Zoveel van een en hetzelfde element!
In het geval van de zee was dat niet fijn, maar voor al dat zand gold het tegenovergestelde, alsof het compensatie, troost en geruststelling ineen was voor die overmaat aan water iets verderop. Dat je er vrij kon ronddollen zonder een struik of steen te ontmoeten! Er kwam, ook toen hij al op leeftijd was, een jeugdige joligheid over hem.
Wie denkt dat honden geen gevoel voor humor hebben, vergist zich. Als ik deed of ik zijn staart wilde pakken, begon hij razendsnel om zijn as te draaien zodat ik er geen vat op kon krijgen. Mijn hand schoot voortdurend uit in de richting van zijn wapperende vaantje, maar Daan was me steeds net te snel af.
Om me extra te tarten boog hij af en toe door zijn voorpoten, of eigenlijk leunde hij op wat ik voor het gemak maar zijn ellebogen noem en keek me breed grijnzend (ik verzin het niet) aan. Daarbij wiegde hij uitdagend met achterwerk en staart. Ik ging over op een andere tactiek, waarbij ik in een halve boog naar zijn achterkant sloop om buiten zijn gezichtsveld zijn staart te grijpen. Hij deed of hij niets merkte maar draaide zich, op het ogenblik dat mijn overwinning nabij was, razendsnel honderdtachtig graden om en weer greep ik mis. Zo renden we rondjes om elkaar heen, tot een van ons het spel wegens uitputting staakte. Meestal was ik dat.
***
Uit: Tessa de Loo, Daan (novelle)
Arbeiderspers, € 12,50
Geen opmerkingen:
Een reactie posten