Een van de invloedrijkste denkers van onze tijd is de Brit John Gray.
Hij is een criticus van religie èn humanisme, die hij beschouwt als twee kanten van dezelfde valse munt.
Zijn filosofie is in de lijn van Peter Singer, die in Animal Liberation vooral een aanklacht publiceerde tegen de manier waarop mensen omgaan met dieren.
Gray pakt het wat filosofischer aan in zijn boek Strohonden. Gedachten over mensen en andere dieren. Niettemin breekt hij het hoogmoedige beeld dat de (westerse) mens van zichzelf heeft, genadeloos af.
N.B. Het boek heeft geen relatie met de film Straw Dogs uit de 70-er jaren van de vorige eeuw.
Hieronder een fragment uit het hoofdstukje dat heet Stervende dieren. Het sluit aan op de discussie die hier vorige week gevoerd werd over ‘Stervenshulp’.
Wij denken dat wij anders zijn dan andere dieren omdat wij ons onze dood kunnen voorstellen, terwijl wij niet méér weten dan zij over wat de dood brengt.
Iedereen zegt ons dat dood betekent dat het leven uitdooft, maar wij hebben er geen flauw benul van wat dat betekent.
De waarheid is dat wij het voorbijgaan van de tijd niet vrezen omdat wij de dood kennen.
Wij vrezen de dood omdat wij weerstand bieden aan het voorbijgaan van de tijd.
Als andere dieren de dood niet vrezen zoals wij dat doen, is dat niet omdat wij iets weten wat zij niet weten. Het is omdat zij niet met tijd belast zijn.
Wij beschouwen zelfmoord als een uitsluitend menselijk privilege.
Wij zijn blind voor het feit dat de manieren waarop wij en andere dieren onszelf uit de weg ruimen, erg op elkaar lijken. Tot ongeveer een eeuw geleden was het gebruikelijk dat mensen zich door longontsteking ('de vriend van de oude man') van het leven lieten beroven, of hoe zij hun dagelijkse inname van opiaten verhoogden totdat zij voor eeuwig in slaap vielen. De mannen en vrouwen die dat deden namen de weg naar de dood, soms bewust, maar vaker in een instinctieve beweging die niet anders is dan die waarmee een kat een rustig plekje zoekt om haar einde af te wachten.
Ooit eens het volgende gehoord van oude Indiaanse vrouwen: als een oude Indaanse vrouw haar man had verloren en dus weduwe was geworden, dan trok zij zich terug naar de bergen in haar omgeving en ging daar gewoon zitten wachten tot de dood kwam.
BeantwoordenVerwijderenEn die kwam !!
Maar, daar hielp zij zichzelf wel bij: de Indianen beschikten (of beschikken nog steeds?) namelijk over een ademhalingstechniek waardoor het hart gewoon stopt met slaan.
(Ik meen dat mensen die zichzelf in trance
'werken' dit ook zouden kunnen en dat dit daarom ook alleen door 'ervaren mensen' moet worden toegepast).
Even afgezien van de vorige stelling op dit weblog '"of je leven wel of niet meer de moeite waard is", vind ik deze zgn.
"Indiaanse Methode" eigenlijk een natuurlijke, humane en waardige manier van zelfbeschikking.
Je beschikt zo totaal over je eigen geest en daarmee tegelijkertijd ook over je eigen lichaam.
Maar ja, ik ben daar zelf nog niet aan toe :-) .