Deze cartoon werd mij vandaag toegestuurd. Nadat ik uitgelachen was, schoot mij echter de volgende passage uit het boek van verpleeghuisarts Bert Keizer te binnen:
"Oudere patiënten kampen vrijwel zonder uitzondering met meer dan één ziekte, ze hebben al een paar keer de klop op de deur gehoord en zijn er over het algemeen niet erg paniekerig over. Daar komt bij dat de vergankelijkheid waar de jongere clinicus zo'n hekel heeft door de oudere patiënt heel anders ervaren wordt. De meeste ouderen vinden het niet ongehoord dat ze dood moeten. De overgrote meerderheid zag die bui reeds enkele decennia hangen en zij zijn daar veel minder angstig over dan de gemiddelde veertiger, of dertiger, wiens leven in zoveel opzichten nog lang niet af is.
Het is onfortuinlijk (maar het valt niet anders te regelen) dat tachtigers door veertigers bediend worden in het ziekenhuis. Waar de veertigers aan de macht zijn, zullen ze ook hun levensvisie, of liever doodsvisie, laten gelden, zodat vele tachtigers hun laatste maanden, weken of dagen moeten doorbrengen onder een medisch regime dat niet bij machte is om hun visie op het levenseinde in beleid om te zetten. Er liggen heel wat tachtigers op de IC omdat de veertigers niet dood willen.
Ouderen zijn meestal niet bang voor de dood, dat alles voorbijgaat weten ze zo onderhand wel, maar ze zijn wel bang voor een beroerd sterfbed, en in geval van ziekenhuisopname is die angst niet ongegrond.
Een andere reden waarom ouderen in het ziekenhuis zo kwetsbaar zijn, ligt in het feit dat er niet één hoofdbehandelaar is met boeren- of boerinnenverstand. Dat betekent dat elke specialist met een eigen minutieus aanvalsplan op zo'n mevrouw Verbrugge d’r knie, bacterie, hersenvlies, long of hoofdwond afstevent zonder de anderen te vragen wat zij aan het doen zijn. Helemaal onbespreekbaar is de mogelijkheid dat men elkaar aan de tand voelt over de aard van deze gezamenlijke onderneming.
Kortom, het gedruis der consulenten vangt aan.
Omdat mevrouw al zo'n zes weken in de stoel naast haar bed zit, zijn haar knieën in een pijnlijke gebogen dwangstand komen te staan, vooral de rechter. Het is een vervelende complicatie, waar niks aan te doen valt. Maar niemand gelooft dat, dus komt de revalidatiearts in consult.
We houden het in de gaten."
Uit: Bert Keizer, Onverklaarbaar bewoond. Het wonderljke domein van de hersenen. (Amsterdam 2010)
Vlaamse Christendemoraten:
BeantwoordenVerwijderenOpereren alleen als het nog zin heeft.
Patiënten die op sterven na dood zijn, moeten niet langer geopereerd of behandeld worden.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=GTO2OB9BP
Op Goede Vrijdag is het goed om enkele woorden aan de dood te wijden.
BeantwoordenVerwijderenEen Amerikaanse denker zei eens dat iemand die helemaal geen angst voor de dood zou kennen gemakkelijker een ander zou kunnen vermoorden. Zodra je je eigen doodsangst in de ogen van de ander leest, bedenk je je vaak.
De ene mens is banger voor de dood dan de ander. Dit heeft niets met de leeftijd te maken.
Je kunt lijden en sterven accepteren als behorende bij het leven en tegelijk trachten het lijden te beperken en het leven in stand te houden.
Wat de Vlaamse Christendemocraten zeggen, is juist.
Ik ga ervan uit dat het leven ons door God is gegeven en dat het aan Hem is om het terug te nemen.