In China heeft een onderzoeker het DNA van een embryo gewijzigd,
opdat het als volwassene geen aids meer kan krijgen. Een technisch hoogstandje,
dat ik niet kan beoordelen. Maar dat hebben anderen voor mij gedaan. Het
algemene verwijt aan de Chinese onderzoeker is dat hij er te snel mee geweest
is. Hij wilde graag de primeur en dat is hem niet in dank afgenomen door zijn
collega’s wereldwijd. Behoorlijk zou geweest zijn als hij zijn voornemen eerst had
gepubliceerd in een tijdschrift.Voor een buitenstaander zoals ik is dit onbegrijpelijk. Ik
zou zeggen: gefeliciteerd! Want aids hoeft dan niet meer dodelijk te zijn, je
zal er maar levenslang medicijnen voor moeten slikken.
Een van de Nederlandse critici is de embryoloog Sjoerd Repping uit Amsterdam. Zijn kritiek maakt mij opnieuw duidelijk dat de medische wetenschap een open inrichting is. Wat wil namelijk het geval: Reppings kritiek betreft…. Dierproeven! Het is namelijk niet zo dat de Chinees geen dierproeven gedaan heeft. Hij heeft met de techniek geëxperimenteerd op 14 embryo’s van muizen, 27 embryo’s van primaten en zelfs 31 embryo’s van … mensen! Bij de in het moederlichaam teruggeplaatste muizenembryo’s keek hij vervolgens tot in de derde generatie of de nakomelingen geen hinder ondervonden van het verwijderde gen. Dat was niet het geval.
Hoe motiveert Repping nu dat de Chinees ondeugdelijk werk gedaan heeft? Hij zegt: “Nergens is vastgesteld hoeveel keer je iets moet testen.”En verder: de overstap van testen op dieren naar de toepassing bij mensen is vaak een dilemma. “Wat zegt een proef op 500 muizen over een veilige toepassing bij mensen?”
Het komt erop neer dat Repping (en collega’s) geen vertrouwen hebben in dierproeven. Prima, ik ook niet. De overstap van het dier naar de patiënt is altijd een gok. Repping zegt terecht dat dit het dilemma is. Maar je ontkomt niet aan zo'n overstap, ook niet als je geen voorafgaande dierproeven doet. Doorslaggevend om positief te oordelen over het Chinese experiment is voor mij dat getest is op menselijke embryo’s. Wat kan meer gevraagd worden? En nu maar hopen op een gunstig verder verloop.
Een van de Nederlandse critici is de embryoloog Sjoerd Repping uit Amsterdam. Zijn kritiek maakt mij opnieuw duidelijk dat de medische wetenschap een open inrichting is. Wat wil namelijk het geval: Reppings kritiek betreft…. Dierproeven! Het is namelijk niet zo dat de Chinees geen dierproeven gedaan heeft. Hij heeft met de techniek geëxperimenteerd op 14 embryo’s van muizen, 27 embryo’s van primaten en zelfs 31 embryo’s van … mensen! Bij de in het moederlichaam teruggeplaatste muizenembryo’s keek hij vervolgens tot in de derde generatie of de nakomelingen geen hinder ondervonden van het verwijderde gen. Dat was niet het geval.
Hoe motiveert Repping nu dat de Chinees ondeugdelijk werk gedaan heeft? Hij zegt: “Nergens is vastgesteld hoeveel keer je iets moet testen.”En verder: de overstap van testen op dieren naar de toepassing bij mensen is vaak een dilemma. “Wat zegt een proef op 500 muizen over een veilige toepassing bij mensen?”
Het komt erop neer dat Repping (en collega’s) geen vertrouwen hebben in dierproeven. Prima, ik ook niet. De overstap van het dier naar de patiënt is altijd een gok. Repping zegt terecht dat dit het dilemma is. Maar je ontkomt niet aan zo'n overstap, ook niet als je geen voorafgaande dierproeven doet. Doorslaggevend om positief te oordelen over het Chinese experiment is voor mij dat getest is op menselijke embryo’s. Wat kan meer gevraagd worden? En nu maar hopen op een gunstig verder verloop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten