A. Ook in het tweede publieksjaarverslag van het Erasmus MC gèèn genezing van een voorheen ongeneeslijke ziekte, dus ook niet van multiple sclerose, waarmee geopend wordt. Geschreven door iemand van een patiëntenvereniging. Deze patiënt hield ervan met haar honden in het bos te wandelen, maar ze kreeg zodanige klachten dat ze na vijf jaar niet meer kon lopen en nu een scootmobiel gebruikt. Dat dateert van 1995. “Zelf ben ik een echte dierenvriend” schrijft ze verder “maar ik zie dat onderzoek met dieren nodig is.”
De vraag is dan natuurlijk of ze haar eigen honden voor proeven beschikbaar gesteld heeft. Nogal essentieel maar dat wordt niet vermeld.
De levensverwachting van MS-patiënten is vijf tot tien jaar lager dan van gezonde mensen. Dit staat niet in de brochure.
B. Hoe zit het nu met het lijden (en sterven) van de proefdieren? Een dier is weerloos en kan zelf niet spreken. Dat doet het Erasmus MC dan maar in zijn plaats. Zou het niet netter en evenwichtiger geweest zijn om, net als bij de patiëntenvereniging hierboven, een deskundige van buiten hiervan een beschrijving te laten geven, bijv. iemand van of namens de Antidierproevencoalitie? (dr. André Menache)
Het wordt nu als volgt in kaart gebracht. Bij voorkeur wordt gesproken over ‘ongerief’, in totaal een keer of zes. Impliciet is de veronderstelling dat alleen mensen kunnen lijden, dieren niet. Ook worden ‘belasting’ en ‘last’ gebruikt, bijv. in “behandelingen waar het dier duidelijk ‘last’ van heeft, zoals grotere operaties”.
Muizen krijgen een injectie met een ‘breineiwit’ waardoor hun immuunsysteem wordt gedwongen tegen het eigen brein te reageren. Relevante details als hoe, hoeveel, hoe vaak, waar, die injectie wordt toegediend, worden niet vermeld.
Het gevolg van de ingreep is dat de dieren MS-verschijnselen krijgen; bij muizen is dat “een slappe staart en slappe achterpootjes”. Maar als ze tijd van leven krijgen herstellen ze daar weer van. (?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten