Dierproeven aan de VU

In Ad Valvas, het weekblad van de Amsterdamse Vrije Universiteit, verscheen op 9 februari j.l. een aardige reportage over Dafne Westerhof. Zij heeft een terreintje schuin tegenover de VU van de gemeente in bruikleen gekregen en dat heeft ze meteen maar ‘Bofkont Universiteit’ genoemd. Het bleef niet onopgemerkt. Ze wil daar behalve VU-personeel ook kantoorpersoneel van de Zuidas naartoe lokken.

Daarop verzocht ik de redactie van het blad ook eens een kijkje op het eigen terrein te nemen, bij de varkens in het proefdiercentrum van de VU; ze hebben er ieder jaar een stuk of twintig. Even het verschil proeven met de omstandigheden bij Dafne.

Dat hebben ze gedaan. In nummer 22 van 1 maart stond de uitvoerigste reportage die ik ooit in zo’n blad gezien heb. Vier pagina’s, veel foto’s en illustraties erbij, inclusief de omslagfoto. Plus een ‘weerwoord’ van onze vriend bij Proefdiervrij, Christiaan Wttewrongel, de man die zo lekker kan kokkerellen, en ook nog aan de VU gestudeerd heeft. Hij bracht het er goed af. Hij vergiste zich maar een keer, en helaas werd dat meteen als kop boven zijn tekst gebruikt: ‘500.000 dieren voor niets fokken vind ik onaanvaardbaar.’

Het interessante van dit soort reportages is dat ze er altijd iemand heensturen die volkomen blanco is. Van toeten noch blazen weet. Zo ook hier. Deze redacteur drukt dertien foto’s bij het artikel af en op niet één wordt het lijden van het proefdier in beeld gebracht! Misschien mag je daaruit afleiden dat het niet getoond is. In ieder geval lees je er niks over.

Het gevolg is dat je een verslag krijgt dat geschreven zou kunnen zijn door de chef van het proefdiercentrum zelf. In dit geval is het de secretaris van de Dierexp.commissie (DEC).

De manier waarop dierenbeulen zich verweren is niet zo heel interessant. Het is immers onbegonnen werk en het repertoire is dan ook beperkt. Het komt in hoofdzaak neer op ontkennen en bagatelliseren. Neemt niet weg dat dierenbeulen meesters zijn in het verkondigen van halve waarheden. Daar krijgen ze dan ook instructie in, de zgn. suggestopedie. Als een goochelaar zijn publiek kan beetnemen, zou een wetenschapper dat dan niet kunnen?!

Zoals altijd wordt de Dierexperimentencommissie opgevoerd als bewijs hoe srcupuleus men te werk gaat. Dat die commissies niet deugen, - wie weet dat? Nou Hal Herzog bijvoorbeeld: "In ongeveer tachtig procent van de gevallen kwamen de tweede DEC’s tot een andere beslissing dan de eerste. Onze statistische analyse gaf aan dat de dierexperimentencommissies hun besluiten net zo goed hadden kunnen nemen door een muntje op te gooien. Duidelijk was dat het systeem niet voldeed.” (Hal Herzog, We aaien ze, we haten ze, we eten ze (Uitg. Ten Have 2011))

De DEC-secretaris was zo bijdehand om de vraag te stellen: ‘Wat is erger: het beproeven van één aap, of van honderd muizen?’ Me dunkt, als je als commissie met zo’n vraag op de proppen komt, dan hebben we de informatie van Hal Herzog (e.a.) niet eens nodig.

En nog zo’n blunder. De secretaris wijst op het feit dat de genetische manipulatie vaak niet slaagt, waardoor veel ‘verkeerde’ dieren afgemaakt moeten worden. Zo’n gebrekkige techniek moet dus dienen als verontschuldiging!

Ik heb zelf trouwens ook nog een vraagje. Waarom martelen we in dit land eigenlijk alleen proefdieren? Overal ter wereld martelt de politie, “in het belang van het onderzoek”. Waarom gebeurt dat hier eigenlijk niet?

En tenslotte natuurlijk, als de aap uit de mouw, komt het dieractivisme aan bod. Alsof het de Taliban is. Ik mocht erop wijzen dat het geheimhouden van de proeven niets te maken heeft met dieractivisme maar alles met het slechte geweten van de mensen die die proeven doen (en eraan meewerken).

Dierproeven zijn onethisch en daardoor een bron van spanning in de samenleving. Het wegnemen daarvan door een verbod op dierproeven zou prioriteit dienen te hebben. Komt nog bij dat het rendement van die proeven verwaarloosbaar is.