Anti-vivisectie (3): tortuur niet onze cultuur!

De acties tegen het stierenvechten in Parijs en Bogotá illustreren goed waar het hier over gaat.

Straatacties tegen het stierenvechten hebben zin, met name omdat er weinig anders is. Hier geldt: hoe groter, opvallender en frequenter, des te meer kans op succes.

Stierenvechten is namelijk, net als circus, een simpele zaak. Daar kun je niet echt een boom over opzetten. Ja je kunt natuurlijk altijd wel wàt verzinnen om het te verdedigen, zoals ‘de cultuur’, of ‘de schoonheid’. De ‘werkgelegenheid’.

Maar daar zijn ze ook in Parijs, gauw mee klaar: “La torture ce n’est pas notre culture.” 

 Zoals eerder gezegd: met dierproeven kom je er NIET met straatacties alleen. Ze vallen namelijk niet onder vermaak  Of onder luxe, zoals bont. Dierproeven gaan over leven en dood. Dat is andere koek.

Het voorwendsel om dierproeven te doen is de volksgezondheid. Dit vergt daarom, naast straatacties, andere vormen van bestrijding.

1. Je moet laten zien dat het onethisch is.

Martelen van mens of dier, onder welk voorwendsel ook, is principieel onaanvaardbaar. De tortuur is niet onze cultuur. Dat is de overeenkomst met stierenvechten: sadisme.

Als het over mensen gaat zijn we het daar zo erg over eens, dat wel af en toe de roep om de doodstraf gehoord wordt maar NOOIT de roep om invoering van het martelen. Dan moet het haalbaar zijn dit op alle levende wezens van toepassing te laten zijn.

Alleen dit aspect al zou voldoende aanleiding moeten zijn om af te dwingen dat het zoeken naar therapieën op een andere manier gebeurt. Dat moet al in de opleiding van medici geleerd worden.

2. Je moet ook laten zien dat dieproeven niet werken.

Je moet de illusies van mensen hierover afbreken. De meeste ziekten zijn en blijven ongeneeslijk. Geneesmiddelen zijn niet zelden erger dan de kwaal. Ze zijn notabene generiek, terwijl ieder mens niet alleen geen dier is, maar ook nog eens anders dan ieder ander: man / vrouw / kind; oud  /jong; dik / dun; Europeaan / Aziaat / Afrikaan.

3. Je moet de misleiding  door onderzoekers aan de kaak stellen.

Ze proberen hun straatje schoon te vegen. Ze hebben het patent op halve waarheden. Op het weglaten van zaken die niet in hun kraam te pas komt.

4. En tenslotte: ook deze vorm van bestrijding, van actievoeren, dient structureel te zijn.

De onderzoekers moeten niet met rust gelaten worden. De publieke opinie hierover evenmin.

Het zou goed zijn als organisaties trainingen zouden aanbieden. Geregeld bijeenkomsten hierover organiseren. Daar hebben we meer aan dan bijv. het in elkaar zetten van het zoveelste ‘magazine’.