Toen Kongo onafhankelijk werd, moest hij, net als alle andere blanken, vluchten voor zijn leven. Terug in België kon hij niet aarden; hij benoemde dat land (en Europa) als Schroot. Het was niet het ware leven. De gelijknamige roman hierover maakte heel grote indruk op mij.
Daarna verloor ik de man uit het oog. Hij legde zich toe op het schrijven van misdaadromans – een genre dat me niet boeit.
Tot mijn stomme verbazing hoorde ik vanavond in de auto ineens de aankondiging van het interview met hem. Dat liet ik me niet ontgaan!
Geeraerts is nu 80 jaar. Hij maakt een vrij vitale indruk, hoezeer hij ook lijdt onder het verlies van zijn (veel jongere) vrouw, met wie hij dertig jaar lang een twee-eenheid vormde.(foto onder) Zij stierf vorig jaar aan kanker. Zijn volgende boek gaat over haar en over de dood. Het zal heten: De zwarte vogel.
Heel vreemd – voor mij - was in dit gesprek zijn passie voor klassieke muziek. Het is ongeveer het laatste wat ik bij deze auteur zou verwachten. De aanleiding voor het gesprek was zijn nieuwe boek, getiteld Muziek en emotie.
Zijn misdaadromans hebben ook literaire kwaliteit.
BeantwoordenVerwijderen"Literaire kwaliteit": akkoord. Wat mij betreft is dat toch niet voldoende. Daarmee kun je nog alle kanten uit.
BeantwoordenVerwijderenIk heb meer misdaadgeschiedenissen gelezen dan me lief is; laat ik eens een prominente noemen: ‘De zaak-Sara Beugeltas’, van Koos van Weringh.
Natuurlijk heb ik ook wel misdaadromans gelezen. 'De kroongetuige' van Maarten 't Hart bijv. vond ik wel aardig, maar geen onverbiddelijke bestseller.
Dat is zeker wel de klassieke, bloedstollende roman van Theodore Dreiser uit 1925 (1ste druk): 'An American Tragedy'.
P.S. Ook de vrouw van Geeraerts, Eleonore, hield NIET van het genre!
BeantwoordenVerwijderen"De gebroeders Karamazov" van Dostojevski wordt ook wel als een literaire misdaadroman beschouwd. In het algemeen was ik ook geen liefhebster van misdaadromans, maar sinds ik iets uit een thriller van Nicci French heb gelezen, ben ik anders erover gaan denken. Inmiddels heb ik met veel genoegen al haar thrillers gelezen plus drie van haar vier "gewone" psychologische romans, die zij onder de naam Nicci Gerrard heeft gepubliceerd. Van de Nederlandse thrillerschrijvers vind ik Esther Verhoef lang niet gek.
BeantwoordenVerwijderenIk heb een paar boeken van Dan Brown gelezen om te weten te komen waarom er zoveel deining over was ontstaan. Het is geen literatuur, maar wel onderhoudende ontspanningslectuur.
Nicci French schrijft heel beklemmend over vrouwen die worden achtervolgd door psychopaten. Misschien dat ik haar graag lees om onbewuste angsten te verwerken.
'Karamazow' ken ik niet maar 'Misdaad en straf', (of: 'Schuld en boete') van dezelfde auteur, Dostojewski, is ook een fascinerende roman, in dit genre.
BeantwoordenVerwijderenGepubliceerd in 1 8 6 6 !
"Misdaad en straf" (in de oude vertaling inderdaad "Schuld en boete") heb ik ook gelezen, net als ander werk van Dostojewski. In het algemeen wordt "Misdaad en straf" echter niet als een misdaadroman beschouwd. Eigenlijk raar, omdat er twee moorden in worden gepleegd. Aan de andere kant wordt "Een nagelaten bekentenis" van Marcellus Emants (ook uit de tweede helft van de negentiende eeuw) evenmin als een misdaadroman beschouwd, maar als een psychologische roman. Dat de hoofdpersoon zijn vrouw heeft vermoord, maakt het boek nog niet tot een misdaadroman. Er zijn spannende boeken (thrillers) en psychologische romans en daarnaast bestaan er psychologische thrillers, zoals die van Nicci French. Kortom: de genres kunnen in elkaar overlopen.
BeantwoordenVerwijderen