Marianne en Frans, een paar apart

Wat Marianne Thieme en Frans Vera gemeen hebben is dat ZIJ alleen denken te kunnen bepalen wat goed voor de dieren is. Wat anderen daarvan vinden - burgers, partijleden – is niet relevant, willen ze zelfs liever niet horen. Heilig geloof in de enig-juistheid van de eigen opvatting.

Dit spitst zich toe op de Oostvaardersplassen.

In Trouw van 11 dezer laat de bioloog Koos Dijksterhuis zijn lichtje over deze kwestie schijnen.
En daaruit blijkt opnieuw hoezeer de Oostvaardersplassen (OVP) een one-man show zijn. Als het over de OVP gaat, dan is het Vera voor en Vera na. Het is haast niet te geloven. En de Partij voor de Dieren loopt braaf achter deze man aan.

Dijksterhuis daarentegen bekijkt het wèl met een kritisch oog. Tegenover de oernatuur van Vera stelt hij dat gefokte dieren uitgezet zijn, zoals runderen, paarden en herten. “Ze grazen zonder risico op roofdieren in ’s lands modernste, met een gigantisch gemaal droog gehouden en door dijken tegen de zee beschermde polder.”
Over oernatuur gesproken!

Dijksterhuis merkt verder op dat kleine grazers als ree, haas, konijn en veldmuis ook grasland openhouden, maar uit de Oostvaardersplassen vrijwel helemaal zijn weggeconcurreerd.
Idem: uilen, kiekendieven en torenvalken die van kleine grazers leven.
Idem: de bos-, struweel- en weidevogels.

Dijksterhuis haalt de dissertatie van Theo Vulink aan – Hungry Herds - waarin gesteld wordt dat jaarrond begrazing in wetlands in ingepolderde gebieden, geen geschikt begrazingsregime is om korte, open vegetatiestadia in stand te houden.

Dijksterhuis concludeert:

“grote grazers horen erbij, maar met mate. Anders hebben ze een nivellerend effect: meer van hetzelfde, één grote grasvlakte met koeien, paarden, distels.
Het lijkt me onwaarschijnlijk dat de premenselijke wereld bestond uit intensief begraasd grasland.
Intensief begraasd grasland lijkt me juist een exces van de moderne veeteelt.
Me dunkt dat we daar al genoeg van hebben.”