Touwtjespringen

Ik hoorde Toon Hermans (1916-2000) op de radio een liedje zingen over oorlog.
In 2006 is het met andere nummers op cd uitgebracht, gezongen door ene Lone van Roosendaal. Beluister het hier.

In dat liedje wordt het refrein vijfmaal herhaald. Dat betekent dat je vijftien keer te horen krijgt: ‘kinderen springen touwtje’. Die frequentie gaat schrijnen, zozeer dat je je op den duur je afvraagt: is dat nou wel zo?!

Behalve dat ik kinderen nooit meer zie touwtjespringen, waren het, toen ze het nog wel deden, toch vooral de meisjes die dat deden.

Daarnaast is het taalgebruik op z’n minst ongewoon: ‘kinderen springen touwtje’.

Hoe vreemd het is blijkt uit vergelijkingen met andere samenstellingen, bijv. touwtrekken: zij trekken touw; figuurzagen: zij zagen figuur; stofzuigen: zij zuigen stof.

Ik denk dat dergelijke werkwoorden normaliter onscheidbaar zijn, m.a.w. je kunt alleen zeggen: de meisjes (kinderen) zijn aan het touwtjespringen.

Tekst:

Soms vallen de muizen de katten aan
En schapen verscheuren de leeuwen
Strelende handen beginnen te slaan
En teder gefluister wordt schreeuwen

refrein:

Alleen de kind'ren springen touwtje
Springen touwtje op 't plein
Alleen de kind'ren springen touwtje
Omdat kind'ren kind'ren zijn

enz.