Marianne Joëls (Open Brief)



Geachte mevrouw Joëls,

Ik heb gisteren uw Zeepaardje gekocht - voor € 3,45 – en daaruit inmiddels een aantal teksten gelezen. Onbekommerd schrijft u daarin over dierproeven. Dat begrijp ik niet. Met name het hoofdstuk ‘Bemoederzucht. Invloed van vroege levenservaringen’ roept bij mij vragen op.

U beschrijft daarin een - wreed - gedeelte over ratten. Ik begrijp de meerwaarde daarvan niet. Misschien zijn deze observaties aardig voor biologen, alhoewel ik dan toch verreweg observaties in het wild verkies, zoals Maarten ’t Hart die bijv. gedaan heeft.

De klap op de vuurpijl staat dan aan het eind, op blz. 36: “Misschien geldt deze observatie bij ratten ook wel voor mensen….”

“Misschien.“

En hier blijft het niet bij. In het hoofdstuk over het Rettsyndroom beschrijft u genetische manipulatie met muizen. Eerst verminkt u/uw collega die dieren en bezorgt ze zeer ernstige motorische stoornissen; vervolgens ‘brengt u een gezonde kopie van het gen in’. Ik citeer u maar even want wijselijk laat u een precieze beschrijving van de techniek - en de slachtoffers daarvan – achterwege. Het resultaat? Nihil. Nader onderzoek gewenst.

In het hoofdstuk over de ziekte van Huntington laat u de dierproeven maar helemaal weg. Ook hier staat u met lege handen.

***

Een inkijkje in uw persoonlijkheid geeft de volgende zin in datzelfde hoofdstuk: ‘Het is tergend om te weten dat je eigenlijk vrijwel niets kunt doen om het leed te verlichten. Je zou de wetenschap vooruit willen sleuren.” (blz.143)

Dit illustreert m.i. twee dingen.

1. U constateert – terecht – dat uw wetenschap niet verder helpt. Daar laat u het bij. Kennelijk is uw overtuiging dat u meer van hetzelfde zou moeten doen om wel verder te komen. Het ‘out of the box’-denken is u vreemd.

2. U wilt leed verlichten, en tegelijk voegt u leed toe! Wat zegt dit over u?

 ***

Daar komt het volgende nog bij.

Uw Zeepaardje telt 23 korte hoofdstukjes. Aan het eind staat een Verantwoording, zijnde twee zinnen op een verder lege bladzijde. Wat ik niet begrijp is dat u zelfs in deze Verantwoording met geen woord rept over uw dierproeven en de (vermeende) relevantie ervan. Evenmin over het leed dat u de dieren toevoegt, noch over de aantallen dieren noch over de soorten die u misbruikt.

Bent u zich ervan bewust dat anno 2011 dierproeven iets anders zijn dan bijv. anno 1911?

Bent u zich bewust van de maatschappelijke verantwoordelijkheid van uzelf, en van uw instituut?

Ik moet zeggen dat ik van de kennismaking met u via het Zeepaardje niet vrolijk word.

Barend

Lit. Marianne Joëls, Een zeepaardje in je hoofd. Over de rol van de hersenen van de conceptie tot de dood.(Amsterdam 2009)  

***

ANTWOORD MARIANNE JOËLS

Alle dierproeven die beschreven zijn, zijn van te voren door een ethische commissie getoetst en goedgekeurd. Dat zijn de richtlijnen waaraan onderzoekers wettelijk gehouden zijn. Die wetten komen tot stand in samenspraak met allerlei maatschappelijke partijen, waaronder patientenverenigingen en dierenrechten partijen. In deze zaken worden nu eenmaal de belangen door iedereen verschillend gewogen, dus een dergelijke dialoog komt tegemoet aan democratische inspraak. Ik heb daar niets aan toe te voegen.

***

Commentaar
De publiciste verschuilt zich achter formaliteiten. Laffer kan het niet.

N.B. Mevrouw is hoogleraar!

'Fraai' is haar verwijzing naar patiëntenverenigingen. 
Wat zullen die blij met haar zijn!

----