Een vast thema in gesprekken met schrijfster Marion Bloem is sex, preciezer: het gebrek daaraan. Ik weet dat zo goed omdat ik geen andere vrouw ken die het daar zo voortdurend over heeft. De kop boven het interview dit weekend in Trouw laat aan duidelijkheid niets te wensen over: “Het liefst zou ik sex met mijn man willen.” Helaas, dat kan niet want haar man, de bekende arts en publicist Ivan Wolffers, lijdt aan prostaatkanker. Al bijna 20 jaar. En door de therapieën en de medicijnen kan hij geen sex meer hebben, en zelfs het gevoel daarvoor, de zin daarin, zijn helemaal weg.
Voor Marion Bloem is dit haast een obsessie geworden. Ze schreef er zelfs een boek over, getiteld: Als je man verandert (2010). In genoemd interview fantaseert ze over een gigolo, d.w.z. dat ze bereid is sex te hebben tegen betaling. Bloem loopt inmiddels tegen de zeventig, geboren in 1952. Gelukkig hebben ze wel een zoon uit de begintijd van hun huwelijk.
Wat moeten we hier nu mee? Welnu dit. Het geeft een scherpe inkijk in de kwaliteit van de moderne, veelgeroemde geneeskunde. Wolffers en zijn vrouw zijn uiteraard blij dat in ieder geval het leven van de man gered is. Maar Marion Bloem is open als weinigen over de andere kant van de medaille. De prijs is hoog.
Kritiek op de medische wetenschap heeft zij niet. Maar dat heeft niemand. De geneeskunde wordt genomen voor wat ze is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten