Janna. In memoriam.

Vandaag kwam de rouwkaart: Janna is overleden. Plotseling. Ze heeft een mooie leeftijd bereikt maar is niet heel oud geworden.

Janna was een van mijn idolen uit de kindertijd. Ze was de jongste dochter in een boerengezin waarin ik jarenlang de vakanties doorbracht. Ze had twee oudere broers, met wie ik uiteraard het meest optrok. Zij was er meer op de achtergrond. Ik was de benjamin, en werd in het gezin min of meer als nakomertje beschouwd. Maar het was geen familie: de relatie stamde uit de oorlogstijd.

Mijn oudste herinnering aan haar is dat ik door haar gewassen werd. Op zaterdag ging ik in de teil en stond dan poedelnaakt voor haar om afgedroogd te worden. Ik schaamde me niet maar tot mijn eigen verbazing herinner ik het me wel. Maar misschien ook omdat het bij ons thuis zo niet ging.

Toen ik ouder was, stoeide ik soms met haar en werd ik me bewust van een erotische aantrekking.

Ze kreeg kennis aan een handelsreiziger in landbouwmachines; geen boer maar wel iemand die van het boerenbedrijf goed op de hoogte was. Hij hielp soms ook mee bij het oogsten. Janna trouwde van huis uit met deze Herman: een aardige, degelijke echtgenoot en het huwelijk heeft tot haar dood geduurd.

Daarna ben ik de familie en dus ook haar uit het oog verloren. Een keer heb ik ze thuis opgezocht in hun mooie bungalow in Dalfsen. Ik had moeite haar te herkennen en tot overmaat van ramp werd ze nu ook nog Janny genoemd. De jaren en het moederschap hadden haar uiterlijk veranderd. Herman daarentegen was weinig veranderd. Hij hield zich onledig met het fokken van paarden.

Het bericht van overlijden geeft altijd een schok. Het drukt je met je neus op het feit van je eigen vergankelijkheid. Hoe lang heb IK nog?! Maar ook vaagt het weer een stukje weg van die prachtige tijd die ik op de boerderij heb doorgebracht. En ik heb bij leven geen afscheid van haar kunnen nemen.

Zij ruste in vrede.