Honden zijn bijzondere dieren. Zij zijn trouw, waakzaam en bezorgen hun baas of bazin een leuk netwerk met andere hondenuitlaters.
Maar honden zijn anderen ook wel eens tot last. Een hondenbeet wordt niet door ieder kind geapprecieerd. Blaffende honden bijten weliswaar niet, maar ook hondengeblaf roept soms weerstand op.
In Nederland honoreert de rechter hiertegen gerichte klachten al gauw. In Italië wordt hier anders over geoordeeld, getuige wat de vrederechter te Reggio Emilia op 13 augustus 2006 besliste.
Eiser had zich beklaagd over gedaagde wiens hond urenlang bleef blaffen. Eisers nachtrust werd hierdoor verstoord en zelfs werd de rust in zijn gezin erdoor bedreigd. Bij wege van verzoening stelde eiser voor om de hond van een anti-blafband ('un cotlare antiabbaio') te voorzien. Zo'n band verhindert de hond door het produceren van tonen van een bepaalde hoogte om harder dan normaal te blaffen.
De vrederechter wil hier niets van weten: 'Het dient de hond vrij te staan om te blaffen, omdat hij op deze wijze zijn emoties uitdrukt, in positieve en in negatieve zin, zijn identiteit en zijn wezen tot uitdrukking brengt; want elke beperking dient te worden verboden, omdat zij schadelijk is voor de ontwikkeling van de existentie, in ruime zin, van de beste vriend van de mens'.
Hebben ook hanen recht op zelfontplooiing?
Het standaardarrest in ons recht over geluidsoverlast van dieren is dat van de Losserse haan: NJ 1994, 107. Het recht op zelfontplooiing van de haan speelt daarin geen rol.
Iets om - met het oog op het gelijkheidsbeginsel - voortaan rekening mee te houden?
Of gelden de rechten van het dier alleen voor de beste vriend van de mens?
Ewoud Hondius
Ars Aequi 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten