Sinds 1928 bestond er een radioprogramma met de titel "Hallo Bandoeng".
Via dat programma konden mensen in het toenmalige Nederlands-Indië telefoongesprekken voeren met hun familie in "Holland".
Burgerluchtvaart bestond in die tijd nauwelijks; varen tussen Indië en Holland duurde erg lang en werd hoogstens eens in de zes jaar gedaan, zodat de familieleden in de verschillende rijksdelen alleen via de post en telegrafie contact met elkaar konden hebben.
De oprichting van dat programma vond dan ook veel waardering.
Omdat dit een site over dieren is, vermeld ik enkele anekdotes over Indië en dieren.
BeantwoordenVerwijderenMijn oma had in Indië een groot erf waarop ze veel dieren hield, waaronder kippen. Er was eens een kuikentje dat ze vaak in haar schortzak stopte. Toen het kuiken al een volwassen kip was geworden, liep ze nog steeds achter mijn oma aan.
Eens werd er een vogel dood aangetroffen in de tuin. Het broertje van mijn moeder, dat toen vijf jaar oud was, stopte de vogel in een doos om hem plechtig te begraven. Het regende en daarom liep er een Indonesische jongen naast die een pajong (paraplu) boven de doos hield, zodat de dode vogel niet nat kon worden, wat afbreuk zou hebben gedaan aan het plechtige karakter van de begrafenis. Mijn oom woonde later in Amsterdam in een huis zonder tuin. Voor de beide honden die hij had gehad, had hij twee graven gekocht op de dierenbegraafplaats. Hij had dwergsparretjes bij de graven geplant. 's Zomers moest hij er dagelijks naar toe gaan om de sparretjes water te geven. Toen zijn beo na vijfentwintig jaar het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld, stond mijn oom voor een dilemma. Van de wet mochten alleen honden en katten op de dierenbegraafplaats worden begraven. Hij heeft het vogeltje toen stiekem in het graf van zijn ene hond begraven.
In Indië had hij eens een kleine krokodil in een riviertje gevonden, die hij mee naar huis had genomen. Terwijl hij nog bezig was met het graven van een vijver in de tuin voor de krokodil, stond er al iemand van de gemeente op de stoep, die zei dat die krokodil onmiddellijk moest worden afgegeven bij de dierentuin. De buren waren zeker bang geworden.
Mijn vader was vóór de Tweede Wereldoorlog eens met vakantie op Sumatra. De hoteleigenaar beweerde dat hij rustig in het bos kon lopen, maar mijn vader kwam daar wel een tijger tegen. Mijn vader is in een boom geklommen en de tijger liep weg. Het dier had zeker al gegeten. Later zei mijn vader dat een poes van mij op dezelfde manier sloop als die Sumatraanse tijger.
DE VAKANTIEPERIKELEN van een KONIJN!
BeantwoordenVerwijderenIk heb een dierenverhaal dat zich niet in Indonesië afspeelt, maar veel dichter bij huis. Het is ook niet zo spannend met tijgers ed. maar hier dan toch mijn verhaal:
Ik was 10 of 11 jaar oud toen ik een konijn kreeg voor mijn verjaardag: Joris was zijn naam.
Wij hadden een grote tuin en Joris liep daar gewoon los. Tot zgn. groot ' verdriet' van mijn vader....daar ging zijn mooie bloementuin.
(Maar stiekem kon hij er echt wel om lachen).
Alle nieuwe bloembolletjes die het namelijk waagden om met de kop boven de grond te komen hadden geen schijn van kans...díe waren namelijk voor Joris.
Hij vond ze echt vurrukkulluk...een delicatesse op het konijnenmenu
!
Alleen als Joris zich een gang graafde en dan bij 'Opa Oudenaller' de buurman, weer boven kwam dan was er 'paniek' want 'Opa Oudenaller' had een moestuin en had in zijn werkbare leven op het abattoir gewerkt !!!!!
En oh wee als Joris zijn sla, boontjes, kool ed. op het menu van de dag zou zetten... 'Opa Oundenaller' zou dan 'not amused' zijn geweest!
Ik 'verdenk' hem er niet van dat hij het beestje wat aan zou hebben gedaan omdat het bij mij hoorde.
Maar hij zou wel degelijk gebromd hebben als zijn kropjes sla ineens 'koppie kleiner' waren geworden door de lekkere trek van Joris.
Dus om zowel de moestuin van 'Opa Oudenaller' als Joris het konijn te redden, moesten wij wel alert zijn en terstond in actie komen om met grote hulptroepen achter Joris aan te vangen.
En toen gingen we met vakantie: naar Loosdrecht!.....maar wat te doen met Joris?
Die heeft toen, voor een konijn althans, de reis van zijn leven gemaakt.
Mijn vader bedacht zich geen moment: hij reed motor, stopte Joris in zo'n rieten koffer (dus daar kwam lucht in) en dat ging achter op de motor (4 km, dus niet zo heel erg ver).
Eenmaal in Loosdrecht aangekomen moest Joris wel eerst nog in een grote BM (zeilboottype) om bij ons huisje te komen... als de boot schuin ging schoof Joris over de houten vlonders van de ene naar de andere kant ...maar we hielden hem natuurlijk wel heel goed in de gaten.
Eenmaal bij het huisje aangekomen, dat helemaal vrij op een eilandje stond, hebben we Joris natuurlijk losgelaten en...Joris heeft de tijd van zijn leven gehad!
We zagen hem alleen nog als hij eten kwam halen: in zijn oranje-rode stenen bakje met brood, beetje suiker en melk.
Ik weet niet of dit goed of gezond was voor een konijn, maar hij lustte er met recht wel pap van.
Hij smikkelde terwijl dat wiebelneusje maar bleef wiebelen en de melkdruppeltjes aan zijn snorharen hingen.
Ook kwam daar 2 keer per dag een witte eend,'Piet Eend', langs om eten te halen.
Op een dag stond Joris op de lage steiger verdwaasd in de ogen van Piet Eend te staren, terwijl je Piet Eend kon zien denken: ' Wat is dat voor een rare eend in de bijt'?
In ieder geval: wij kinderen genoten van onze vakantie in Loosdrecht, maar ik denk Joris nog het meest !!
Het wordt nog gezellig op deze site, met al die dierenverhalen.
BeantwoordenVerwijderen