Ich streue Rosen auf den Weg…

Het is wat killer geworden in mijn wijk: het poezenvrouwtje is weg. Het was een Amerikaanse, haar man werkte hier voor een buitenlands bedrijf. Ze hadden geen kinderen, zij was de hele dag alleen thuis. Veertien jaar lang woonden ze in deze straat. Zij was klein en tamelijk in zichzelf gekeerd. Al die tijd had ze hetzelfde lange, grijze haar. Ik zag haar soms voorbijgaan terwijl ze naar het winkelcentrum liep. Maar het vaakst zag ik haar haar voortuintje cultiveren. Daar had ze kennelijk plezier in.

De kennismaking verliep via Emma, een achtergelaten witte kat, door haar (en haar man) liefdevol geadopteerd. En nu meegenomen naar Genève, waarheen ze verhuisd zijn.

Daar kwam bij dat ze ook lief was voor andere katten in de buurt. Geregeld zaten er op de bank voor haar raam poezen naar binnen te gluren om te zien of er misschien nog iets lekkers onderweg was. Het was maar een klein gebaar maar nu het voorbij is denk ik er toch met enige weemoed aan terug.

Moge haar weg met rozen bestrooid zijn.

.