Sylvia Millecam

Toevallig krijg ik de biografie* in handen over Sylvia Millecam. Het verhaal is niet erg boeiend, hoewel goed en objectief geschreven. Zij werd geboren in Den Haag in 1956 en bleef enig kind. Als ze 12 is, verhuist het gezin naar Boxmeer, waar vader een betere baan als kok in een ziekenhuis gekregen heeft. Ze doet daar mavo-havo en gaat dan naar de toneelschool in Maastricht. Daarna speelt ze in diverse rollen bij het toneel en op de tv. Veel vriendjes, mannen. Verschillende keren in Playboy.

In 1991 laat ze in het Kennemergasthuis in Haarlem haar borsten vergroten. Gebruikt zijn Style 40-implantaten. Dit zijn siliconenimplantaten en geen prothesen van polyurethaan. Dit is belangrijk in verband met de ziekte die in mei 2000 gediagnosticeerd wordt: kanker in de rechterborst. Volgens sommigen (o.a. Jomanda) zouden die implantaten haar ziekte veroorzaakt hebben.
Dit vind ik het boeiendste deel van het verhaal. Het is vooral een tragische geschiedenis geworden. De kwestie is dat Sylvia reguliere behandeling weigert. Ze heeft daar enkele persoonlijke redenen voor, o.a. de ziektegeschiedenis van haar vader (overleden in 1997).
Het eigenaardige is dat ze niet allereerst opziet tegen de chirurgische behandeling. Voorgesteld wordt namelijk de borst af te zetten en tijdens dezelfde operatie de borst te reconstrueren. Waar ze echt bang voor is, is chemotherapie. Haar angst is dat daardoor haar persoonlijkheid zal veranderen.

Wat volgt is een dramatische rondgang langs alternatieve genezers, tot en met een behandeling van drie weken in een Zwitserse kliniek, à raison van 14.000 gulden. Sylvia weigert onder ogen te zien dat er in het alternatieve circuit geen remedie is. Daarnaast onderschat ze vermoedelijk de snelheid waarmee de ziekte zich ontwikkelt. Medio augustus 2001 wordt ze opgenomen in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Twee dagen later overlijdt ze. Tegen de oncoloog zou ze nog gezegd hebben dat ze ‘fout gegokt’ had. Deze antwoordde dat het ook in het reguliere circuit mis had kunnen gaan.

Deze laatste veronderstelling is niet uit de lucht gegrepen. Het Expertisecentrum Medische Zaken dat Justitie adviseert schrijft in 2005 dat Sylvia op het moment dat ze zich tot de alternatieve genezers wendt, bij een reguliere behandeling nog maar een kans van ongeveer 50 procent had om langer dan vijf jaar te leven.

Sylvia leunde sterk op het oordeel van Jomanda. Justitie zag niets in strafrechtelijke vervolging van haar maar werd daartoe gedwongen door het Gerechtshof, dat een verzoek daartoe inwilligde van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Vervolgens wordt Jomanda in twee instanties vrijgesproken. Wel worden twee artsen voorwaardelijk veroordeeld.

In 2005 is voor Sylvia een bronzen standbeeld onthuld in Boxmeer. Op de foto moeder en partner.

***

*Alje Kampuis, Op gevoel. Sylvia Millecams eigenzinnige strijd tegen kanker (herz. uitg. 2009; Van Praag Amsterdam)