestrijding wordt slechts toegepast in de mate dat ze de
proef niet verstoort. Het gaat immers niet om het dier maar om de proef.
Pijn bij proefdieren wordt trouwens niet erkend, men spreekt
van ‘ongerief’. Een bekende kunstgreep. Hoe meer afstand je schept tot het levende
wezen, des te gemakkelijker wordt het om je te misdragen en het te kwellen en
doden.
Dat dierproeven fout zijn, staat buiten kijf. Overigens teken ik ook protest aan tegen de druk die sommigen menen te mogen uitoefenen op zieke mensen om toch experimentele behandelingen te ondergaan, ofschoon zij daar zelf geen zin in hebben. Het zou dan moeten om andere patiënten te redden. Zieken mogen geen schuldgevoelens worden aangepraat als zij na alle nare behandelingen die zij al hebben ondergaan bedanken voor verdere behandeling. Laten wij beseffen dat dit leven nu eenmaal eindig is en niet koste wat het koste hoeft te worden gerekt.
BeantwoordenVerwijderenPijnbestrijding toepassen ...daar kun je gemakkelijk mee sjoemelen, aangezien een stofje ter pijnbestrijding ook weer uitgewerkt raakt binnen korte termijn.
BeantwoordenVerwijderenJe kán beweren dat het proefdier deze wél gehad heeft terwijl dat wellicht niet waar is. Voor een onafhankelijk persoon om dat te controleren of ‘t klopt, ..die ander is er niet. Zelfs wanneer die er wel zou zijn, dan is deze persoon te misleiden, want wie gaat er nou achteraf controleren of er nog restanten van een pijnbestrijdingsstofje in het bloed terug te vinden zijn om aan te tonen of de bewering klopt, dat is wel héél ver gezocht natuurlijk.. De witte jas met het oneervolle beroep is wie het laatst lacht en die lacht het best en de proefdieren, die betalen de prijs.