Jon Laman (foto) is in Rotterdam bijzonder hoogleraar Immunologie (namens de patiëntenvereniging?). Hij spreekt zijn “diepe overtuiging” uit, waartoe behoort: “Niemand doet dierproeven voor zijn plezier.”
Dat moge waar zijn, - niemand wordt gedwongen dierproeven te doen. Ook Laman niet.
Hij weet ook nog te vertellen dat onderzoek met proefdieren “erg kostbaar” is, hoewel we op een andere bladzijde lezen dat muizen “relatief betaalbaar” zijn.
En Laman heeft een onthulling voor ons in petto!
Zonder enige gêne deelt hij mee:
“Zo dachten we dertig jaar lang dat enkel T-cellen verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van MS.”
En nu...........................
denken we weer iets anders.
Wat deze denkfout aan dierlijk lijden en leven gekost heeft, daar wordt niet over gesproken. Ik maak een ruwe schatting: 300.000 dieren. Gebaseerd op het genoemde cijfer van ruim 10.000 dieren in 2010.
Ethische commissie
Het voorgaande werpt ook een schril licht op de Dierexperimentencommissie (DEC), die dertig jaar lang ja en amen zei tegen elke dierproef op dit gebied. De auteur van de brochure realiseert zich dit blijkbaar niet, als ze over deze zgn. ethische commissie o.a. het volgende opschrijft: “Alleen onderzoek van voldoende wetenschappelijke kwaliteit en zwaarwegend belang kan het gebruik van dieren rechtvaardigen.”
Ook uit andere bronnen is allang duidelijk dat een dergelijke commissie niet meer dan een schaamlap is, bijv.:
In ongeveer tachtig procent van de gevallen kwamen de tweede DEC’s tot een andere beslissing dan de eerste. Onze statistische analyse gaf aan dat de dierexperimenten-commissies hun besluiten net zo goed hadden kunnen nemen door een muntje op te gooien. Duidelijk was dat het systeem niet voldeed.
(Hal Herzog, We aaien ze, we haten ze, we eten ze (2011))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten