Jan-Bas Prins en het Leidsch Dagblad

-Met Jan-Bas Prins heb ik kennisgemaakt, alweer lang geleden. Het begon met een discussiegroepje over dierproeven, en iemand had verzocht of ik daarbij mocht aanschuiven. Dat mocht niet. Ik weet niet waarom.

Later maakte ik nog eens persoonlijk kennis, tijdens een bijeenkomst over dierproeven. Ik had daarna sterk het gevoel dat hij me ontweek.

Nu lees ik dat hij hoogleraar Proefdierwetenschappen is geworden. Niveau dus van Martje Fentener van Vlissingen, van Merel Ritskes en wijlen Frauke Ohl.

Het track record van Prins is mij niet bekend. Wat dus tot zijn benoeming geleid heeft, evenmin. Allicht stellen de Leidse universiteit en het LUMC geen persoon aan die tegen dierproeven is.

Het Leidsch Dagblad stuurde er een jongedame op af, ene Tessa de Wekker. Uiteraard kan dit blad niet iemand betalen die weet waarover het gaat. Dus

lees ik o.a. het volgende:

Het onderscheid tussen die twee vormen van onderzoek is essentieel, zegt Prins.

„De politiek en de maatschappij willen graag minder dierproeven. Maar de wet verplicht nu die proeven voor een middel op de markt mag worden gebracht. In sommige gevallen zijn alternatieven beschikbaar, maar die zijn nog niet altijd wettelijk toegestaan.”

Tessa schrijft het braaf op, kopij is kopij. En dat lezen dus de mensen in Leiden en de regio.

Maar het klopt niet. Het is er een uit het Groot Smoezenboek. Letterlijk is het wel juist. Maar de wet verplicht niemand, in welke hoedanigheid ook, tot het doen van die proeven. Dat is een belangrijk onderscheid. Een ieder die dierproeven doet, doet dat vrijwillig. Legt zijn of haar geweten het zwijgen op. Een beroep op ‘de wet’ is een uitvlucht.

***

Bron: 
http://www.leidschdagblad.nl/regionaal/leidenenregio/article28499501.ece/Dilemmas-van-proefdierwetenschap_?lref=SR_1