Dierproeven en bio-industrie

Er wordt altijd een hoop herrie gemaakt over de bio- of vee-industrie. Volkomen terecht hoor. Een politieke partij, de Partij voor de Dieren, is er zelfs voor opgericht. Daarnaast zijn o.a. actief Wakker Dier, Varkens in Nood, Bont voor Dieren, CIWF, WSPA, en ook de Dierenbescherming blaast zijn partijtje mee. (Keurmerk ‘Beter Leven’)

Het aantal organisaties dat zich actief toelegt op het afschaffen van dierproeven steekt daar magertjes bij af. Het onderwerp krijgt ook veel minder publiciteit: er rust een taboe op.

De media zijn er niet happig op en missen ook het niveau: die beperken zich tot het in beeld brengen van de ‘autoriteit’, liefst in de witte jas, en laten de professor doctor maar een end weg kakelen over ‘het belang en de onmisbaarheid’ van dierproeven. De krant dankt er zijn Wetenschapsbijlage aan.

De bio-industrie is nog maar een recente ‘verworvenheid’.

De strijd tegen dierproeven daarentegen dateert officieel al van 1897, met de oprichting van de ‘De Nederlandse Bond tot Bestrijding der Vivisectie’. Het enige wapenfeit zo ongeveer is geweest de totstandkoming van Wet op de Dierproeven in 1977 – tachtig jaar later. Anders dan onderzoekers graag beweren was Nederland (ook) hiermee een van de laatste landen in Europa. De wet heeft overigens wel een belangrijke bijdrage geleverd aan het terugdringen van het aantal dierproeven (ongeveer 50%!).

Wat maakt de afschaffing van dierproeven nu zo moeilijk? 

Voor een deel komt dat ook door het – tactische - opschuiven van de medische wetenschap. Die predikt tegenwoordig niet meer genezing, herstel in de oude toestand, maar: overleving. Niet meer beter worden, niet meer doodgaan maar chronisch lijden. Dat is de vooruitgang. De burger is er tevreden mee.

De farmaceutische industrie doet ook een duit in het zakje door doodleuk op bijsluiters te schrijven dat geneesmiddelen bijwerkingen hebben. Het maakt eigenlijk niet meer uit, werking of bijwerking, want het blijft altijd een gok. Maar juridisch is het wijs om als farmaceut je zoveel mogelijk in te dekken.

Een andere verklaring, naast het bovengenoemde taboe en de nieuwe tactiek van het medische bedrijf, is de aard van het bedrijf. De boerderij in de bio-industrie tegenover het laboratorium voor dierproeven. De boer tegenover de onderzoeker. Dieren houden we bijna allemaal en ook daardoor heeft haast iedereen wel een mening over de veehouderij. Maar de beoordeling van de vorderingen in de medische wetenschap, de betekenis van dierproeven ervoor, is andere koek. 

De ethische kant is gecompliceerd door de relatie met de veehouderij. Het is niet eenvoudig proefdiermisbruik af te keuren als er tegelijkertijd 450 miljoen dieren per jaar in de slachthuizen om het leven gebracht worden.

Niettemin: wanneer je op straat mensen naar hun mening vraagt zijn verreweg de meeste tegen dierproeven. Dat is ook makkelijk te begrijpen: ze hoeven er niets voor te doen of te laten !

Blijkbaar spreken de ondervraagden echter niet de waarheid en geven ze uiting aan wensdenken. Er zouden anders immers geen dierproeven meer zijn. Dat blijkt ook wel uit professionele enquêtes waar toch altijd een meerderheid is vòòr dierproeven voor medische doeleinden.

De naïviteit van de burgerij blijkt uit het organiseren van allerlei acties, tot de meest krankzinnige aan toe  – bijvoorbeeld zes keer een berg opfietsen (‘Alpe d’Huzes’) - om geld op te halen ‘voor kankeronderzoek’.

Hoeveel deelnemers realiseren zich dat dit geld dient voor het doen van dierproeven? WAAROM WORDT DAT ER NIET BIJ GEZEGD ???

De mensen zijn in verwarring. Dat zou gunstig moeten zijn om ze te winnen voor afschaffing. De strategie van de Anti-Dierproeven Coalitie (ADC) is gericht op het onder de aandacht brengen van soorten die dichtbij ons staan en desondanks in proeven misbruikt worden: huisdieren en primaten (BPRC Rijswijk). 

Dat zijn geen heel grote aantallen, maar ze komen wel ieder jaar terug. Ik denk dat het een goede strategie is, al is het dan geen definitieve oplossing van het probleem.