Op 21 augustus 2008 veroverde Maarten van der Weijden in Peking olympisch goud op de tien kilometer openwaterzwemmen. De machtsgreep markeerde het einde van een lange (lijdens)weg naar de top. In de autobiografie Beter vertelt Van der Weijden zijn levensverhaal.
Olympisch zwemkampioen en ex-kankerpatiënt Maarten van der Weijden heeft zich in zijn autobiografie Beter niet willen verschuilen. ,,Het is een eerlijk verhaal geworden. Ik wilde domweg de rauwe werkelijkheid schetsen, niet een romantisch beeld oproepen. Daarom is ook niemand gespaard. Om te voorkomen dat het één groot dankwoord zou zijn.''
Tijdens het schrijven herbeleefde hij zijn verleden: zijn jeugd, de ziekteperiode, de in tweeën gehakte zwemcarrière en de gemaakte keuzes in het leven. ,,Het was soms confronterend en heftig. Het oprakelen van m'n ziekte greep me gek genoeg niet enorm aan. Wel m'n gedragingen. In het olympische jaar stond ik bijvoorbeeld anders in het leven dan nu, ging ik wel erg ver. Alles moest wijken. M'n vriendin Daisy was er de dupe van, de inmiddels herstelde relatie hield dan ook niet stand. Daarop ingaan maakte veel meer bij me los.''
Van der Weijden neemt evenmin een blad voor de mond als hij het heeft over de moeizame band met zijn vader, wiskundeleraar, en zijn no-nonsenseopvoeding.
Tevens staat hij uitgebreid stil bij zijn lotgenoten in het ziekenhuis, op het leed dat zijn zus Etta trof, de wijze waarop hij terugkeerde als openwaterzwemmer en het traject dat uiteindelijk in een olympische- en wereldtitel uitmondde. Maar bovenal heeft hij een uitgesproken visie op de slopende ziekte die bij hem in 2001 werd geconstateerd: acute lymfatische leukemie.
Stelling neemt Van der Weijden tegen mensen die, zoals wielrenner Lance Armstrong, zeggen dat kanker kan worden overwonnen.
,,Je geneest niet omdat je er tegen vecht of positief blijft denken. Ik ben gaan liggen en heb m'n lot in andermans handen gelegd. Ik heb er niets voor gedaan.''
Hij begrijpt het overigens wel, die insteek. ,,Het geeft natuurlijk houvast als je kunt overwinnen. Maar door zo te denken, veroordeel je de kankerpatiënten die komen te overlijden. De schuld van hun dood leg je dan als het ware bij henzelf. Dat verdienen ze niet.''
Van der Weijden is tevreden over het boek. ,,Het moest een waarheidsgetrouw levensverhaal worden, zonder opsmuk. Dat is, vind ik, gelukt.''
Als ex-kankerpatiënte wil ik toch nog reageren. Je moet je inderdaad beter laten maken door artsen, maar tegelijk heb je doorzettingsvermogen nodig om een langdurige, zware behandeling te doorstaan en niet voor de dood te kiezen.
BeantwoordenVerwijderen