De voorspellers

Aan het eind van het jaar zijn de media gewend terug te kijken. Dat is een makkelijke (en goedkope) vorm van communiceren. Herhalen in de vorm van knippen en plakken.

Op deze aanpak bestaat één uitzondering: de wetenschapsjournalistiek. Dat valt me ook dezer dagen weer op. Haar programmering wijkt in geen enkel opzicht af van wat men gewend is. Die is het hele jaar door hetzelfde, nl. melding maken van ‘veelbelovende ontwikkelingen’. Als patiënt doe je er goed aan deze teksten niet tot je te nemen want het gaat altijd over wijkende horizonnen. Willekeurig voorbeeld: zo hoorde ik prof. Bernards (NKI) in een recent radioprogramma antwoorden op de vraag wanneer kanker nu echt beheersbaar wordt, althans tot chronische ziekte gemaakt, dat dat – in elk geval voor de meeste vormen ervan – wel over een jaar of twintig zou zijn! Vrijblijvender kan het niet worden, zou je zeggen, maar de interviewer nam het voor kennisgeving gaan.

Het vaakst strandt deze berichtgeving overigens bij dierproeven. Wanneer deze succesvol geacht worden, zijn ze rijp voor de media. In de regel hoor je er daarna nooit meer iets van.

Doordat de media voortdurend berichten over mogelijke positieve ontwikkelingen, is er totaal geen aandacht voor wat er in enig jaar bereikt IS, zeg 2012. Op die manier lijkt het er zelfs op dat er nooit wat bereikt wordt. Geneeskunde als trial and error – misschien is dat ook wel zo.