Onderzoekers die dierproeven doen pleiten vaak voor ‘transparantie’, d.w.z. openheid over hun soort onderzoek. Dat doen ze omdat dat goed klinkt. In de praktijk komt daar natuurlijk niks van terecht. Dus is het makkelijk om dat maar steeds weer te roepen: ‘Transparantie!’
En ze hebben nog een tweede drogreden. Ze veronderstellen gemakshalve dat ze ‘niet begrepen’ worden. Zodra wij zouden begrijpen waarom proefdieren mishandeld moeten worden zouden wij geen bezwaar meer hebben tegen vivisectie!
Deze mensen blijven zitten met een slecht geweten. Met het feit dat fatsoenlijke mensen dergelijke onderzoekers verafschuwen. Ik vraag me af waar het misgegaan is. Wanneer hebben ze toegegeven aan hun eerzucht en besloten hun geweten grotendeels het zwijgen op te leggen? Wanneer hebben ze hun intelligentie en creativiteit ingeruild voor de imitatie van de ouderwetse onderzoeksmethoden van hun voorgangers en opleiders?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten