Slipjacht

Onlangs kwam ik ongewild terecht in een ‘slipjacht’. Ik lag in de zon in een duingebied. De honden mochten er loslopen. Het was prachtig weer en er waren weinig bezoekers. Een terrein zoals je het niet al te vaak tegenkomt. Er passeerden op enige afstand twee joggers die iets aan een lijn over de grond achter zich aan trokken, alsof ze een spoor uitzetten. Ik voelde direct onraad, maar stond er verder niet bij stil. Het verstilde landschap stond geen nare gedachten toe.

Dat zou weldra veranderen in een inferno. In de verte klonk plotseling aanzwellend gejank en geblaf van een meute honden, die echter nog op vrij grote afstand voorbij renden. Maar kort daarop stormde een uitgebreide groep ruiters op mij af. Geschrokken pakte ik ijlings m’n boeltje bij elkaar om er niet tussen te komen. Ze passeerden in galop en lieten mij in een wolk van stof en zand achter. De honden kon ik nog net op tijd aanlijnen, opdat ze de paarden niet zouden aanvliegen.

De laatste vier vormden op het oog een gezin: vader, moeder, en twee kinderen. Zij konden het tempo niet bijhouden. Het kleinste kind reed voorop op een pony, maar het had de macht over het dier verloren en dreigde eraf te vallen. Het droeg wel een cap. Ik werd toen ook nog eens getrakteerd op het gekrijs van de ouders aan het adres van dat kind. Ik weet niet meer wat er precies geroepen werd maar feestelijk was het allesbehalve. 

***

Bij het ochtendrapport krijgen we de scans te zien van de wervelkolom van Robert van Houten, twaalf jaar oud en van zijn paard geworpen. Nou ja, pony.

Het gevolg was een dwarslaesie op C6-7, twee wervels die door een geforceerde torsiebeweging in elkaar verhaakt zitten.

Op het zijaanzicht zie je de volledig uit verband geschoven wervel, en het geknakte ruggenmerg. Het doet werkelijk zeer aan je ogen, je kijkt steeds opnieuw naar het ongelooflijke geboortejaar: 1994.

Voor het eerst is er hoorbaar gekreun in de groep.

Freddy is er voortvarend op afgegaan door een wervellichaam te verwijderen en het ruggenmerg weer de oude ruimte te bieden. De jongen heeft gelukkig wel weer wat gevoel in zijn benen.

Misschien loopt hij nog ooit? Ik gooi de vraag rond in de kring.
Licht tot diep fronsen is het antwoord.

Het ruggenmerg is op die hoogte ongeveer zo dik als een flinke duim. Het is een bundel van vezels waarlangs impulsen heen en weer vliegen, omlaag naar de spieren, en dan weer omhoog naar de hersenen. Het is allemaal erg fragiel, vandaar dat het zo goed zit ingepakt.
Je hoeft het niet te pletten of te scheuren, een klap is op zich al genoeg om ernstige storing in de impulsgeleiding te veroorzaken.


Later op de dag horen we dat de kleine Robert nog ruzie gemaakt had met zijn moeder, want hij had weer eens geen zin: 'Je gaat wél - ik ga niet - je gaat wél!'

***

Uit: Bert Keizer, Onverklaarbaar bewoond (Amsterdam 2010)