Ziekenhuis

Vandaag begrepen de staffordshire terrier ('Amstaff') en ik elkaar even niet. 

we waren aan het hollen toen ze opeens bleef staan om te zien of het vrouwtje nog wel in de buurt was. 

Hoe flink ze zich ook voordoet – ze kan geen 2 min. zonder het vrouwtje.

Ik had daar niet op gerekend; de lijn trok strak en op het houten bruggetje gleed ik onderuit.

Vol op mijn elleboog, stekende pijn in de schouder, - groggy.

Om een lang verhaal kort te maken; ik kwam terecht op de eerste hulp van het vu ziekenhuis.

Het was er gelukkig stil dus er konden al vrij gauw foto’s gemaakt worden. Ik vroeg aan de verpleegkundige wat ze van de foto’s dacht. Daar kreeg ik 3 antwoorden op;

1. dat mag ik niet zeggen;
2. de dokter heeft een beter beeldscherm, wij kunnen de foto’s niet zo goed zien;
3. ik denk dat de schouder ontwricht is, een stukje uit de kom. 

de officiële uitslag was dat er een stukje bot in de schouder losgeraakt is. Het is niet ernstig en moet met rust helen. Ik kreeg een mitella aangemeten. Overigens heet die doek niet meer zo; het is nu ‘sling’. 

Het parool is dus: laat je sling niet slingeren.

Ik weid er niet verder over uit maar het interessante was dat ik geen dokter te zien kreeg. Die verheft voor dit soort spoedjes het achterwerk niet. Hij beoordeelt alleen de foto’s. Tussen patient en arts pendelt een co-assistent, in mijn geval een lieftallige blondine van een jaar of 26.

De Arabier zegt: 'met 1 hand kun je niet klappen.' Ik voeg eraan toe: zonder het gebruik van je linkerarm is bloggen ook knap lastig. Om het over de rest maar niet te hebben.