Misdaad en Straf

In het begin van deze maand hadden we het over de eeuwige roep om strengere straffen (zie hieronder).
Hoe streng je het strafrecht ook maakt – en het buitenland kent daarvan nog pittige voorbeelden – het maakt niet uit: de man/vrouw-in-de-straat BLIJFT roepen om strengere straffen.

Vooral als er weer eens iets misgaat is het prijs. Als een mantra weerklinkt dan – ter zee, te land en in de lucht - de roep om strengere straffen.

Sinds ik geen krant meer lees en daardoor meer aangewezen ben op het nieuws op de autoradio, valt mij steeds weer op hoezeer de mensheid bezeten is van misdaad. Toen ik nog de Telegraaf las, wist ik niet beter dan dat misdaad en Telegraaf synoniem waren. Die krant staat iedere dag bol van moord en doodslag, compleet met foto’s, interviews en achtergrondverhalen.

Maar nu blijkt dat het helemaal niet exclusief-Telegraaf is. Ik kan de radio niet aanzetten, niet een nieuwsbericht beluisteren of er komt ineens, volkomen onverwacht na het wereldnieuws, weer een mededeling over misdaad voorbij. De oogst van vandaag: Hoek van Holland, Christel Ambrosius, de Turkse crèchemoordenaar. Gisteren hadden we ook nog even de moord uit 1983 in Delft (‘Café Het Koetsiertje’).

Je vraagt je af waarom dat allemaal iedere keer weer zo nadrukkelijk gebracht moet worden. Voor een deel moet het bedoeld zijn als afschrikking. Denk erom: misdaad loont niet – ze pakken je toch wel. Aan de andere kant spreekt dat zichzelf met iedere nieuwe melding meteen tegen.

Het kan dan ook haast niet anders dan dat misdaad ook een kick geeft. Peter R. de Vries verdient er een goede boterham mee. We zijn verslaafd aan de prikkel van schokkend nieuws.

Een misdaadvrije wereld – het zou niet best zijn!
____________________________________________

‘Strengere straffen’

Aardig gesprekje op de radio met twee strafrechtrechtadvocaten. Een van hen was de bekende, licht extravagante maar zeer ervaren Inez Weski. De andere een mij onbekende, beginnende strafpleiter.

Ik heb niet het hele gesprek gevolgd maar wat ze duidelijk maakten was hoezeer het strafrecht de laatste jaren verhard is. Er werd uitgelegd hoe moeilijk het tegenwoordig is voor overheid en politiek om om te gaan met het begrip ‘verdachte’.

Verder werd uitgelegd dat allerlei rechtswaarborgen voor de verdachte afgeschaft zijn, dat termijnen thans vrijwel eindeloos verlengd kunnen worden en dat – last not least – in het algemeen veel strengere straffen dan voorheen opgelegd worden.

Desalniettemin blijft het Telegraafpubliek (e.a.) ROEPEN OM STRENGERE STRAFFEN.

Naar mijn mening zal deze roep nooit verstommen omdat het in de aard van de mens zit.
De mens wordt angstig geboren; misschien doordat het ter wereld komen al geen lolletje is.
Die angst raakt de mensheid nooit meer kwijt. Men kan om die reden niet leven met de zekerheid dat er a l t i j d gevaar dreigt. Het kind vertrouwt op de bescherming van vader en moeder, de volwassene op die van politie en justitie. We weten allemaal wat die bescherming waard is, maar weigeren ons daarbij neer te leggen.