Galathea, zie! de dag komt aan

Galathea wordt ’s nachts in haar kamer stiekem bezocht door haar minnaar. Dat duurt tot het ochtendgloren. Als de jongeman ziet dat de dageraad aanbreekt zegt hij tegen Galathea dat hij moet gaan. Maar zij wil dat hij blijft, ze zegt: ‘Je vergist je, het is geen daglicht, het zijn de sterren, het is de maan.’ Maar haar minnaar zegt dat ze nog eens goed moet kijken: het is wel degelijk het daglicht dat doorbreekt. Dan ziet ze het ook en geeft ze toe dat hij, helaas, moet gaan. De geliefde vraagt of hij vanavond weer mag komen. 'Nou', zegt Galathea, 'dat is goed als mijn moeder het maar niet hoort.'

Dit is een romantische inleiding op een nachtelijke gebeurtenis waarmee ik af en toe te maken heb.

Als de buurkat ’s nachts het huis niet in kan, komt hij naar mij toe. Om mij te bereiken moet hij echter wel de nodige moeite doen. Ik slaap namelijk op de eerste etage. De weg daar naartoe is als volgt.
Vanaf de begane grond springt hij op een tafel. Vanaf de tafel springt hij op het dak van een schuurtje. Vanaf dat dak springt hij op de balk waarin het zonnescherm hangt. Je moet hierbij niet alleen behoorlijk kunnen springen maar ook afstanden kunnen schatten (in het donker).

Dan komt het moeilijkste gedeelte. Mijn raam is dicht en de balk is ongeveer een meter lager. Nu moet hij ervoor zorgen mijn aandacht te trekken om het raam open te doen, zodat hij vanaf de balk in het raamkozijn kan springen en zo naar binnen komen. Hoe hij het precies doet weet ik niet want ik slaap, het is bijv. twee uur in de nacht. Maar ik hoor hem tegen mijn raam aanspringen. Het is een gevaarlijke manoeuvre want hij moet wel terugkomen op die smalle balk, anders valt hij enige meters naar beneden op de tegels. Eenmaal binnen gaat hij meestal gauw op mijn bed liggen en laat zich als een blok tegen me aan vallen om in te slapen.

Hoewel ik niet blij ben met dit nachtelijk rumoer, doet het me wel eens denken aan Galathea die 's nachts bezoek krijgt van haar onverschrokken minnaar.