Laten we het verder hebben over de 3 D’s: dierproeven, drogredenen
en dooddoeners. Ons wordt voortdurend verzekerd dat dierproeven “niet zomaar”
gedaan worden. De aanvraag moet eerst ter goedkeuring worden voorgelegd aan een
commissie van minimaal zeven leden, zorgvuldig samengesteld uit verschillende
disciplines. De Dierexperimentencommissie (DEC).
Er zijn er ongeveer 20 in Nederland. Formeel brengt deze commissie advies uit aan de directie van de organisatie waar de proeven gedaan worden. Die ondertekent dan de vergunning. Welnu, ook de DEC is een farce, een schijnvertoning, een doekje voor het bloeden. Men schaamt zich en denkt dat af te doen met een ‘commissie’.
Een kind begrijpt dat geen enkele commissie serieus kan oordelen over het enorme aantal dierproeven dat jaarlijks gedaan wordt. Voortdurend klagen DEC’s dan ook over de grote druk waaronder ze moeten werken. Een DEC komt eenmaal in de maand een middagje bij elkaar en spreekt dan over een groot aantal aanvragen. Er worden marginale kanttekeningen geplaatst; soms moet de aanvraag verbeterd ingediend worden. Tot dusver werden zelden of nooit aanvragen voor proeven afgekeurd.
De Amerikaan Hal Herzog heeft in zijn land onderzoek naar DEC’s gedaan. Hij legde dezelfde aanvraag aan meer dan één DEC voor. Zijn bevinding: "In ongeveer tachtig procent van de gevallen kwamen de tweede DEC’s tot een andere beslissing dan de eerste. Onze statistische analyse gaf aan dat de dierexperimentencommissies hun besluiten net zo goed hadden kunnen nemen door een muntje op te gooien. Duidelijk was dat het systeem niet voldeed.”*
Sharon Dijksma is als staatssecretaris de DEC’s tegemoetgekomen door zgn. projectvergunningen toe te staan. Die worden afgegeven door de Centrale Commissie Dierproeven, een tot dusver slapend orgaan. Met één zo’n advies mag dan een reeks dierproeven gedaan worden, binnen ‘hetzelfde onderzoek’, gedurende maximaal vijf jaar.
Je kunt natuurlijk zeggen dat een DEC beter is dan helemaal geen DEC. Het nadeel is dat het een schijn van legitimatie geeft. Waar onderzoekers zich maar al te graag mee excuseren.
Er zijn er ongeveer 20 in Nederland. Formeel brengt deze commissie advies uit aan de directie van de organisatie waar de proeven gedaan worden. Die ondertekent dan de vergunning. Welnu, ook de DEC is een farce, een schijnvertoning, een doekje voor het bloeden. Men schaamt zich en denkt dat af te doen met een ‘commissie’.
Een kind begrijpt dat geen enkele commissie serieus kan oordelen over het enorme aantal dierproeven dat jaarlijks gedaan wordt. Voortdurend klagen DEC’s dan ook over de grote druk waaronder ze moeten werken. Een DEC komt eenmaal in de maand een middagje bij elkaar en spreekt dan over een groot aantal aanvragen. Er worden marginale kanttekeningen geplaatst; soms moet de aanvraag verbeterd ingediend worden. Tot dusver werden zelden of nooit aanvragen voor proeven afgekeurd.
De Amerikaan Hal Herzog heeft in zijn land onderzoek naar DEC’s gedaan. Hij legde dezelfde aanvraag aan meer dan één DEC voor. Zijn bevinding: "In ongeveer tachtig procent van de gevallen kwamen de tweede DEC’s tot een andere beslissing dan de eerste. Onze statistische analyse gaf aan dat de dierexperimentencommissies hun besluiten net zo goed hadden kunnen nemen door een muntje op te gooien. Duidelijk was dat het systeem niet voldeed.”*
Sharon Dijksma is als staatssecretaris de DEC’s tegemoetgekomen door zgn. projectvergunningen toe te staan. Die worden afgegeven door de Centrale Commissie Dierproeven, een tot dusver slapend orgaan. Met één zo’n advies mag dan een reeks dierproeven gedaan worden, binnen ‘hetzelfde onderzoek’, gedurende maximaal vijf jaar.
Je kunt natuurlijk zeggen dat een DEC beter is dan helemaal geen DEC. Het nadeel is dat het een schijn van legitimatie geeft. Waar onderzoekers zich maar al te graag mee excuseren.
***
*Hal Herzog, We aaien ze, we haten ze, we eten ze (2011)
En de wetenschappers maar carrière maken met het bloed van onschuldige dieren.
BeantwoordenVerwijderen