Jan Brandt Corstius (1905-1985) was leraar-Nederlands aan het Utrechts stedelijk gymnasium, waar een van zijn leerlingen de bekende schrijfster Charlotte Mutsaers was.
Later werd hij hoogleraar Vergelijkende literatuurwetenschap in Utrecht.
Hij had een briljante zoon, t.w. Hugo Brandt Corstius, geb. 1935, een dubbeltalent die uitblonk in wiskunde en taalkunde. Ik heb een college-algebraïsche linguïstiek bij hem gevolgd, waar ik helaas niets van begreep. En dat lag niet aan het feit dat de man stottert.
Hij is vegetariër. In 2006 publiceerde hij een pamflet getiteld: Eetgeenvlees.
De nieuwste generatie bestaat uit broer en zus, t.w. Jelle en Aafke, kort na elkaar geboren in het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ook dit duo timmert aan de publicitaire weg - columnisten - maar het zal ze niet meevallen de betekenis van hun (groot)vader te evenaren.
Voorlopig is daar geen zicht op. De verdiensten van Aafke beperken zich in hoofdzaak tot restaurantgidsen en stukjes voor onder andere glossy’s als Elegance en Cosmopolitan. Ze hoopt deze maand moeder te worden.
Terwijl Hugo zijn loopbaan beëindigde als docent-Neerlandistiek aan de Sorbonne in Parijs, is zoon Jelle uitgeweken naar Moskou. Van daaruit schrijft hij stukjes voor het vaderland. Van dit soort correspondenten in Moskou zijn – en waren er – erg veel. Een van de bekendste is Pieter Waterdrinker.
Wat alle BC's gemeen hebben is een sterke drang tot publiceren. Jan en Hugo hebben daarbij grote wetenschappelijk verdiensten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten