Hoewel kritisch over dierproeven is Martijn Katan, chemicus en em. hoogleraar voedingsleer, geen tegenstander van dierproeven. Dat kan ook moeilijk in dat milieu. Waar het om gaat is: hoe motiveert de man dat?
We laten het (on)ethische aspect voor het moment buiten beschouwing en lezen dan bij Martijn dit :
Met andere woorden: er is maar één manier.
Katan meent ook te kunnen bewijzen dat iets niet zou hebben bestaan als niet enz. Dat is uiteraard allemaal hooggeleerde lariekoek.
Katan meent ook te kunnen bewijzen dat iets niet zou hebben bestaan als niet enz. Dat is uiteraard allemaal hooggeleerde lariekoek.
Hoewel ik geen onderzoeker ben, en het daarom niet op mijn weg ligt het tegendeel te bewijzen, heb ik toch een aardig voorbeeld gevonden bij Friedrich Wöhler (foto). Hij was de eerste die ureum synthetiseerde (in 1828) en daarmee de grondlegger van de organische chemie. Dat was in het begin van de negentiende eeuw des te opzienbarender omdat men in die tijd dacht dat dat niet mogelijk was. Organische stoffen zouden bezield zijn door een levenskracht ('vis vitalis'), en derhalve alleen kunnen ontstaan uit andere organische stoffen. Niet uit levenloze materie.
Maar Wöhler goochelde met ammoniak en verkreeg ureum, een afvalproduct bij de eiwitstofwisseling in de lever. N.B. Ureum heet in het Duits Harnstoff; harnen is plassen.
Hij beschreef zijn vondst als volgt:
Am 22. Februar 1828 schrieb Wöhler einen Brief an Berzelius in dem er ihm mitteilte, dass er "Harnstoff machen kann, ohne dazu Nieren oder überhaupt ein Thier, sey es Mensch oder Hund, nöthig zu haben.* Das cyansaure Ammoniak ist Harnstoff."
"Diese künstliche Bildung von Harnstoff, kann man sich als Beispiel von Bildung einer organischen Substanz aus unorganischen Stoffen betrachten."
* zonder daarvoor nieren, of überhaupt een dier, zij het mens of hond, nodig te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten