La Gula Lupis

Doerak

Op 1 maart j.l. weer op stap met een Am. Stafford (kruising), en wel naar Gaus in Lelystad. De kwestie is dat de verzorgster, die haar in (tijdelijke) opvang heeft, advies wil hebben over hoe haar nog beter te kunnen verzorgen.
Het teefje is vriendelijk. In de auto is ze muisstil - ruim 80 km! – en zit ze aandachtig naar buiten te kijken. Dat maak ik wel eens anders mee!
Bij Gaus belanden we in een hondrijke omgeving. Overal, binnen en buiten, zie en hoor je honden. De naaste omgeving is niet fraai, maar erg geschikt door het ontbreken van menselijke bewoning. M.a.w. geen geklaag over blaffende honden. En iets verderop ben je zo midden in de Noord-Oostpolders.
We moeten lang wachten. De hond begint zich te vervelen en probeert op een gegeven moment bij haar verzorgster op schoot te springen. Ik vind dat wel komisch, zo’n forse hond die bij het vrouwtje op schoot wil. Heb ik trouwens wel eerder meegemaakt!

Eindelijk komt Gaus binnen, met een stagiaire. We staan op en maken kennis om dan met z’n allen naar de spreekkamer te gaan, naast de trainingshal. Bij het verlaten van de wachtruimte springt de hond - Doerak - een paar maal tegen haar verzorgster op. Ik zie er niets bijzonders in, maar Gaus schrikt zich een hoedje. Dit gedrag wordt geïnterpreteerd als gevaarlijk.

Na overleg in de spreekkamer gaat Gaus met de hond aan de lijn de verder lege trainingshal in. Er wordt een beetje rondgelopen, en er passeert ‘een voorbijganger’, om de reactie van de hond te peilen. Die blijft uit. Het duurt maar kort, een echte test is het niet. Maar op de een of andere manier kan de hond geen goed meer doen. Opnieuw is het oordeel: ‘gevaarlijk’. Met de grootste omzichtigheid wordt het dier, aan twee korte lijnen, door twee begeleiders, in een kennel gestopt. De verzorgster van Doerak wordt afgeraden het dier mee terug naar huis te nemen.

***

Uiteraard zijn wij totaal overbluft. En eigenlijk ook ten einde raad. Omdat de hond afkomstig is van de stichting La Gula Lupis bellen we die op en leggen de situatie uit. Daar reageren ze buitengewoon adequaat: wij komen de hond ophalen!
Midden in het avondspitsuur reizen zij met z’n drieën vanuit Nieuwegein naar Lelystad.

Na aankomst geeft Gaus, in onze aanwezigheid, zijn kijk op de hond. De mensen van La Gula Lupis horen het aandachtig aan, maar vinden het geen reden om de hond daar achter te laten. Ze willen alles op alles zetten om de hond te herplaatsen.
En zo wordt Doerak uit de kennel bevrijd, om weer gewoontjes tussen ons in naar de auto’s te gaan. We wandelen nog een stukje met haar en er is niets bijzonders aan haar te merken.

***

Ik ben opgelucht. Ik respecteer de deskundigheid van de mensen van Gaus, ik ben maar een leek. Ik ben er ook van doordrongen dat je met deze hond moet oppassen en dat ze lang niet voor iedereen geschikt is. Niet eerder heb ik zo’n sterke hond aan de lijn gehad.

Maar ze heeft jarenlang goed tussen mensen gefunctioneerd; van Doerak werd alleen afstand gedaan – aan La Gula Lupis - omdat de oorspronkelijke verzorgster na een operatie te verzwakt was om het dier de baas te kunnen blijven.

Ik hoop dat ze een goed tehuis vindt.

Het laatste nieuws is dat Doerak vrolijk is en speelt.