Doden als argument

Toen minister Plasterk nog dierproeven deed, heb ik hem die eens horen verdedigen met het argument dat we toch ook dieren doden voor consumptie. Of je nu dieren doodt voor consumptie of voor onderzoek, doden blijft doden. Vindt Plasterk. Maar hij niet alleeen. Het is een argument dat je vaker hoort.

Het berust m.i. op de opvatting dat het ene leven niet gelijk is aan het andere. Noem iets een dier en het leven daarvan is al meteen veel minder waard. Met hetzelfde argument verdedigen sommige mensen de doodstraf. De doodstraf wordt niet voltrokken aan mensen, maar aan ‘beesten’. Aan mensen van wie men zegt dat ze zich als beesten gedragen hebben.

N.B. Dieractivisten gaan daar soms in mee, namelijk als ze zeggen: Verdedig de dieren tegen de beesten.

Naar mijn mening is Plasterks opvatting onjuist.
Het doden van slachtvee gebeurt in beginsel op de meest pijnloze wijze.
Ook het doden van proefdieren gebeurt snel. Dat moet ook wel, gelet alleen al op de aantallen. Ruim 1500 per dag in Nederland.

Het verschil tussen slachtvee en proefdieren is dat tussen abattoir en laboratorium. Het abattoir is ingericht op doden. De dieren worden er op de dag van aankomst gedood.

In het lab is dat anders. Dat is niet ingericht op doden; dat gebeurt ergens anders, in een aparte ruimte.
In het lab worden dieren pas gedood nadat er met ze geëxperimenteerd is.
Er is geen vaste tijdsduur die met het experiment gemoeid is. Proefdieren wordt opzettelijk leed toegebracht om te zien hoe ze daarop reageren. Dat kan geruime tijd duren.

Het wordt door onderzoekers niet als lijden erkend. Het zijn immers dieren, zie boven. Daarom wordt dit lijden benoemd als ‘ongerief’.

Wanneer Plasterk dus stelt dat doden doden is, dan slaat hij de belangrijkste fase over. Precies die welke het verschil maakt: die van het experiment.