"Noodzakelijk kwaad" (dierproeven)

De 'kikkerproef' betreft proeven met levende kikkers. Dit werd gedaan in het kader van een zwangerschapstest.

In Trouw stond daarover het volgende:

Halverwege de twintigste eeuw bestonden er nog geen gebruiksvriendelijke zwangerschapstests.

Wel konden vrouwen bij hun huisarts de zogeheten ’kikkerproef’ aanvragen. Die hield in dat een klein beetje van hun urine werd ingespoten in de rug van een vrouwtjeskikker. Legde dit dier daarna binnen 24 uur eitjes, dan was de vrouw vrijwel zeker zwanger. De kikkerproef – geen kwakzalverij, maar een betrouwbare test – was in 1930 ontwikkeld door de Britse arts-bioloog Lancelot Hogben. De werking berustte op het hormoon hCG (humaan chorion gonadotrofine), dat aanwezig is in de urine van zwangere vrouwen. Ook bij de kikvors stimuleert dit stofje kennelijk het voortplantingsapparaat. De proef verkreeg een grote populariteit. Er moesten testfaciliteiten met duizenden kikkers in het leven worden geroepen. Het werk was niet altijd even gezond. Soms lagen de labs lange tijd plat vanwege virusuitbraken. In 1962 kregen de kikkers concurrentie van een biochemische test van de firma Organon. Deze nieuwe proef – vergelijkbaar met de moderne zelftests – presteerde aanvankelijk onder de maat, maar dankzij technische verbeteringen wist hij de kikkerproef in een paar jaar tijd te verdringen.

***

Commentaar
De 'kikkerproef' is weer een goed voorbeeld van vervanging van dierproeven en van de volstrekte overbodigheid van die proeven. 
Altijd onder het mom van 'noodzakelijk kwaad'.

Triest is het gebruikelijke uitgangspunt - dierproeven - en nog triester dat, in dit geval, daarmee nog eens ruim derig jaar werd doorgegaan.