WAAR VERZET JIJ JE TEGEN ?

In de bundel onder bovenstaande titel worden ca. 100 wetenschappers, ondernemers en kunstenaars om hun mening gevraagd, in een bladzij of twee. De meesten ken ik niet, maar enkele die ik gelezen heb, vond ik interessant.
Gek genoeg kwam ik het antwoord dat het meest voor de hand ligt, niet tegen!
Annelien Bredenoord noemt wel even het menselijk oor op de rug van de muis, maar verder dan ‘ongemakkelijk’ komt ze niet. 

Swaab heeft alleen oog voor zijn patiënten.

Indrukwekkend wel Bert Keizers bijdrage, over het failliet van veel geneeskunde (‘Troosteloze geneeskunde’). Op fraaie wijze veegt hij en passant de vloer aan met een vijftal zogenaamde toponderzoekers: René Bernards, Anton Berns, Hans Bos, Hans Clevers en Jan Hoeijmakers.
Ik kende het stuk al, net als de bijdrage van Frans Saris. 

Deze serveerde zijn demente vrouw een tijdje oxytocine in de havermout, waardoor ze een betere stemming kreeg. 

Psychologe Anita Jansen noemt het een mythe dat obesitas een onontkoombaar levenslot is. ('Tunnelvisie obesitas’)

Aardigste stuk misschien dat van journalist Jeroen Smit, die zich verzet tegen…. een hond!
Uit terechte bezorgdheid voor het welzijn van het dier (en het gezin). Voor de kinderen zijn immers al een paar konijnen aangeschaft en die vonden ze al gauw ‘saai’. Bijgevolg mag moeder nu het konijnenhok schoonhouden. Nu willen de kinderen een hond. Jeroen bedenkt een oplossing.

Daartegenover Tim van Opijnen, die het nodig vindt een rashond aan te schaffen. Hij heeft in zoverre geluk dat de soort (‘shiba’) weinig erfelijke gebreken vertoont, volgens de Rashondenwijzer. Maar dat in de VS waar hij woont, ontelbare asielhonden worden afgemaakt, dat gaat langs deze dierenvriend heen. (En dan hebben we het nog maar niet over de puppymills.) 

Maarten Huijgen relateert migratie aan het belastingstelsel. Ik weet niet hoe sterk dat is. De hoogte van de belasting is immers niet in steen gebeiteld.

Jelle Reumer verzet zich tegen overbevolking. Hij wijst o.a. op het nut van een AOW in ontwikkelingslanden dat een eind zou kunnen maken aan kinderen als ‘oudedagsvoorziening’. 

Judith Brouwer ('Sciencepalooza') ontbreekt. Dat is jammer want zou zij niet het verlossende woord gesproken hebben?

VERZET TEGEN DIERPROEVEN EN VIVISECTIE

PERSOONLIJKE DEUGD

Wetenschap vraagt persoonlijke deugd, zegt u. Wat zijn persoonlijke wetenschapsdeugden?

‘Objectiviteit, leergierigheid, punctualiteit, nauwkeurigheid, enzovoorts. Het beoefenen van wetenschap vereist dat je die deugden in huis hebt, en precies om die reden is de wetenschap ooit op de universiteit terecht gekomen.

In de negentiende eeuw zagen Duitse onderwijshervormers dat een opleiding tot wetenschap bij uitstek een geëigend middel is om deugden en waarden — een verantwoordelijke “manier van zijn” — aan studenten mee te geven.

Mooi is dat je historisch ook het opkomen van de ene en het verdwijnen van een andere deugd kunt waarnemen. Zo is objectiviteit een typisch negentiende-eeuwse uitvinding. Wetenschapsdeugden spiegelen nogal eens ons maatschappelijk idee van wie de meest deugdzame burger is; zo is de wetenschapper van een priester veranderd in een ambtenaar en inmiddels zijn we bij een soort ondernemer uitgekomen.’

Jeroen van Dongen spreekt morgen om 16.00 uur zijn oratie ‘De ideale wetenschapper’ uit in de Aula - Oude Lutherse Kerk.
-------------------------------

COMMENTAAR

Weer iemand die het niet snapt. Hij mist de essentie. Wetenschap dient namelijk NIET gebruikt te worden als dekmantel voor wreedheid en barbaarsheid. Zoals in dierproeven en vivisectie. Het gaat ook om maat houden. Dat noemen we: civilisatie.

Het is heel moeilijk om wetenschappers 'in de hand te houden'. Onderzoek ontaardt snel. Voorbeelden daarvan zijn legio. Niet alleen geweld tegen dieren maar ook tegen mensen. Zogenaamd om een 'hoger belang'. Men snapt nog net wel dat geweld van politie en justitie beteugeld dient te worden, dat is ook heel zichtbaar. Maar het stiekeme geweld, in laboratoria, slachthuizen en elders, dat wordt niet gezien. 'Inspectie' gebeurt slechts pro forma (vaak op afspraak!). 

PROEFDIERWETENSCHAPPEN

Jan-Bas Prins is op z’n ouwe dag dan toch nog hoogleraar geworden. 'Proefdierwetenschappen'. Dat is een hulpwetenschap in dienst van biomedisch onderzoek. Het doel is proefdieren zo geschikt mogelijk te maken voor onderzoek.

Prins hield op 12 mei jl zijn inaugurele oratie onder de welsprekende titel: “Animal welfare: who cares?” De vraag stellen is hem beantwoorden: Jan-Bas Prins in ieder geval niet. Uiteraard geeft hijzelf een heel ander antwoord: “Don’t we all?” Vervolgens heeft hij nog veel woorden nodig om zijn onbegrip te etaleren.

In zijn ‘vak’ gaat het om de bruikbaarheid van het proefdier. Alle voorzorgen zijn primair daarop gericht. Zonder proefdieren geen proefdierkunde (en geen hoogleraarschap).

Aan de vraag: WAAROM willen we geen dierproeven?” komt hij helemaal niet toe. In zijn 7.000 woorden tellende oratie komt het woord moraal niet voor!

Wel het woord ‘morele’, als volgt: “De Staatssecretaris deed dit verzoek niet uit een vlaag van morele hoogmoed (…)”. Dit slaat op de vervanging van dierproeven!

Is de orator wel goed bij z’n hoofd?

Prins vindt die vervanging moeilijk. Net zo moeilijk als de energietransitie, denkt hij. Hij ziet gemakshalve over het hoofd dat de wens om dierproeven te vervangen al (ruim) meer dan 150 jaar oud is.

Bedenkelijk is zijn voornemen om ‘voorlichting’ over dierproeven op te nemen in de lessen op Leidse middelbare scholen. De hersenspoeling bij biologie kent daar al geen grenzen. Leerlingen zijn m.i. meer gebaat bij het nadenken over goed en kwaad, moraal.

Tot overmaat van ramp is deze intrigant ook nog lid van het Nationaal Comité advies dierproevenbeleid (NCad) die moet adviseren over... het beleid ten aanzien van de vervanging van dierproeven.

https://www.lumc.nl/over-het-lumc/hoo/oraties-redes/2017/Oratie-Prins/

LONGFONDS

Deze week komen collectanten van het Longfonds (vh Astmafonds) aan de deur. Het spreekt vanzelf dat elk weldenkend mens wil dat er geneesmiddelen tegen longziekten ontwikkeld worden. Alleen: niet tot elke prijs.

Dit fonds heeft een tekstje over dierproeven klaarstaan op zijn website:

https://www.longfonds.nl/longonderzoek/alles-over-longonderzoek/strikte-eisen-aan-onderzoek

Pijnlijk is dat het fonds daarin proeven op mensen gelijk stelt aan proeven op dieren. Het ziet gemakshalve over het hoofd dat voor proeven op mensen instemming vereist is: het gebeurt op vrijwillige basis.

Dan ga je al twijfelen aan de goede trouw van die organisatie.

Er staat ook :

“Het Longfonds is terughoudend met onderzoek waarbij dieren een rol spelen. “

Dat blijkt echter nergens uit. Zo worden aantallen proefdieren jaarlijks nergens vermeld. Laat staan dat de proeven beschreven of zelfs maar aangeduid worden. Wat het Longfonds wel doet is, net als ieder ander medisch collectebusfonds, zich verschuilen achter gezamenlijk opgestelde ‘richtlijnen van Goede Doelen Nederland.’

Ik geloof direct dat het Longfonds ook liever geen dierproeven zou laten doen. Maar lieverkoekjes worden niet gebakken. De zaak is dat het fonds ook niet aantoont welke inspanningen het concreet verricht om die proeven uit te bannen. Wat draagt het concreet bij aan onderzoek naar de vervanging van die proeven?

ROSANNE HERTZBERGER

Rosanne Hertzberger is een nieuwe ster aan het mediafront. Ze heeft al een paar jaar een zaterdagcolumn in NRC, oorspronkelijk bedoeld voor wetenschapscommunicatie maar daar is weinig van terecht gekomen. Misschien maar goed ook. Ze zit nu thuis met een peuter en publiceerde onlangs een boekje over voeding en E-nummers. Lekker dwars, want ze heeft een hekel aan koken en eet het liefst uit blik. Nog een favoriet thema is het feminisme, waar ze ook een hekel aan heeft. Ze was een jaar verbonden aan een Amerikaanse universiteit, en sindsdien vindt ze Nederlandse vrouwen lui en verwend. Teveel deeltijd. Zelf zit ze momenteel zonder werk.

Feminisme mag dan flauwekul zijn, de vrouw als lustobject, daar is ze nu ook weer niet gek op. Ze ontdekte dezer dagen websites als Dumpert en GeenStijl, die vrouwonvriendelijk blijken te zijn. En daar maakte ze werk van, door – via de media - bedrijven aan te klagen die daarop adverteren. En ze heeft succes: de meeste adverteerders trekken zich schielijk terug.