Naar mijn mening is dit de wereld op z’n kop. Als het over lijden gaat, dan is weinig of niets te vergelijken met dat van de proefdieren die opgesloten zitten, en mishandeld worden tot de dood erop volgt.
Verzorger of onderzoeker daarentegen word je uit vrije wil en je kunt er op ieder gewenst moment mee ophouden en iets fatsoenlijks gaan doen.
Enkele jaren gelden was er iemand die opperde een monument voor de proefdieren op te richten. Zij zei dat het 'uit dankbaarheid' was, maar ze bedoelde waarschijnlijk een gedenkteken voor de gewetenloosheid en barbaarsheid van de mensheid. Mij komt dan het beeld van Zadkine voor ogen, dat in Rotterdam staat (foto). Of het monument voor de slavernij in Amsterdam.
Bovengenoemd artikel van Bert Keizer heb ik ook gelezen. De teneur ervan is dat proefdieren beter kunnen worden verzorgd door mensen die van dieren houden en verdriet hebben om het lijden en sterven van dieren dan door mensen die niets om dieren geven. Het is triest dat we in een wereld leven waarin we mensen ertoe aanzetten moorden te plegen (oorlog te voeren) en experimenten op dieren uit te voeren. In plaats dat we met de vinger wijzen naar militairen en proefdierverzorgers moeten wij als samenleving duidelijk maken dat wij deze praktijken niet meer wensen.
BeantwoordenVerwijderenZie svp. niet voorbij aan de eigen verantwoordelijkeid van mensen.
BeantwoordenVerwijderenDe veelgelauwerde wereldkampioen boksen zwaargewicht, Cassius Clay (later zich noemende: Mohammed Ali), WEIGERDE mil. dienst, dwz. uitzending naar Vietnam tijdens de oorlog aldaar. (Hij prefereerde gevangenisstraf.)
Dat is een zeldzaam voorbeeld van het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid.
Dienstweigering was gelukkig niet zo zeldzaam.
BeantwoordenVerwijderen