Hayflick-limiet

Als delende cellen uit het lichaam worden geïsoleerd, en beschut voor gevaren als infectie, vergiftiging, traumatische beschadiging en andere gevaren die hen in het lichaam bedreigen, - zouden we dan over een onsterfelijke cellijn beschikken?

Alexis Carrell dacht van wel.

In 1912 was de experimentele chirurg Alexis Carrel, kort nadat hij de Nobelprijs had ontvangen voor geheel ander werk, erin geslaagd kippe-fibroblasten (bindweefsel BW) in glazen kweekvaatjes in leven te houden en – na toevoeging van perssap uit kippe-embryo's – zelfs tot deling te brengen.

Deze beroemd geworden celkweek was 10 jaar later al 1860 maal naar vers medium overgezet..

In het Newyorkse dagblad ‘The World’ stond op 12 juni 1921 een hooggestemd artikel dat van alle cellen die uit de primaire kweek van 1912 waren voortgekomen, een kip zou zijn te maken, zo reusachtig dat deze met één stap de Atlantische Oceaan zou kunnen oversteken.

Dit beeld is even treffend als misleidend, want uit deze cellen valt geen kip of kippehart of vallen zelfs geen kippehart-fibroblasten te vormen.
Deze cellen hebben, naar wij thans weten, een z.g. transformatie ondergaan, waarbij hun genetische constitutie geheel verandert en hun afhankelijkheid van groeifactoren afneemt.
Wanneer de oorspronkelijke kip van Carrel na 10 jaar nog zou leven, zouden deze cellen bij terug-implanteren in de kip direct als soortvreemd worden afgebroken, zoals elke cel die wordt binnengebracht in een organisme zonder het juiste wachtwoord, de ‘nestgeur’ van een identieke genetische constitutie.

Inmiddels is dit transformatieproces van celstammen tot cellijnen dat ook door een virusinfectie kan worden bewerkstelligd en dat gepaard gaat met het verlies van een diploïde chromosomenconstitutie (heteroploïdie), in het centrum van de belangstelling komen te staan vanwege de relatie met gezwelvorming.

In feite hebben alleen tumorcellen een ongeremde groeipotentie bij culturen van menselijke cellen.

In 1961 toonden Hayflick en Moorhead aan dat een aantal verschillende celtypen van de mens, wanneer in kweek gebracht, maximaal ongeveer 50 delingscycli doormaakt om daarna, zonder duidelijke tekenen van veranderingen, steeds trager te gaan delen (‘groeicrisis’) en dan af te sterven.

***

Commentaar
Het eigenaardige van de Hayflick-limiet is dat we doodgaan hetzij als gevolg van veroudering, hetzij als gevolg van ziekte. (kanker)

Wat is de winst?!