Thieme en plantaardige eiwitten (ingezonden)

Voorstel voor een paradigmaverandering van de productie van dierlijke eiwitten naar de productie van plantaardige eiwitten. Daar zullen we allemaal wel bij varen.

Ik zal er graag iets over zeggen, maar ik ben een (kritische) partijgenoot. Daarom zou ik graag willen weten wat critici uit andere partijen hier nu eigenlijk op te zeggen hebben.

Het essay is ingedeeld in vijf hoofdstukjes:

1. Emoties en het misbruik van dieren

2. Crisis, en nu?

3. Crises in samenhang

4. Politiek die verder gaat dan de belangen van de eigen soort

5. Het gelijk van de dieren, het geluk van de mensen

De hoofdstrekking van het pleidooi is de noodzaak van de ‘transitie’ (overgang) van dierlijke naar plantaardige eiwitten. We moeten af van het eten van vlees. Thieme noemt ook wel schadelijke effecten van de vleesconsumptie voor de gezondheid van de mens, maar naast de betekenis voor het dierenwelzijn legt zij de nadruk op het feit dat de veehouderij medeveroorzaker is van de opwarming van de aarde. Het grootste deel van het boekje gaat over dit onderwerp, waar ik hier niet verder op inga. Politiek eist zij - om te beginnen - een verhoging van de btw op vlees van 6 naar 19 %. Dat levert al meer op aan klimaatwinst dan bijvoorbeeld de kilometerheffing. Voor de ontwikkeling van plantaardige initiatieven dient een fiscaal vrijstellingsregiem te gelden.
In het eerste hoofdstuk bespreekt ze een aantal veelgehoorde drogredenen, zoals ‘vlees is zo lekker’; ‘dieren zijn de hoge kosten van bescherming niet waard’; ‘de natuur is wreed’ en één van de nieuwste: ‘Als we dieren rechten geven, dan gaat dat ten koste van mensen.’

In de volgende hoofdstukken maakt zij goed gebruik van de actuele bankcrisis, en verbindt die aan andere crises: dierziektencrises, voedselcrisis, biodiversiteitscrisis, klimaat- en milieucrisis. Veel politiek ingrijpen lijkt erop gericht te zijn de oude toestand te herstellen. En dat is iets wat we nu juist niet zouden moeten willen. Grappig is het deel waarin zij ingaat op vooroordelen ten opzichte van de Partij voor de Dieren. Zo schrijft ze: “Voor veel mensen zou het een geruststelling zijn, wanneer er iets mis zou blijken met de mensen binnen de Partij. Want dat zou het ultieme bewijs van overbodigheid zijn.” Ze is niet bang zichzelf hierin te betrekken: “Stel je voor (…) dat de PvdD een verborgen religieuze agenda heeft (…). Of dat de voorzitter van de partij met een jager trouwt.”

En in meer algemene zin: “Stel dat elke roddel klopt die de indruk wekt dat wie opkomt voor dieren niet deugt, niet spoort of gedreven wordt door een persoonlijke afwijking of onverwerkt verleden” – dat zou bewijzen dat er niets hoeft te veranderen, dan zou het uitbuiten en mishandelen van dieren gewoon kunnen doorgaan. Dan zouden de landbouwministers door kunnen gaan met uitbreiding van de vee-industrie met megastallen. En daarbij in strijd komen met de milieuministers en die van ontwikkelingssamenwerking, die als beleid nu juist een vermindering van de consumptie van dierlijke eiwitten hebben. Juist door haar afwijkende manier van politiek bedrijven kan de PvdD het overstijgend belang van een duurzame toekomst voor de mens, voor dieren, natuur, milieu naar voren brengen.

Berend Baggersloot