Dagboek van een jager

Het vorige weekend schotelde NRC Handelsblad de lezers een hele pagina voor met het dagboek van een jager. Met drie kleurenfoto’s, van man, hond en dubbelloops jachtgeweer. (NRC Weekend, Hollands Dagboek, 3-12-2011)

Ik besloot het abonnement op te zeggen maar bedacht me. Ik schrijf een commentaar. Als dat geplaatst wordt, is het weliswaar een troostprijs, maar beter iets dan niets. Dus mailde ik het volgende:

Het vorige weekend schotelde de krant de lezers een hele pagina voor met het dagboek van een jager. Met drie kleurenfoto’s, van man met hond en dubbelloops jachtgeweer. Het dagboek beslaat acht dagen en geeft een goed beeld van een “gepassioneerde jager”. Op vrijdag schiet hij een fazant en een vos. Op zaterdag een haas. Op maandag ganzen. Op de laatste dag is er sprake van een drukjacht op wilde zwijnen.

Details van kreperende dieren worden weggelaten; het moet wel de indruk van ‘sport’ blijven maken. Maar dat is het niet. Het gaat jagers niet om de beheersing van een wapen. Het zijn geen scherpschutters, zelfs geen geoefende schutters: dat is teveel gevraagd.

Het gaat om niks anders dan de lust om te doden. Dieren opschrikken en uit hun schuilplaatsen jagen. En dan, terwijl ze wegvluchten, ze proberen neer te schieten. Het is onvoorstelbaar, maar er zijn mensen die daar plezier aan beleven.

Tijdverdrijf van het allerlaagste allooi. Een jager levert geen enkele inspanning. Er is geen strijd, hij loopt geen enkel risico en heeft niets te verliezen. Dieren worden niet beslopen, maar comfortabel opgewacht (foto), ook vanuit schuilhutten.

Wat ooit, in (pre)historische tijden, nooddruft was, noodzaak om te overleven, is nu verworden tot louter moordzucht. Destijds werd het wild met primitieve wapens bejaagd. Het had een faire kans om te ontkomen. Tegen moderne vuurwapens maakt geen enkel dier een kans. De uitwisseling op jagersniveau betreft, geloof het of niet, “sterke verhalen”.

Er is geen respect voor niet-menselijk leven. Het wilde dier wordt niet gezien als gelijkwaardig. Zijn levenswil speelt geen rol. Het bestaan van familiebanden – Bambi! – het komt in deze mensen niet op. Het dier is voor de jager verworden tot object, niks meer dan een bewegende schietschijf.

Wat beweegt een krantenredactie om voor dit walgelijke bedrijf een hele pagina af te staan?

Hoe lang zal deze barbarij nog voortduren voordat een beschaafde samenleving daar een einde aan maakt?

P.S. Willem Breedveld was jarenlang verbonden aan Trouw, een dagblad dat moraal en fatsoen graag hoog in het vaandel draagt. Tegen het eind van zijn leven presteerde hij het om zich onsterfelijk te maken – in de slechtste zin van het woord – door over de jacht met verwondering te schrijven, n.b. boven het stuk: ‘Plezier beleven aan doden mag niet.’

 ***

De krant antwoordde als volgt:

Geachte heer / mevrouw,

Hartelijk dank voor toezending van uw brief. Wij moeten u echter berichten dat wij deze niet zullen plaatsen. Door de grote hoeveelheid post die wij ontvangen moeten wij streng selecteren. Onze voorkeur gaat (deze keer) uit naar andere bijdragen.  Wel is uw mail doorgestuurd naar onze ombudsman.

Het spijt ons u niet anders te kunnen berichten.

***

So far so good. Ik vind het helemaal net erg als de krant aan een reactie van iemand anders de voorkeur geeft. Nieuwsgierig nam ik dit weekend de krant door. NIET EEN REACTIE. Ik weet niet of dat aan de lezers ligt of aan de redactie, maar ik heb nu alsnog opgezegd.