Tandarts: Amalgaam

Amalgaam is een legering van kwik en andere metalen: ongeveer 50 % kwik; bij een lager percentage wordt het poreus en bij een hoger percentage vloeibaarder. Verder bestaat het uit zilver, tin, zink en koper. Amalgaam is hard en slijtvast. Het heeft eigenschappen die lijken op die van tanden (sterkte, slijtage, krimp enz).

Nadelen van Amalgaam zijn: het is niet tandkleurig, nee het is zilverkleurig, grijs, donker grijs tot zwart en schemert blauwgrijs door. Eerlijk gezegd, het ziet er niet uit.
Het hecht niet aan dentine of glazuur, ook niet met een of andere lijm waardoor het niet in het gat geplakt kan worden, maar er extra tandweefsel weggehaald moet worden, zodat de vulling zo'n vorm krijgt dat hij door die vorm alleen blijft zitten, de zogenaamde mechanische retentie. Er wordt dus veel gezond tandweefsel opgeofferd om een goede vulling te maken en dat is best zonde. Daarom wordt het tegenwoordig steeds minder gebruikt.

 Amalgaamvullingen zijn galvanisch. Ze vormen batterijen, spanningen onder 1 volt en daardoor kleine stroompjes. Dat werkt heel simpel: twee verschillende metalen vormen een batterij en aangezien er verschillende metalen in je mond kunnen zitten, kun je op die manier batterijwerking krijgen.

Dat gebeurt ook met verschillende amalgaamlegeringen, want er zijn verschillende typen amalgaam van verschillende fabrikanten op de markt, dus tel uit je winst, je hebt zo een batterij. Ik had ooit een vulling die ongeveer 1 volt aangaf als ik er een multimeter op zette (ene elektrode op de vulling, andere op het tandvlees ernaast).
 

En wie kent niet het effect van het bijten op een zilverpapiertje met een amalgaamvulling?

Wat denk ik er zelf van? Liever geen kwik in mijn bek, maar als je moet kiezen tussen een amalgaamvulling of extractie, dan kies ik toch voor de vulling. Gelukkig is er nu – sinds 1963 - composiet dat voor vrijwel alle vullingen gebruikt kan worden.

 Sigrid de Jong

Tandplaza