Een nieuwe ster aan het NRC-firmament, nu we op Marjoleine de Vos langzamerhand (gelukkig) een beetje uitgekeken zijn.
We gaan er niet teveel woorden aan vuil maken, maar de kop boven haar krantenstukje: ‘Denk met Dierendag eens aan het eetbare dier’, vraagt toch wel om een reactie.
Het hele verhaaltje is geschreven in de wij-vorm. “Wij eten dieren.” “We weten het niet meer.” “We weten niks (…)”.
Ik zou zeggen, mevrouw, begin eens met voor uzelf te spreken. Ik eet namelijk geen dieren, en meen ook nog wèl iets te weten.
Voor Vreugdenhil is Dierendag de dag om na te denken over de vraag of ze misschien toch ook nog haar eigen hond zal opeten.
Ze heeft het ook even over paling. Als volgt: “Wat doen we eigenlijk met die paling, nu hij met uitsterven wordt bedreigd? Ervan p r o f i t e r e n of met rust laten?”
Anders dan ze pretendeert heeft de schrijfster niet het minste idee van het dierenleed, dat o.a. gepaard gaat met het vangen, het transport, het gevangen houden (in een bun) en – boven alles – met het doden van paling.
Voor deze mevrouw staat paling voor: “zachtjes gestoofd met groene kruiden en witte wijn.”
Ik mag dan zelf geen vlees/vis eten, - ik begin me toch af te vragen hoe Janneke Vreugdenhil zelf zou smaken...“zachtjes gestoofd met groene kruiden en witte wijn.”
betreft: NRC Weekblad d.d. 3-10-2009
Hoewel ik het eens ben met je kritiek op deze journaliste van het Handelsblad, moet ik denken aan wat de Volkskrantjournaliste die de kookrubriek deed eens schreef: "Overdreven dierenliefde brengt het beest in de mens naar boven".
BeantwoordenVerwijderen